Wouter Beke

Beke studeerde Politieke Wetenschappen aan de Katholieke Universiteit Leuven en behaalde zijn doctoraat in 2004 in de Sociale Wetenschappen. Daarnaast volgde hij aan de Vrije Universiteit Brussel ook een bijzondere licentie Sociaal recht. Van 1996 tot 2003 was hij assistent aan de afdeling Politicologie van de faculteit Sociale Wetenschappen en nadien wetenschappelijk medewerker bij het Overlegcentrum voor Ethiek.

In 2003 werd Beke ondervoorzitter van de christendemocratische CD&V, wat hij bleef tot in 2010. Hij werd beschouwd als de huisideoloog van de partij. Zijn voorlaatste boek, De mythe van het vrije ik. Pleidooi voor een menselijke vrijheid, werd algemeen beschouwd als het christendemocratische antwoord op het Vierde Burgermanifest van Guy Verhofstadt. In het boek gaf Beke kritiek op het 'doorgedreven individualisme' dat onder de Regering-Verhofstadt II is toegenomen, en op het loskoppelen van vrijheid en verantwoordelijkheid. Ook had Beke zware kritiek op de euthanasiewetgeving en de ethische wetgeving van paars in het algemeen.

Van 2004 tot 2014 zetelde Beke voor de CD&V in de Senaat, waar hij van 2007 tot 2010 voorzitter van de commissie Financiën en Economie in 2010 korte tijd quaestor was. Ook was hij van 2007 tot 2010 lid van de Raadgevende Interparlementaire Beneluxraad.

Op 20 maart 2008 werd hij tijdelijk partijvoorzitter van de CD&V, nadat Etienne Schouppe staatssecretaris geworden was. Op 15 mei 2008 werd hij opgevolgd door Marianne Thyssen. Van 2009 tot 2010 was hij vervolgens directeur van CEDER, de studiedienst van CD&V. Op 23 juni 2010 werd hij opnieuw voorzitter ad interim van de CD&V nadat Thyssen ontslag had genomen. Op 19 november 2010 stelde hij zich kandidaat voor het voorzitterschap van de CD&V. Naar eigen zeggen wilde hij van de partij opnieuw de volkspartij maken van Vlaanderen. Hij pleitte voor verandering zonder het land te willen splitsen. Op 22 december 2010 werd Beke met 98,73 % van de stemmen verkozen tot nieuwe voorzitter van de partij. In totaal brachten 25.065 leden hun stem uit.[3] Hij oefent dit mandaat nog steeds uit.

Op 2 maart 2011 werd Beke door koning Albert II belast met een onderhandelingsopdracht om een akkoord voor de Belgische staatshervorming voor te bereiden. Er werd daarbij geen timing meegedeeld.[4] Na ruim twee maanden diende koninklijk onderhandelaar Wouter Beke een lijvig rapport in bij koning Albert II, met de vraag van zijn taak te worden ontlast. De koning aanvaardde het ontslag, waarna op 16 mei 2011 Elio Di Rupo als formateur werd aangesteld. Op 13 juli 2012 werd zijn wetsvoorstel tot splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde goedgekeurd door de Kamer. Deze splitsing vloeide voort uit het Vlinderakkoord dat Beke mee onderhandeld heeft.

Hij leidde zijn partij naar de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 14 oktober 2012. Met de campagne {iedereen inbegrepen} slaagde CD&V erin de grootste partij te blijven op lokaal vlak.[5]

Ook is Beke sinds 2001 gemeenteraadslid van Leopoldsburg. Hij was er van 2004 tot 2012 schepen, van 2004 tot 2006 bevoegd voor Sociale Zaken en van 2007 tot 2012 voor Financiën, Begroting, Onderwijs, Huisvesting, Stedenbouw en Ruimtelijke Ordening. Nadat CD&V de gemeenteraadsverkiezingen in Leopoldsburg won, werd Beke begin 2013 burgemeester van de gemeente. Hij bleef ook burgemeester na de gemeenteraadsverkiezingen van 2018.

In december 2012 lanceerde Wouter Beke met zijn partij "operatie Innesto", een grootschalig inhoudelijk vernieuwingstraject. Dertig leden werden uitgekozen om na te denken over veranderingen in de maatschappij en de inhoudelijke vernieuwing van CD&V. Zij schreven samen een visienota, die vervolgens in verschillende fasen besproken werd door leden en lokale afdelingen. Uiteindelijk volgde een finale stemmingsronde op het ideologisch congres in november 2013, dat plaatsvond in het Center Parcsdomein De Vossemeren te Lommel.

Als partijvoorzitter trok hij de Limburgse lijst voor de Kamer van volksvertegenwoordigers op 25 mei 2014. Met 59.291 voorkeurstemmen behaalde hij de meeste stemmen van alle Limburgse kandidaten op de Kamerlijst. Hij zetelde in de Kamer tot in oktober 2019.

Daags na de verkiezingen werd Beke samen met de andere partijvoorzitters door de koning geconsulteerd in het kader van de regeringsvorming. Tijdens de onderhandelingen gaf hij aan beschikbaar te zijn voor een regering die groei en sociaaleconomische voortgang biedt. Diverse media hebben Beke geroemd als "meesterstrateeg" nadat hij Marianne Thyssen voordroeg als Europees Commissaris, een beslissing die de kaarten van de regeringsformatie - die zou uitmonden in de regering-Michel - grondig herschudde.

Op 3 maart 2016 werd Beke herverkozen tot nationaal partijvoorzitter, met 98% van de stemmen. Bij de start van zijn nieuwe termijn lanceerde hij het essay 'Het Nieuwe WIJ', waarin hij pleitte voor 'een betrokken samenleving als antwoord op een wereld in verandering'.

Bij de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen van 26 mei 2019 kwam hij op als lijsttrekker voor de CD&V-Kamerlijst in Limburg. Hij werd herkozen met 46.940 stemmen, maar zijn partij leidde bij deze verkiezingen een nederlaag en moest parlementszetels inleveren. Vervolgens kondigde Beke aan zich geen kandidaat te stellen voor een volgende termijn als CD&V-voorzitter.[6] Nadat Kris Peeters de regering in lopende zaken eind juni 2019 verliet om zijn zetel in het Europese Parlement te kunnen opnemen, volgde Beke hem op als minister van Werk, Economie en Consumenten, belast met Buitenlandse Handel, Armoedebestrijding, Gelijke Kansen en Personen met een beperking. Tegelijkertijd bleef hij evenwel ook partijvoorzitter, tot aan de nieuwe interne voorzittersverkiezingen.[7] Daarmee werd hij na Charles Michel de tweede federale minister die op dat moment het ministerschap combineerde met het partijvoorzitterschap.

Op 2 oktober 2019 verliet hij de federale regering om de eed af te leggen als Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid, Gezin en Armoedebestrijding in de regering-Jambon. Ook Benjamin Dalle en Hilde Crevits zetelen als christendemocraten in deze regering. Intern kwam er kritiek op de ministerpost van Beke, die hiermee als uittredend voorzitter van zijn partij na een slecht verkiezingsresultaat zorgt voor een persoonlijke uitweg en zo op korte tijd de federale regering al verliet.[8] Enkele dagen later, op 8 oktober, nam hij ontslag als partijvoorzitter van CD&V. Hij werd ad interim opgevolgd door Cindy Franssen en Griet Smaers, de ondervoorzitters van de partij.[9]

Wouter Beke is gehuwd met Leen Desmyter en vader van drie kinderen.

Boeken of bijdragen in boeken:[10]

• Wouter Beke, Revolutie van de Redelijkheid. De weg naar levenskwaliteit en geborgenheid. 2019, Borgerhoff & Lamberigts.
• Wouter Beke, Het nieuwe WIJ, pleidooi voor een betrokken samenleving, 2016, UNITAS vzw
• Bestaat er zoiets als de stem van het volk?, in: W. Beke ea, Recht zal zijn wat ik zeg! Politici over de pijlers van de democratie, Tielt, Lannoo, Maltertuis, 2014, p. 65-70.
• ‘Ook het middenveld moet zich legitimeren’, in: Gert Schuermans (ed.),Politieke Ruimte, 2014, Brugge, Die Keure, p. 13-18.
• Wouter Beke, Open brief aan de Brusselaars, in: Paul Delva, Een Brusselse luis in de Vlaamse pels. Over de iris en de leeuw, Kalmthout, Pelckmans, 2013, p 233-236
• Het Moedige Midden. Voor het versterken van mensen, 2013, Uitgeverij Pelckmans.
• Open brief aan de Brusselaars, in: Paul Delva, Een Brusselse luis in de Vlaamse pels. Over de iris en de leeuw, Kalmthout, Pelckmans, 2013, p 233-236,
• De C van het Vlaamse CD&V, in: Pieter Jan Dijkman, Erik Borgman en Paul Van Geest (red), Dood of wederopstanding? Over het christelijke in de Nederlandse politiek, Boom, Amsterdam, 2012, p. 156-161.
• Wouter Beke, de historicus en de politicus, in Luc De Vos, Liber Amicorum, Van alle slagvelden thuis, Leuven, Davidsfonds Uitgeverij, 2012, p 118-122
• 'De vier V's van de christelijke vakbond', in: Working on a dream, 2012, p. 27-31.
• Tien jaar visie & werkelijkheid , in visie & werkelijkheid,in: Frank Judo en Micheal Voordeckers (red) toekomstvisies voor de chistendemocratie, Antwerpen, Uitgeverij Pelckmans, 2010, p. 217-227.
• Frank Swaelen, een warme aristocraat, in: Frank Swaelen: Levenslang Engagement, Lannoo, 2009[11]
• Actief burgerschap als voorwaarde voor burgerparticipatie, in: Het burger-ei, Perspectieven op lokale burgerparticipatie, Brussel, Socius, 2008, p. 86-90.
• 'Christendemocratie: van christelijke naar Vlaamse volkspartij', in: L. Sanders & C. Devos, Politieke ideologieën in Vlaanderen, Antwerpen, Standaard Uitgeverij, 2008, p. 237-317.
• Klaar voor de Wereld, 2008, CD&V.[12]
• Gemeenschap van goederen in een liberale samenleving, in: Gemeenschap van Goederen. Augustinus in confrontatie met het heden, Augustijns Historisch Instituut, 2007, p. 70-84
• Diriger ou être dirigé, Le Comité National au PSC-CVP (1945-1954), in: W. Dewachter & Sam Depauw, Bureaux de partis, bureaux du pouvoir, Bruxelles, Editions de l’université de Bruxelles, 2007, p. 113-126[13]
• De mythe van het vrije ik. Pleidooi voor een menselijke vrijheid, 2007, Uitgeverij Averbode
• Leiden of geleid worden: het nationaal comité in de nieuwe CVP-PSC (1945-1954), in: W. Dewachter & S. Depauw (red.), Een halve eeuw partijbureau in België, Leuven, Acco, 2005, p. 117-130
• De ziel van een zuil, De CVP tussen 1945 en 1968, Leuven, Leuven University Press, 2005, 535 p.
• Living apart together. Christian Democracy in Belgium, in: Steven Van Hecke & Emmanuel Gerard (ed.), Christian Democratic Parties in Europe since the End of the Cold War, Leuven, Leuven University Press, 2004, p. 133-158[14]
• De CVP tussen 1945 en 1968. Breuklijnen en pacificatiemechanismen in een catch-allpartij, Diss. Doctoraat in de Sociale Wetenschappen, KULeuven, 2004, 449 p.
• L’identité démocrate chrétienne. Etapes dans un processus d’émancipation en relation avec le conservatisme, in: Pascal Delwit, Démocraties chrétiennes et conservatismes en Europe. Une nouvelle convergence? Bruxelles, Editions de l’université de Bruxelles, 2003, p. 25-38.[15]
• Rondetafelconferentie onderwijs. Werkgroep vrijheid van onderwijs. Eindrapport, 2002, 230 p.
• Iedereen sant in eigen stand? Van katholieken naar christen-democraten, in: Wouter Beke ea., Stemtest 2003. Wegwijs in de politieke partijen van België. Van 1830 tot nu. Averbode, Uitgeverij Averbode, 2002, p. 14-18
• Pluralisme, kleur bekennen, Brussel, Cepess, 2001, 62 p.
• Tussen politiek en beweging. 50 jaar CVP-jongeren, Brussel, 2001, 31 p.
• (samen met E. Gerard,) Tussen subsidiariteit en pluralisme. De CVP en de wetgeving Harmel (1950-1954) , in: E. Witte, Jan De Groof en J. Tyssens (red), Het schoolpact van 1958. Ontstaan, grondlijnen en toepassing van een Belgisch compromis, Brussel-Leuven, VUBPRESS-GARANT, 1999, 497-528[16]
• (samen met Bart Vannieuwenhuyse,) Beveiliging en infrastructuur van politiecommissariaten, Brussel, Politeia, 1998, 197 p.[17]

• Luc Sanders & C. Devos, e.a., Politieke ideologieën in Vlaanderen, Standaard Uitgeverij, 2008, p. 237-318[18]

• Persoonlijke website

Zie de categorie Wouter Beke van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.