José Mourinho

Mourinho is de zoon van voormalig keeper van het Portugese elftal Félix Mourinho. Na een bescheiden loopbaan als profvoetballer studeerde hij sportwetenschappen aan het Instituto Superior de Educação Física in Lissabon.

Mourinho kwam in 1992 in dienst bij Sporting Lissabon als raadsman van Sir Bobby Robson. In 1993 volgde Mourinho Robson naar FC Porto. Toen Robson voor het seizoen 1996/1997 werd aangesteld als trainer van FC Barcelona, volgde Mourinho hem opnieuw als raadsman.

De samenwerking tussen Robson en Mourinho bij FC Barcelona werd een succes met winst van de Copa del Rey en de Europacup II. Bij de viering van de prijzen op het Plaça de Sant Jaume in Barcelona beloofde Mourinho de club eeuwige trouw met het uitroepen van "Hoy, mañana y siempre con el Barça en el corazón" ("Vandaag, morgen en altijd met Barça in het hart").

In 1997 werd Robson ondanks de gewonnen prijzen als trainer vervangen door Louis van Gaal. Mourinho bleef betrokken bij het eerste elftal als assistent-trainer.

Onder Van Gaal ontwikkelde de Portugees zich verder als trainer en hij werd belast met het coachen van Barça B. In december 1998, op een moment dat Van Gaal vanwege teleurstellende resultaten in de competitie onder zware druk staat, coachte hij het eerste elftal in een oefenwedstrijd tegen Rode Ster Belgrado.

In 2000 mocht Mourinho bovendien het eerste elftal coachen in de gewonnen Copa de Catalunya. Na het ontslag van Van Gaal in 2000 eindigde ook de periode van Mourinho bij FC Barcelona. Zijn periode bij FC Barcelona heeft hem gevormd als coach, zo geeft Mourinho aan: "De filosofie van Barça heeft me meer beïnvloed dan welke andere coach dan ook, het is een club met een unieke cultuur. Het waren vier vitale jaren, waarin ik de concepten heb gevormd die ik tegenwoordig in de praktijk breng als coach."[2][3]

Na periodes als hoofdtrainer bij SL Benfica (2000/01) en União Leiria (2001/02), waar hij de degradatie-kandidaat naar een Europese plek leidde, werd Mourinho in 2002 aangesteld als coach van FC Porto. Hier was hij zeer succesvol en Mourinho groeide uit tot een toptrainer.

Met FC Porto won hij de UEFA Cup in 2003 en de Champions League in 2004. Hij won er bovendien, in twee jaar tijd, twee titels, een keer de beker en ook de supercup.

Vanaf midden 2004 was Mourinho manager van de Londense club Chelsea FC. Hij maakte die club hetzelfde seizoen nog kampioen van Engeland, een titel die de club 50 jaar geleden voor het laatst gedragen had.

In het daaropvolgende seizoen 2005/2006 prolongeerde hij met Chelsea deze titel. Hij verliet Chelsea in september 2007, na onenigheid met het bestuur en de eigenaar van Chelsea, de Rus Roman Abramovitsj. Abramovitsj eiste aantrekkelijk en aanvallend voetbal, terwijl Mourinho een defensieve stijl van voetballen ten uitvoer bracht.

Ook was er volgens de BBC onenigheid over het aantrekken van spits Andrei Shevchenko, die voor €40 miljoen over kwam van AC Milan. Mourinho was onwillig de spits op te stellen, terwijl de voorzitter van Chelsea, Roman Abramovitsj, zijn dure investering wilde zien spelen.[4]

Sinds het seizoen 2008/2009 was Mourinho hoofdtrainer bij Internazionale. In dat seizoen won Mourinho het Italiaanse kampioenschap en de Italiaanse supercup.

In zijn tweede seizoen, 2009-2010, leidde hij Inter naar zowel de landstitel in de Serie A, als de nationale bekerfinale, die met 1-0 van AS Roma werd gewonnen. De bekroning van het seizoen was de gewonnen finale van de Champions League 2009-2010, tegen Bayern München op 22 mei 2010 in het stadion Bernabeu in Madrid. Mourinho heeft daarmee met twee verschillende clubs de Champions League gewonnen. Na afloop van de finale zei Mourinho dat hij zich treurig voelde omdat het waarschijnlijk zijn laatste wedstrijd als coach van Inter zou zijn. Hij maakte bekend dat hij in het seizoen 2010/2011 waarschijnlijk de Spaanse club Real Madrid CF zou coachen. Op 28 mei 2010 werd dit officieel bevestigd.

Vanaf het seizoen 2010/2011 was Mourinho trainer van de Madrileense club Real Madrid, waarmee hij probeerde zijn droom waar te maken door als eerste coach het kampioenschap in de Portugese, Engelse, Italiaanse en Spaanse competitie te hebben gewonnen en als eerste trainer de Champions League met drie verschillende clubs te hebben gewonnen.

José Mourinho was zevenentwintig officiële duels met Real Madrid ongeslagen. Deze reeks eindigde echter met een verlies van 5-0 tegen Barcelona. In Europees verband verloor Mourinho achtereenvolgens niet van Ajax (2-0 winst en 0-4 winst), AJ Auxerre (0-1 winst en 4-0 winst), AC Milan (2-0 winst en 2-2 remise) en Olympique Lyon (1-1 remise en 3-0 winst). In de Copa del Rey bereikt Mourinho de finale, waarin hij aartsrivaal FC Barcelona trof. Dit duel werd gewonnen door Real Madrid (1-0) na verlengingen. Hiermee behaalde Mourinho zijn eerste titel bij Real Madrid, en maakte hij zijn reputatie van trainer die altijd prijzen behaalt nogmaals waar. In 2008 had Real Madrid voor het laatst nog een titel gepakt.

Op 6 december 2010 bracht de beroepscommissie van de UEFA een eerder opgelegde straf van Mourinho terug van twee duels schorsing, waarvan een voorwaardelijk, tot een duel schorsing onvoorwaardelijk. De trainer van Real Madrid kreeg tevens een boete van 30.000 euro in plaats van 40.000 euro. Mourinho werd door de UEFA gestraft wegens onsportief gedrag. De trainer gaf in het Champions League-duel tegen AFC Ajax zijn spelers Sergio Ramos en Xabi Alonso de opdracht een tweede gele kaart te pakken. Ook de boete van Real werd verminderd: 100.000 euro in plaats van 120.000 euro. De straffen voor Ramos, Alonso, Jerzy Dudek en Iker Casillas bleven gehandhaafd door de beroepscommissie.[5]

In het seizoen 2011/2012 won hij de landstitel met Real Madrid, nadat hij in de Clásico met 1-2 van FC Barcelona had gewonnen. Daarmee bereikte hij een van zijn doelen. Ook pakte hij 100 competitie-punten met Real Madrid en won dat seizoen 32 van de 38 wedstrijden.

Na een teleurstellend seizoen 2012/13 waarin Real Madrid naast een prijs greep en waarin Mourinho conflicten kreeg met verschillende spelers waaronder aanvoerder en boegbeeld Iker Casillas, vertrok de Portugees na drie seizoenen uit Madrid.

Uiteindelijk werd tijdens Mourinho's regime bij Real Madrid voor 163.500.000 euro aan spelers gekocht.[6] Bovendien kon hij beschikken over een keur aan dure spelers die voor zijn komst al waren gehaald zoals recordaankoop Cristiano Ronaldo (94 mln euro), Kaká (65 mln euro), Benzema (35 mln euro) en Xabi Alonso (30 mln euro). De gemiddelde betaalde transferwaarde van de selectie per seizoen onder Mourinho bedroeg 457.000.000 euro.[7]

Na een tumultueuze periode bij Real Madrid bevestigde Chelsea op 3 juni 2013 dat Mourinho een vier jaar durend contract tekende en wederom aan het roer kwam te staan als manager. .[8] Op 10 juni 2013 werd José Mourinho officieel voorgesteld als nieuwe coach bij de ploeg waar hij in 2005 en 2006 al landskampioen mee werd. Op Stamford Bridge is men ervan overtuigd dat Mourinho dé coach is die Chelsea nieuwe successen kan bezorgen in zowel de competitie als in de Champions League. Hij volgt Rafael Benítez op, die naar SSC Napoli vertrok. Opvallend genoeg zette Mourinho vanaf het begin de tweevoudig Chelsea-speler van het jaar Juan Mata op de bank, tot ongenoegen van het publiek. In de wintertransferperiode werd Mata getransfereerd naar Manchester United voor een bedrag van 45 mln euro.[9] Aan het eind van het seizoen 2014/2015 bleek Chelsea het sterkste team van de competitie en werd kampioen. Het kampioenschap leverde Mourinho de titel Manager van het Jaar op. Zijn contract werd met vier seizoenen verlengd. Het hierop volgende seizoen vielen de resultaten zwaar tegen en werd Mourinho op 17 december 2015 ontslagen; Chelsea stond op dat moment op de zestiende plaats in de competitie.[10] Onder Mourinho verloor de ploeg in het seizoen 2015/16 negen keer, meer nederlagen dan in elk ander seizoen uit zijn trainersloopbaan.

Mourinho tekende in mei 2016 een contract tot medio 2019 bij Manchester United, waar hij Louis van Gaal opvolgde. In de verbintenis werd een optie voor nog minstens een seizoen opgenomen. In zijn eerste seizoen pakte Manchester United onder zijn leiding drie prijzen: de Community Shield, de League Cup en de UEFA Europa League, door onder meer AFC Ajax in de finale met 2-0 te verslaan. Hierdoor kwalificeerde United zich voor de UEFA Champions League, terwijl het in de competitie slechts op de zesde plaats was geëindigd.[11]

Op 25 januari 2018 maakte de clubleiding van Manchester United bekend dat het contract van Mourinho was opengebroken en verlengd tot de zomer van 2020. De Portugees had ook een optie voor een seizoen extra.[12] De club gaf hem in december van datzelfde jaar zijn ontslag. Manchester United stond op dat moment zesde in de Premier League.

Op 20 november 2019 tekende Mourinho een vierjarig contract bij Tottenham Hotspur en volgde hiermee Mauricio Pochettino op.

Mourinho bereikte met twee clubs de Champions Leaguefinale (met FC Porto in 2004 en met Internazionale in 2010), die hij beide won.

Mourinho wist in vier Europese landen de nationale beker te winnen, waaronder die van de drie sterkste voetbalcompetities. Dit had tot dusver nog geen coach gepresteerd.

De Portugese trainer heeft negen jaar lang geen thuiswedstrijd verloren in competitieverband. Mourinho's laatste nederlaag voor eigen publiek dateerde van 23 februari 2002. Destijds zat hij nog op de bank van FC Porto, dat met 2-3 verloor van Beira-Mar. Daarna begon zijn indrukwekkende reeks, die ten einde kwam op 2 april 2011.[13] Bij FC Porto bleef hij in de twee daaropvolgende seizoenen nog 38 competitieduels zonder verlies in Estádio do Dragão. Bij Chelsea op Stamford Bridge breidde hij zijn ongeslagen thuisstatus uit met zestig wedstrijden. Met zijn volgende club Internazionale bleef hij 38 wedstrijden zonder verlies in Giuseppe Meazza. 28 duels eindigden in een overwinning, tien keer speelden de Nerazzurri gelijk. Bij Real Madrid was de coach veertien thuiswedstrijden ongeslagen. Dit kwam ten einde met een 0-1 nederlaag tegen Sporting Gijón.
Van die 150 thuiswedstrijden die Mourinho ongeslagen was, zegevierde de Portugese coach 124 keer. Bij FC Porto won hij in zijn twee laatste seizoenen liefst 33 van de 34 thuisduels.