Wimbledon FC

De club zag het levenslicht in 1889 als Wimbledon Old Centrals FC en veranderde zijn naam in Wimbledon in 1905. De club werd een van de bekendste amateurclubs van het land en won de Isthmian League 8 keer. De FA Cup voor Amateurs werd in 1963 binnengehaald.

Op aandringen van voorzitter Sydney Black werd de club professioneel en schreven ze zich in voor de Southern League. In 1975 was de club het eerste niet-liga team die eeuw dat in de FA Cup een eersteklasser (Burnley) versloeg. In de volgende ronde hielden ze landskampioen Leeds United in bedwang, in de replay verloren ze echter voor 40.000 toeschouwers door een eigen doelpunt.

Na drie opeenvolgende titels in de Southern League werd Wimbledon FC in 1977 na stemming onder de professionele clubs eindelijk toegelaten tot de Football League. Van 1979 tot 1984 promoveerde of degradeerde de club elk seizoen. In 1986 bereikte Wimbledon voor het eerst het hoogste niveau in het Engelse voetbal, destijds de First Division geheten. Slechts 4 jaar eerder speelde de club nog op het laagste Engelse profniveau, de Fourth Division. In het eerste seizoen verbaasde Wimbledon FC door gelijk op de 6e plaats te eindigen. Ook de jaren daarna kon de club zich eenvoudig handhaven op het hoogste niveau.

Het allergrootste succes boekte The Crazy Gang door in 1988 landskampioen Liverpool FC met 1-0 te verslaan in de finale van de strijd om de FA Cup. Het enige doelpunt in het (oude) Wembley Stadium (98.203 toeschouwers) in Londen kwam in de 37ste minuut op naam van Lawrie Sanchez. Wimbledon werd zo de enige club in het land die zowel de professionele als de amateurversie van de FA Cup won. Aangezien alle Engelse clubs door de UEFA verbannen waren van deelname aan Europees voetbal (als gevolg van het Heizeldrama), mocht Wimbledon geen Europees voetbal spelen het seizoen daarop.

Wimbledon FC behoorde tot de founding clubs van de Premier League. In het eerste seizoen 1992/1993 eindigde de club op de 12e plaats. In 1992 werd de club gedwongen Zuid-Londen (stadion Plough Lane) te verlaten en een veld te delen met plaatselijke rivaal Crystal Palace. De reden was dat alle clubs in de hoogste divisie alleen nog stadions met zitplaatsen mochten hebben.

In het seizoen 1993/1994 werd de beste prestatie op het hoogste niveau ooit herhaald door als 6e in de eindrangschikking van de Premier League te eindigen.

Op de laatste speeldag van het seizoen 1999/2000 verloor de club tegen Southampton FC terwijl concurrent Bradford City verrassend won van Liverpool, waardoor Wimbledon na 14 seizoenen op het hoogste niveau degradeerde.

In 2002 kreeg de club toestemming van de Engelse voetbalbond om zich ruim 100 km noordwaarts te verplaatsen, naar Milton Keynes. Deze verhuizing werd niet op prijs gesteld door de trouwe supporters en zij antwoordden door een nieuwe club op te richten: AFC Wimbledon. De daadwerkelijke verhuizing vond eind 2003 plaats, in de tussenliggende periode speelde Wimbledon FC voor een nagenoeg leeg Selhurst Park omdat de fans naar AFC Wimbledon gingen.

Het seizoen na de verhuizing, 2003/2004, was desastreus voor de club. Sportief ging het slecht en na de verhuizing steeg het toeschouwersaantal niet naar verwachting. De club verloor 33 wedstrijden in één seizoen en degradeerde. Enkel Doncaster Rovers deed het ooit slechter met 34 nederlagen. Om de binding met de inwoners van Milton Keynes te vergroten werd aan het eind van het seizoen de naam veranderd in Milton Keynes Dons FC. Er werden nieuwe clubkleuren en een nieuw logo gelanceerd. AFC Wimbledon wordt overigens beschouwd als de opvolger van Wimbledon FC. AFC speelt in Kingston-upon-Thames. Er zijn echter plannen om binnenkort terug te keren naar de roots, in de Londense wijk Wimbledon.[1]