Slaperdijk
Een slaperdijk is een landinwaarts gelegen reservedijk bij een zeedijk, op een plaats waar het risico van dijkdoorbraak groot is. Daarnaast zijn slaperdijken vaak oude dijken waarvan de direct waterkerende functie is komen te vervallen door de aanleg van de nieuwe voorgelegen dijk. De slaperdijk is potentieel zeewerend, en ligt als het ware te slapen. De nieuwe zeedijk wordt dan ook wakerdijk genoemd. Een extra slaperdijk wordt ook wel dromerdijk genoemd. Slaperdijken zijn met name te vinden in het Schelde-estuarium en daarnaast achter de Hondsbossche zeewering en langs de Waddenzeekust. Ook in de buurt van de Biesbosch en het Hollandsch Diep vindt men dijken die als slaperdijken kunnen worden aangemerkt (zoals de Uppelsedijk en de Kildijk in het Land van Heusden en Altena).
Slaperdijken hebben, nu de zeedijken op deltahoogte zijn gebracht, theoretisch geen zeewerende functie meer, evenwel worden ze vaak in stand gehouden om het land in compartimenten te verdelen, waardoor inundatie van het gehele achterland wordt voorkomen, dan wel vertraagd. Deze slaperdijken worden dan geclassificeerd als regionale of secundaire waterkeringen. Daarnaast worden slaperdijken mede vanwege hun cultuurhistorische en natuurwaarde beschermd.