Norbert De Batselier

Hij behaalde het licentiaatdiploma in de Economische Wetenschappen aan de Vrije Universiteit Brussel in 1970 en was twee jaar onderzoeker op het Centrum voor bedrijfseconomie aan de VUB. Hij was er tot 1978 ook assistent economie. Vanaf 1972 tot 1976 was hij economisch adviseur en vanaf 1976 tot 1979 directeur van het Vormingsinstituut bij het ABVV. Ondertussen doceerde hij tot 1980 sociale economie aan het Hoger Instituut voor Sociaal en Kultureel Werk Arbeidershogeschool (HISKWA) in Brussel. Van 1973 tot 1974 was hij voorzitter van de Jong-Socialisten.

Zijn politieke carrière begon toen hij in 1977 werd verkozen tot gemeenteraadslid van Dendermonde. Van 1979 tot 1981 was hij kabinetschef van de toenmalige minister Marc Galle en in 1981 werd hij kort administrateur-generaal bij het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap. Na de verkiezingen in 1981 werd hij voor het arrondissement Dendermonde lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers, wat hij bleef tot in 1995. In de periode december 1981-mei 1995 had hij als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook zitting in de Vlaamse Raad. De Vlaamse Raad was vanaf 21 oktober 1980 de opvolger van de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap, die op 7 december 1971 werd geïnstalleerd, en was de voorloper van het huidige Vlaams Parlement. Van december 1985 tot mei 1988 maakte hij als tweede ondervoorzitter deel uit van het Bureau (dagelijks bestuur) van de Vlaamse Raad.

In de federale regering-Martens VIII werd hij op 9 mei 1988 staatssecretaris voor Institutionele Hervormingen. In de Vlaamse regering-Geens IV werd hij op 18 oktober 1988 minister van Economie, Middenstand en Energie en viceminister-president. In die periode richtte hij - ten gevolge van de staatshervorming van 1988 - een hele reeks Vlaamse overheidsinstellingen op. Het VIZO (Vlaams Instituut voor het Zelfstandig Ondernemen), het IWT (Instituut voor Wetenschap en Technologie), het VITO (Vlaams Instituut voor Technologisch Onderzoek), de VDBH (Vlaamse Dienst voor de Buitenlandse Handel). Ook hervormde hij de Gewestelijke Ontwikkelingsmaatschappijen (GOM), waar hij een strenge cumulregeling oplegde aan de bestuurders. Hij bleef viceminister-president in de regeringen Van den Brande I, II en III tot 13 juni 1995. Van 22 januari 1992 tot 13 juni 1995 werd hij als Vlaams minister bevoegd voor leefmilieu en huisvesting. In die periode werd hij vooral bekend met een grootscheeps bouwprogramma in de sociale huisvesting "Domus Flandria" en meer nog met het door de boeren zwaar gecontesteerde "Mestactieplan".

Binnen de SP behoorde hij tot de Vlaamsgezinde strekking die het federalisme als een onomkeerbaar, positief en dynamisch proces beschouwde. Via een progressieve frontvorming met de plaatselijke Volksunie werd hij op 1 januari 1995 verkozen tot burgemeester van Dendermonde, wat hij bleef tot 31 augustus 2006. In 1996 schreef hij samen met Maurits Coppieters Het Sienjaal, een manifest dat opriep tot progressieve frontvorming in Vlaanderen en waarin gepleit werd voor de geleidelijke opbouw van de Vlaamse autonomie en een gedeeltelijke splitsing van de sociale zekerheid inzake ziekteverzekering en kinderbijslag.[2].

Bij de eerste rechtstreekse verkiezingen voor het Vlaams Parlement van 21 mei 1995 werd hij verkozen in de kieskring Sint-Niklaas-Dendermonde. Tijdens de openingsvergadering van 13 juni 1995 werd hij tot voorzitter van het Vlaams Parlement benoemd. Hij bleef Vlaams volksvertegenwoordiger en tevens voorzitter van het Vlaams Parlement tot juli 2006. Op 6 februari 2002 werd hij in de plenaire vergadering van het Vlaams Parlement gehuldigd voor zijn 20 jaar parlementair mandaat.[3] Sinds 24 oktober 2006 mag hij zich erevoorzitter van het Vlaams Parlement noemen. Die eretitel werd hem toegekend door het Bureau (dagelijks bestuur) van deze assemblee.

Hij werd na zijn politiek mandaat directeur bij de Nationale Bank van België. Deze benoeming is uitzonderlijk; centrale banken hebben normaal geen voormalige parlementsvoorzitters in de raad van bestuur.[4] Eind 2014 werd hij 67, waardoor hij bij de regering een aanvraag moest indienen om nog langer directeur te kunnen blijven. Dat verzoek werd afgewezen waarna zijn mandaat afliep.[5]

•  België: Grootkruis in de Kroonorde, KB 11 Juni 2004

• Biografische fiche Norbert De Batselier op website Vlaams Parlement

Socialistische Partij Anders (sp.a)

Partijvoorzitters: Karel Van Miert · Frank Vandenbroucke · Louis Tobback · Fred Erdman · Patrick Janssens · Steve Stevaert · Johan Vande Lanotte · Caroline Gennez · Bruno Tobback · John Crombez · Conner Rousseau Fractievoorzitters: Kamer: Meryame Kitir · Senaat: Bert Anciaux · Vlaams Parlement: Hannelore Goeman · Brussels Hoofdstedelijk Parlement: Fouad Ahidar Staatssecretaris: Brussel: Pascal Smet Voorgangers: Belgische Werkliedenpartij (BWP) (1885-1940) · Belgische Socialistische Partij (BSP) (1940-1978) · Socialistische Partij (SP) (1980-2001) · Spirit (voormalige kartelpartner) Nevenorganisaties: JongSocialisten · zij-kant · Curieus · Vonk Symbolen: Charter van Quaregnon · De Internationale · Dag van de Arbeid · Rode Roos Socialistische Zuil: Parti Socialiste (PS) · Sozialistische Partei (SP) · Algemeen Belgisch Vakverbond (ABVV) · Magik? · Linx+ · Socialistische Mutualiteiten · S-Plus · JOETZ · VIVA-SVV · (Centrum voor) Thuiszorg · Vermeylenfonds · Rode Valken · FOS Socialistische Solidariteit · AMSAB-ISG · Socialistische Gemeenschappelijke Actie (SGA)