Jürgen Klinsmann

Jürgen Klinsmann werd geboren in het West-Duitse Göppingen als de zoon van Martha en Siegfried Klinsmann. Zijn vader was een bakker. Daarnaast had hij ook drie broers.

Via de bescheiden clubs TB Gingen en Geislingen an der Steige belandde Klinsmann in 1974 bij de jeugd van SV Stuttgarter Kickers. De blonde aanvaller bleek al snel een talentvolle voetballer te zijn, maar moest van zijn ouders zijn opleiding als bakker afmaken. In 1982 rondde Klinsmann zijn bakkersopleiding af.

Datzelfde jaar maakte Klinsmann zijn debuut in het eerste elftal van Stuttgarter Kickers. Vanaf het seizoen 1982/83 zou de 17-jarige spits een vaste waarde worden. In die dagen legde Klinsmann ook regelmatig intensieve trainingen af onder leiding van Horst Allman, een gerenommeerde sprintcoach. Onder toezicht van Allman verbeterde Klinsmann zijn snelheid. In het seizoen 1983/84 werd hij met 19 doelpunten een van de uitblinkers in de 2. Bundesliga.

Klinsmann (midden) als speler van VfB Stuttgart (1989).

In 1984 stapte Klinsmann over naar stadsrivaal VfB Stuttgart, dat toen in tegenstelling tot Stuttgarter Kickers wel in de Bundsliga uitkwam. Onder coach Willi Entenmann werd de jonge aanvaller meteen een titularis. In zijn eerste seizoen op het hoogste niveau scoorde Klinsmann 15 doelpunten, waardoor hij samen met Karl Allgöwer topschutter van het team werd. De blonde spits had een uitstekend torinstinct, maar kon niet voorkomen dat Stuttgart in de middenmoot bleef hangen. In 1986 bereikte Klinsmann met Stuttgart de finale van de DFB-Pokal. Stuttgart verloor daarin met 5-2 van Bayern München. Hoewel Stuttgart ook nadien in de Duitse competitie niet verder raakte dan de subtop bleef Klinsmann zich verder ontwikkelen als spits. In het seizoen 1987/88 maakte hij naam met een omhaaldoelpunt tegen Bayern München. Hij scoorde dat seizoen in totaal 19 doelpunten en werd zo topschutter in de Bundesliga. Na afloop van het seizoen werd de 24-jarige Klinsmann voor het eerst verkozen tot Duits voetballer van het jaar.

In het seizoen 1988/89 bereikte Stuttgart, dat inmiddels onder leiding van Arie Haan stond, de finale van de UEFA Cup. Klinsmann kwam in de heenwedstrijd tegen het Napoli van stervoetballer Diego Maradona niet in actie en zag hoe de Duitsers met 2-1 verloren. In de terugwedstrijd was Klinsmann er wel bij. Hij scoorde een doelpunt, maar raakte met Stuttgart niet verder dan een 3-3 gelijkspel.

In de zomer van 1989 tekende Klinsmann een driejarig contract bij Internazionale. De Italiaanse club van coach Giovanni Trapattoni beschikte toen met Andreas Brehme en Lothar Matthäus al over twee Duitse internationals. Ondanks de defensieve tactiek van Trapattoni slaagde Klinsmann er in zijn eerste jaar in Milaan in om 13 te keer te scoren. Hij leerde bovendien Italiaans spreken, waardoor hij zich ook bij de supporters populair maakte. Na zijn eerste seizoen nam hij met West-Duitsland deel aan het WK in Italië. Klinsmann veroverde er met zijn land de wereldtitel.

Het daaropvolgende seizoen won hij ook met Inter een eerste prijs. Klinsmann en zijn ploegmaats bereikten de finale van de UEFA Cup en namen het daarin met AS Roma op tegen een andere Italiaanse topclub. Inter won de heenwedstrijd in Milaan met 2-0 en hield in de terugwedstrijd stand ondanks een 1-0 nederlaag. In de Serie A bevestigde Klinsmann dat jaar zijn goede vorm met in totaal 14 goals. Na het seizoen werd Klinsmanns contract met twee jaar verlengd.

In 1991 werd Trapattoni opgevolgd Corrado Orrico, maar onder diens leiding zakte Inter in elkaar. Er werden kliekjes gevormd binnen de spelersgroep en topspelers als Klinsmann haalden nooit hun beste vormpeil. Orrico werd nog voor het einde van het seizoen ontslagen, maar ook onder diens opvolger Luis Suárez presteerde Inter niet goed. Klinsmann viel door zijn slechte prestaties ook even naast het Duits elftal.

Na het EK 1992 ruilde de aanvaller Italië in voor Frankrijk. Klinsmann ging aan de slag bij het AS Monaco van trainer Arsène Wenger en werd er in de loop der jaren een ploegmaat van onder meer Victor Ikpeba, Emmanuel Petit, Youri Djorkaeff en de Belgen Enzo Scifo en Philippe Léonard. De aanvaller maakte er meteen indruk en loodste Monaco in 1993 naar de tweede plaats in de Ligue 1. Omdat kampioen Olympique Marseille later beschuldigd werd van omkoping mocht Monaco in 1993/94 als vicekampioen deelnemen aan de UEFA Champions League. De Franse club bereikte verrassend de halve finale, waarin het werd uitgeschakeld door latere winnaar AC Milan.

Klinsmann miste wel een deel van het seizoen door gescheurde ligamenten. Bovendien raakte Monaco in de Ligue 1 niet verder dan de 9e plaats. De Duitser, die steeds vaker als enige spits werd uitgespeeld, begon zijn ploegmaats op de korrel te nemen. Na het succesvolle WK 1994 zocht hij andere oorden op.

Ondanks een aanbieding van het Spaanse Atlético Madrid tekende de 30-jarige spits na het WK een contract bij Tottenham Hotspur, dat £2 miljoen (zo'n €2,355 miljoen) betaalde voor zijn transfer. In Engeland was echter niet iedereen even enthousiast met de komst van de Duitser. Klinsmann had in Engeland een slechte reputatie wat betreft schwalbes. Daarnaast had hij ook een belangrijk aandeel in de uitschakeling van de Engelse nationale ploeg op het WK 1990.

Ondanks het scepticisme van de Britse voetbalpers werd Klinsmann in geen tijd een publiekslieveling in Londen. Bij zijn debuutwedstrijd tegen Sheffield United was hij meteen goed voor een doelpunt. Bij het vieren van de goal zorgde hij voor wat zelfspot door opvallend naar de grond te duiken. Tottenham won het spannende duel met 3-4.

Klinsmann werd zo geliefd in Engeland dat er zo'n 150.000 shirts van hem verkocht werden. Daarnaast kreeg hij ook een beeld in Madame Tussauds wassenbeeldenmuseum.

Hij sloot het seizoen af met 21 competitiedoelpunten en werd nadien verkozen tot FWA Footballer of the Year. Hij was na Bert Trautmann de tweede Duitser die de trofee wist te winnen.

Na een afwezigheid van zes jaar keerde Klinsmann terug naar zijn vaderland. Hij belandde in 1995 bij FC Bayern München, dat toen onder leiding stond van coach Otto Rehhagel. Bayern werd, ondanks een trainerswissel in april 1996, vicekampioen en veroverde voor het eerst de UEFA Cup. In de finale versloeg Bayern het Franse Girondins de Bordeaux met 2-0 en 3-1 zeges. Klinsmann scoorde in de terugwedstrijd het laatste doelpunt van de finale. In totaal was hij goed voor 15 doelpunten in de UEFA Cup, een record dat pas in 2011 verbroken werd door Radamel Falcao's 17 doelpunten in de UEFA Europa League.

In 1996 werd de spits opnieuw verenigd met coach Giovanni Trapattoni. Onder de Italiaan veroverde de 33-jarige Klinsmann zijn eerste Duitse landstitel. Bayern werd in 1997 kampioen met twee punten voorsprong op Bayer Leverkusen.

Ondanks het veroveren van de UEFA Cup en de Duitse titel kende Klinsmann geen al te beste periode in München. Hij had een slechte relatie met ploegmaat Lothar Matthäus en ook Trapattoni gunde de spits weinig vertrouwen. De Italiaanse coach wisselde de spits enkele weken voor het binnenhalen van de titel door Carsten Lakies, een Duitse amateurvoetballer die nadien nooit nog voor het eerste elftal zou uitkomen. Een gefrustreerde Klinsmann trapte na de wissel een reclamebord stuk.

In 1997 keerde Klinsmann terug naar Italië. Hij tekende een contract bij Sampdoria, maar verliet de club al tijdens de winterstop. Voor de terugronde van het seizoen 1997/98 werd hij uitgeleend aan zijn ex-club Tottenham. Daar scoorde hij 9 keer in 15 competitieduels. Vier van die treffers maakte hij in een ruime zege tegen Wimbledon FC (6-2). Na de laatste speeldag van de Premier League zette Klinsmann een punt achter zijn spelerscarrière.

In 2003 maakte Klinsmann nog even een comeback. Onder het pseudoniem "Jay Göppingen" - verwijzend naar zijn geboorteplaats - sloot hij zich in 2003 aan bij Orange County Blue Star. Hij speelde 8 wedstrijden voor de Amerikaanse club en maakte daarin 5 doelpunten. Klinsmann woonde op dat ogenblik al een tijdje in Californië.

Op 26 juli 2004 volgde Klinsmann zijn vroegere spitsbroeder Rudi Völler op als bondscoach van Duitsland. Het team had er net een slecht Europees kampioenschap opzitten, waardoor Klinsmann besloot om drastisch in te grijpen. Hij begon zijn spelerskern te verjongen en zei dat hij geen rekening hield met de reputatie van spelers, enkel met hun prestaties. Hij nam ook oud-ploegmaat Oliver Bierhoff in dienst. Die moest zich met de public relations van het team bezighouden, zodat hij zich meer op het trainingsgedeelte kon concentreren. In de aanloop naar het WK 2006, waarvoor Duitsland als gastland rechtstreeks geplaatst was, kreeg Klinsmann heel wat kritiek te verduren. Zeker toen Duitsland in een oefenduel met 4-1 verloor van Italië. Ook zijn te aanvallende tactiek werd door de pers op de korrel genomen. Tijdens de Confederations Cup in 2005 begon Klinsmann te roteren onder zijn doelmannen, tot grote ergernis van keeper Oliver Kahn. In april 2006 koos Klinsmann resoluut voor Jens Lehmann als eerste doelman. Lehmann bereikte dat jaar met Arsenal FC de finale van de Champions League.

Op het WK maakte Duitsland een uitstekende indruk. Het won in de groepsfase elke wedstrijd en plaatste zich uiteindelijk voor de halve finale. Daarin verloor Duitsland met 2-0 van Italië. In de troostfinale won Duitsland met 3-1 van Portugal. Na het toernooi kreeg de fel bekritiseerde Klinsmann meer steun van het publiek. Ook Franz Beckenbauer, die aanvankelijk geen aanhanger was van Klinsmann, hoopte dat hij zou doorgaan als bondscoach.

Ondanks zijn toegenomen populariteit als bondscoach besloot Klinsmann op 11 juli 2006 om zijn contract niet te verlengen. De assistent van Klinsmann, Joachim Löw, nam het roer over.

Klinsmann was in het seizoen 2008/09 coach van Bayern München.

In juli 2008 volgde Klinsmann succescoach Ottmar Hitzfeld op als trainer van Bayern München, dat toen net kampioen was geworden. Klinsmann probeerde de club verder te professionaliseren. Hij richtte een nieuw performance center op en maakte van Engels de voertaal binnen het team.[2] De club investeerde ook duizenden euro's aan computers, die door Klinsmann gebruikt werden om zijn spelers instructies mee te geven. Dit stond in sterk contrast met zijn latere opvolger Jupp Heynckes, die een bord en enkele stiften gebruikte om de tactiek te bespreken.[3]

Op 27 april 2009 werd Klinsmann, die een conflict had met het bestuur, ontslagen. Bayern was op dat ogenblik slechts drie punten verwijderd van de eerste plaats. Jupp Heynckes maakte het seizoen verder af.

Na zijn ontslag bij Bayern keerde Klinsmann terug naar Amerika. Hij werd er raadgever bij Toronto FC. Op 29 juli 2011 werd hij aangesteld als bondscoach van de Verenigde Staten.[4] Een jaar later zorgde zijn team voor een historische zege tegen Italië. De viervoudige wereldkampioen verloor met 1-0 van de Verenigde Staten. Het was de eerste maal dat de Verenigde Staten wisten te winnen van Italië, dat toen al 20 wedstrijden ongeslagen was. In juli 2013 veroverde hij met de Verenigde Staten de CONCACAF Gold Cup. In de finale won het elftal van Klinsmann met 1-0 van Panama. Op 10 september 2013 plaatse Klinsmann zich met de Verenigde Staten voor het WK 2014 in Brazilië. Op 12 december 2013 werd zijn contract verlengd tot medio 2018. Op het eindtoernooi overleefden de Verenigde Staten de groepsfase met Portugal, Duitsland en Ghana als tegenstanders. Klinsmann werd achter vaderland Duitsland tweede in de groep en werd door België uitgeschakeld in de volgende ronde (knock-outfase). Op 21 november 2016 werd hij ontslagen als bondscoach van Team USA, na 2 nederlagen in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 2018 in Rusland.[5]

Klinsmann werd op 27 november 2019 voorgesteld als nieuwe hoofdtrainer bij Hertha BSC. Hij was sinds half 2019 al lid van de raad van commissarissen van de club. Op 11 februari 2020 nam hij ontslag door gebrek aan vertrouwen van de clubleiding.

Interlands  Verenigde Staten onder leiding van Jürgen Klinsmann
№	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Competitie
1	10 augustus 2011	Verenigde Staten – Mexico	1 – 1	Oefeninterland
2	2 september 2011	Verenigde Staten – Costa Rica	1 – 0	Oefeninterland
3	6 september 2011	België – Verenigde Staten	1 – 0	Oefeninterland
4	8 oktober 2011	Verenigde Staten – Honduras	1 – 0	Oefeninterland
5	11 oktober 2011	Verenigde Staten – Ecuador	0 – 1	Oefeninterland
6	11 november 2011	Frankrijk – Verenigde Staten	1 – 0	Oefeninterland
7	15 november 2011	Slovenië – Verenigde Staten	2 – 3	Oefeninterland
8	21 januari 2012	Verenigde Staten – Venezuela	1 – 0	Oefeninterland
9	25 januari 2012	Panama – Verenigde Staten	0 – 1	Oefeninterland
10	29 februari 2012	Italië – Verenigde Staten	0 – 1	Oefeninterland
11	26 mei 2012	Verenigde Staten – Schotland	5 – 1	Oefeninterland
12	30 mei 2012	Verenigde Staten – Brazilië	1 – 4	Oefeninterland
13	3 juni 2012	Canada – Verenigde Staten	0 – 0	Oefeninterland
14	8 juni 2012	Verenigde Staten – Antigua en Barbuda	3 – 1	WK-kwalificatie
15	12 juni 2012	Guatemala – Verenigde Staten	1 – 1	WK-kwalificatie
16	15 augustus 2012	Mexico – Verenigde Staten	0 – 1	Oefeninterland
17	7 september 2012	Jamaica – Verenigde Staten	2 – 1	WK-kwalificatie
18	11 september 2012	Jamaica – Verenigde Staten	1 – 0	WK-kwalificatie
19	12 oktober 2012	Antigua en Barbuda – Verenigde Staten	1 – 2	WK-kwalificatie
20	16 oktober 2012	Verenigde Staten – Guatemala	3 – 1	WK-kwalificatie
21	14 november 2012	Rusland – Verenigde Staten	2 – 2	Oefeninterland
22	29 januari 2013	Verenigde Staten – Canada	0 – 0	Oefeninterland
23	6 februari 2013	Honduras – Verenigde Staten	2 – 1	WK-kwalificatie
24	22 maart 2013	Verenigde Staten – Costa Rica	1 – 0	WK-kwalificatie
25	26 maart 2013	Mexico – Verenigde Staten	0 – 0	WK-kwalificatie
26	29 mei 2013	Verenigde Staten – België	2 – 4	Oefeninterland
27	2 juni 2013	Verenigde Staten – Duitsland	4 – 3	Oefeninterland
28	7 juni 2013	Jamaica – Verenigde Staten	1 – 2	WK-kwalificatie
29	11 juni 2013	Verenigde Staten – Panama	2 – 0	WK-kwalificatie
30	18 juni 2013	Verenigde Staten – Honduras	1 – 0	WK-kwalificatie
31	5 juli 2013	Verenigde Staten – Guatemala	6 – 0	Oefeninterland
32	9 juli 2013	Verenigde Staten – Belize	6 – 1	CONCACAF Gold Cup
33	13 juli 2013	Verenigde Staten – Cuba	4 – 1	CONCACAF Gold Cup
34	16 juli 2013	Verenigde Staten – Costa Rica	1 – 0	CONCACAF Gold Cup
35	21 juli 2013	Verenigde Staten – El Salvador	5 – 1	CONCACAF Gold Cup
36	24 juli 2013	Honduras – Verenigde Staten	1 – 3	CONCACAF Gold Cup
37	28 juli 2013	Verenigde Staten – Panama	1 – 0	CONCACAF Gold Cup
38	14 augustus 2013	Bosnië en Herzegovina – Verenigde Staten	3 – 4	Oefeninterland
39	6 september 2013	Costa Rica – Verenigde Staten	3 – 1	WK-kwalificatie
40	10 september 2013	Verenigde Staten – Mexico	2 – 0	WK-kwalificatie
41	11 oktober 2013	Verenigde Staten – Jamaica	2 – 0	WK-kwalificatie
42	15 oktober 2013	Panama – Verenigde Staten	2 – 3	WK-kwalificatie
43	15 november 2013	Schotland – Verenigde Staten	0 – 0	Oefeninterland
44	19 november 2013	Oostenrijk – Verenigde Staten	1 – 0	Oefeninterland
45	1 februari 2014	Verenigde Staten – Zuid-Korea	2 – 0	Oefeninterland
46	5 maart 2014	Oekraïne – Verenigde Staten	2 – 0	Oefeninterland
47	2 april 2014	Verenigde Staten – Mexico	2 – 2	Oefeninterland
48	27 mei 2014	Verenigde Staten – Azerbeidzjan	2 – 0	Oefeninterland
49	1 juni 2014	Verenigde Staten – Turkije	2 – 1	Oefeninterland
50	7 juni 2014	Verenigde Staten – Nigeria	2 – 1	Oefeninterland
51	12 juni 2014	Ghana – Verenigde Staten	1 – 2	Wereldkampioenschap
52	22 juni 2014	Verenigde Staten – Portugal	2 – 2	Wereldkampioenschap
53	26 juni 2014	Verenigde Staten – Duitsland	0 – 1	Wereldkampioenschap
54	1 juli 2014	België – Verenigde Staten	2 – 1	Wereldkampioenschap
55	3 september 2014	Tsjechië – Verenigde Staten	0 – 1	Oefeninterland
56	10 oktober 2014	Verenigde Staten – Ecuador	1 – 1	Oefeninterland
57	14 oktober 2014	Verenigde Staten – Honduras	1 – 1	Oefeninterland
58	14 november 2014	Verenigde Staten – Colombia	1 – 2	Oefeninterland
59	18 november 2014	Ierland – Verenigde Staten	4 – 1	Oefeninterland
60	1 februari 2015	Chili – Verenigde Staten	3 – 2	Oefeninterland
61	8 februari 2015	Verenigde Staten – Panama	2 – 0	Oefeninterland
62	25 maart 2015	Denemarken – Verenigde Staten	3 – 2	Oefeninterland
63	31 maart 2015	Zwitserland – Verenigde Staten	1 – 1	Oefeninterland
64	15 april 2015	Verenigde Staten – Mexico	2 – 0	Oefeninterland
65	5 juni 2015	Nederland – Verenigde Staten	3 – 4	Oefeninterland
66	10 juni 2015	Duitsland – Verenigde Staten	1 – 2	Oefeninterland
67	3 juli 2015	Verenigde Staten – Guatemala	4 – 0	Oefeninterland
68	7 juli 2015	Verenigde Staten – Honduras	2 – 1	CONCACAF Gold Cup
69	10 juli 2015	Verenigde Staten – Haïti	1 – 0	CONCACAF Gold Cup
70	13 juli 2015	Verenigde Staten – Panama	1 – 1	CONCACAF Gold Cup
71	18 juli 2015	Verenigde Staten – Cuba	6 – 0	CONCACAF Gold Cup
72	22 juli 2015	Verenigde Staten – Jamaica	1 – 2	CONCACAF Gold Cup
73	25 juli 2015	Verenigde Staten – Panama	1 – 1[6]	CONCACAF Gold Cup
74	4 september 2015	Verenigde Staten – Peru	2 – 1	Oefeninterland
75	8 september 2015	Verenigde Staten – Brazilië	1 – 4	Oefeninterland
76	10 oktober 2015	Mexico – Verenigde Staten	3 – 2	CONCACAF Cup
77	13 oktober 2015	Verenigde Staten – Costa Rica	0 – 1	Oefeninterland
78	13 november 2015	Verenigde Staten – Saint Vincent	6 – 1	WK-kwalificatie
79	17 november 2015	Trinidad en Tobago – Verenigde Staten	0 – 0	WK-kwalificatie
80	31 januari 2016	Verenigde Staten – IJsland	3 – 2	Oefeninterland
81	5 februari 2016	Verenigde Staten – Canada	1 – 0	Oefeninterland
82	25 maart 2016	Guatemala – Verenigde Staten	2 – 0	WK-kwalificatie
83	29 maart 2016	Verenigde Staten – Guatemala	4 – 0	WK-kwalificatie
84	22 mei 2016	Puerto Rico – Verenigde Staten	1 – 3	Oefeninterland
85	25 mei 2016	Verenigde Staten – Ecuador	1 – 0	Oefeninterland
86	28 mei 2016	Verenigde Staten – Bolivia	4 – 0	Oefeninterland
87	3 juni 2016	Verenigde Staten – Colombia	0 – 2	Copa América
88	7 juni 2016	Verenigde Staten – Costa Rica	4 – 0	Copa América
89	11 juni 2016	Verenigde Staten – Paraguay	1 – 0	Copa América
90	16 juni 2016	Verenigde Staten – Ecuador	2 – 1	Copa América
91	21 juni 2016	Argentinië – Verenigde Staten	4 – 0	Copa América
92	25 juni 2016	Colombia – Verenigde Staten	1 – 0	Copa América
93	2 september 2016	Saint Vincent – Verenigde Staten	0 – 6	WK-kwalificatie
94	6 september 2016	Verenigde Staten – Trinidad en Tobago	4 – 0	WK-kwalificatie
95	7 oktober 2016	Cuba – Verenigde Staten	0 – 2	WK-kwalificatie
96	11 oktober 2016	Verenigde Staten – Nieuw-Zeeland	1 – 1	Oefeninterland
97	11 november 2016	Verenigde Staten – Mexico	1 – 2	WK-kwalificatie
98	15 november 2016	Costa Rica – Verenigde Staten	4 – 0	WK-kwalificatie