Charles Michel

Michel werd geboren als zoon van Louis Michel, voormalig Europees commissaris en minister van Buitenlandse Zaken, en hij raakte al snel politiek geëngageerd. Op zijn 16de werd hij lid van de Jeunes MR en van 1992 tot 1999 was hij zelfs voorzitter van deze beweging.

Michel behaalde zijn licentiaat in rechten aan de Université Libre de Bruxelles en aan de Universiteit van Amsterdam. Hij werkte vanaf 1998 als jurist en advocaat aan de balie van Brussel.[1]

Michel was amper 18 jaar toen hij zijn politiek debuut maakte. Bij de verkiezingen van oktober 1994 was hij kandidaat voor de Waals-Brabantse provincieraad en werd hij verkozen met 4000 voorkeurstemmen. Hij bleef de functie van provincieraadslid uitoefenen tot in 1999 en was van 1995 tot 1999 zelfs ondervoorzitter van de provincieraad.

Tijdens de verkiezingen van juni 1999 werd Michel verkozen in de Kamer van volksvertegenwoordigers, als verkozene voor het arrondissement Luik. Hij was met zijn 23 jaar het jongste lid van de Kamer. In die periode nam hij onder andere aan het parlementair onderzoek ten gevolge van de Dioxinecrisis, waar hij opviel door zijn forse interpellaties tegen de Boerenbond en zijn gespierde tussenkomsten.

Eind 2000 voerde PRL-partijvoorzitter Daniel Ducarme enkele ministeriële herschikkingen door. Jean-Marie Severin moest zijn functie van minister van Binnenlandse Aangelegenheden en Ambtenarenzaken in de Waalse Regering afstaan aan Charles Michel, die op 24-jarige leeftijd de jongste Belgische minister ooit werd. Hierdoor werd hij in de Kamer vervangen door Serge Van Overtveldt. Als Waals minister moderniseerde hij onder andere het ambtenarenapparaat en hervormde hij de provincies en de intercommunales.

Michel bleef Waals minister tot in juli 2004. Na de Waalse verkiezingen een maand eerder vormde de PS samen het cdH de regering-Van Cauwenberghe II en belandde de MR, de opvolger van de PRL, in de oppositie. Vervolgens was hij van juli 2004 tot december 2007 opnieuw Kamerlid. 2004 tot 2007 was hij tevens woordvoerder van de MR.

Sinds januari 1983 was Charles Aubecq PRL-burgemeester van Waver. Omdat Charles Aubecq al de zeventig voorbij was, moest er aan opvolging gedacht worden. Die opvolger werd Charles Michel en bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 raakte hij verkozen als gemeenteraadslid voor de lokale lijst LB. Van 2001 tot 2006 was hij schepen van de stad, wegens zijn ministersambt tussen 2001 en 2004 titelvoerend. In 2006 werd hij burgemeester van Waver met een absolute meerderheid en in 2012 werd hij herkozen. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 stelde Michel zich geen kandidaat.[2] Van 2007 tot 2011 en van 2014 tot 2018 was hij titelvoerend burgemeester.

Tijdens de interim-regering-Verhofstadt III werd hij in december 2007 minister van ontwikkelingssamenwerking. Dit zou hij blijven tot februari 2011, en onder de regeringen-Leterme I, -Van Rompuy en -Leterme II.

Omdat zijn partij bij de federale verkiezingen van 2010 fors verloor, daagde hij Didier Reynders uit als partijvoorzitter. In januari 2011 werd hij als nieuwe voorzitter verkozen, nadat hij zijn tegenkandidaat Daniel Bacquelaine had verslagen.[3] Van juni 2010 tot oktober 2014 oefende hij ook opnieuw de functie van Kamerlid uit.

Op 27 juni 2014 werd Charles Michel door koning Filip aangesteld als tweede informateur (na Bart De Wever), teneinde formules te zoeken voor de vorming van een nieuwe regering, na de verkiezingen van 25 mei 2014. Op 22 juli 2014 werd hij ontheven uit zijn opdracht en samen met Kris Peeters benoemd tot coformateur. Als primeur voor België gaf koning Filip beiden de opdracht met spoed een nieuwe federale regering te vormen.[4]

Op 7 oktober 2014 bereikten onderhandelaars van MR, CD&V, Open Vld en N-VA een akkoord voor een nieuwe federale regering. Daarbij werd Charles Michel voorgedragen als nieuwe premier. Met zijn 38 jaar werd hij de jongste Belgische regeringsleider, sinds de benaming eerste minister of premier ministre gebruikelijk werd in 1918.[5][6]

Op 9 december 2018 kwam de regering-Michel I ten val na de discussie over het VN-migratiepact. Vervolgens kwam hij aan het hoofd van de regering-Michel II, een doorstart van Michel I zonder de N-VA, die hierdoor geen parlementaire meerderheid meer achter zich had. Toen de oppositie dreigde met een motie van wantrouwen, bood Charles Michel op 18 december 2018 bij de koning het ontslag van zijn regering aan. Op 21 december aanvaardde koning Filip het ontslag van de regering-Michel II, die vanaf dan een regering van lopende zaken was.

Op 18 februari 2019 werd Michel opnieuw partijvoorzitter van de MR na het ontslag van Olivier Chastel, die zich als lijsttrekker bij de Europese verkiezingen wilde concentreren op de verkiezingscampagne. Hij besloot deze functie te combineren met het premierschap.[7] Bij de verkiezingen van mei 2019 werd hij herkozen in de Kamer.

In de voorbereiding van zijn voorzitterschap van de Europese Raad nam Michel op 27 oktober 2019 ontslag als eerste minister. Hij werd opgevolgd door Sophie Wilmès (MR), die daarmee de eerste vrouwelijke eerste minister werd van België. Enkele dagen later, op 31 oktober, werd hij benoemd tot minister van Staat. Medio november 2019 nam hij ook ontslag uit de Kamer en eind november werd hij als partijvoorzitter opgevolgd door Georges-Louis Bouchez.

Op 2 juli 2019 werd Michel verkozen tot jongste voorzitter van de Europese Raad, als opvolger van de Pool Donald Tusk. Na Herman Van Rompuy is hij de tweede Belg die de Europese Raad mag voorzitten. Op 1 december 2019 treedt hij in functie als voorzitter van de Europese Raad.[8]