Socialistische Partij (België)
De Socialistische Partij (SP) was een sociaaldemocratische Belgische politieke partij en was de opvolger van de Belgische Socialistische Partij (BSP). In 2001 werd de partij omgevormd tot de Socialistische Partij Anders (sp.a).
Socialistische Partij (SP) | ||||
Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||||
Algemene gegevens | ||||
Partijvoorzitter | Patrick Janssens | |||
Actief in | ||||
Hoofdkantoor | Grasmarkt 105/37 1000 Brussel | |||
Ideologie / Geschiedenis | ||||
Richting | Links | |||
Ideologie | Socialisme Sociaaldemocratie | |||
Opgericht | 1978 (1980) | |||
Opheffing | 2001 | |||
Ontstaan uit | BSP | |||
Opgegaan in | sp.a | |||
Verwante organisaties | ||||
Jongerenorganisatie | Jong-Socialisten | |||
|
Geschiedenis
In 1978 splitste de unitaire BSP-PSB zich in twee onafhankelijke partijen in Wallonië en Vlaanderen. Terwijl de Waalse vleugel de naam Parti Socialiste (PS) aan nam, bleef de Vlaamse vleugel de oude naam Belgische Socialistische Partij (BSP) voeren. Pas in 1980 liet de partij de "b" uit haar naam vallen en ging ze verder als Socialistische Partij (SP). Thema's als vrouwenemancipatie, milieu en hulp aan de derde wereld werden ook deel van het programma.
Achter partijkopstuk Karel Van Miert schaarde zich in het begin van de jaren tachtig een generatie zogenaamde 'jonge Turken', partijvernieuwers. Hun optreden in de oppositieperiode van 1981 tot 1987 bracht een andere manier van politiek bedrijven. Het Doorbraakmanifest werd onder hun invloed vergezeld van een interne partijvernieuwing: pragmatisch radicalisme en levenbeschouwelijke openheid en diversiteit werden statutair verankerd in de organisatie van de partij.
De SP had inmiddels een lange periode van besturen achter de rug als coalitiepartner van de ogenschijnlijk eeuwige regeringspartij CVP. België werd in die dagen een CVP-staat genoemd waarin corruptie, politieke benoemingen en cliëntelisme hoogtij vierden. In die hoedanigheid kwam de partij in 1995 in opspraak met de zaak rond smeergeld voor Agusta-helikopters, een zaak die de toenmalige NAVO-secretaris-generaal Willy Claes de kop kostte. Louis Tobback kon een kleine winst boeken met de campagne 'Uw sociale zekerheid' ondanks het Agustaschandaal. De SP deed een regeringsdeelname onder Dehaene II. De affaire Dutroux in 1996, gevolgd door de Witte Marsen zetten het land en de politiek op z'n kop. In 1998 werd Louis Tobback Minister van Binnenlandse Zaken en werd opgevolgd door Fred Erdman als voorzitter. In 1999 volgt de dioxinecrisis. Ook de SP leed er zwaar onder: vele politieke kopstukken moesten opstappen. Later ging men voorzitter Fred Erdman beschouwen als een overgangsfiguur. De electorale nederlaag in 1999 door de dioxinecrisis zorgde voor zijn vroegtijdig vertrek, hij werd opgevolgd door Patrick Janssens. In 1999 kwam er een paarsgroene federale regering.
In de jaren 2000 kwam de partij, door Frank Vandenbroucke, onder invloed van de Derde Weg, een soort middenweg tussen liberalisme en sociaaldemocratie. Die tendens ontstond bij Anthony Giddens, Tony Blair en het New Labour in het Verenigd Koninkrijk. In Duitsland noemde men deze beweging Neue Mitte (geassocieerd met Gerhard Schröder).
Structuur
Voorzitters
Voorzitters SP[1] | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Periode | Voorzitter | ||||||||
1978 - 1989 | Karel Van Miert | ||||||||
1989 - 1994 | Frank Vandenbroucke | ||||||||
1994 - 1998 | Louis Tobback | ||||||||
1998 - 1999 | Fred Erdman | ||||||||
1999 - 2001 | Patrick Janssens |
Politieke mandaten
Overzicht Federale Regeringsdeelnames
Overzicht Vlaamse Regeringsdeelnames
Gewezen ministers
De ministers en staatssecretarissen van de SP van 1978 tot 2001 waren:
Bekende (ex-)leden
Bronnen, noten en/of referenties |
Politieke partijen in België | ||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|