Daniel Ducarme

Hij studeerde aan het Hoger Rijksinstituut voor Sociale studies in Brussel, waarna Ducarme van 1970 tot 1976 attaché bij de jeugddienst van het voorlichtingsbureau van de Commissie van de Europese Gemeenschappen voor België was. In 1974 werd hij nationaal voorzitter van de Fédération belge des Etudiants Libéraux (FBEL).[3]

Van 1976 tot 1977 was Ducarme adviseur van André Damseaux, toenmalig partijvoorzitter van de PLP en daarna de PRLW. Van 1979 tot 1980 was Ducarme opnieuw adviseur van Damseaux, die toen in het Europees Parlement zetelde. In 1980 was hij tijdens de regering-Martens III adjunct-kabinetschef op het ministerie van Landbouw en Middenstand. Met Louis Michel schreef hij later in 1980 "Le Défi Vert" over de toestand van de landbouw in Wallonië.

Van 1981 tot 1984 en van 1985 tot 1995 was hij voor de PRL lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers, van 1981 tot 1984 en van 1985 tot 1991 voor het arrondissement Thuin en van 1991 tot 1995 voor het arrondissement Charleroi, en van 1992 tot 1995 was hij ondervoorzitter van de Kamer. Hierdoor was hij automatisch ook lid van de Waalse Gewestraad en de Franse Gemeenschapsraad, waar hij van 1988 tot 1990 PRL-fractieleider was. Van 1984 tot 1985 was hij tevens lid van het Europees Parlement, waarna hij van 1985 tot 1988 minister van Milieu en Landbouw werd in de Waalse Regering.

Van januari 1990 tot maart 1992 was hij samen met Antoine Duquesne co-partijvoorzitter voor de PRL en van 1993 tot 1999 was hij voorzitter van de PRL-afdeling van Henegouwen. Inmiddels was hij in oktober 1982 verkozen tot gemeenteraadslid van Thuin, waar hij van 1989 tot 2000 burgemeester was. In 2000 verliet hij de gemeentepolitiek van Thuin om naar het Brussels Hoofdstedelijk Gewest te verhuizen. Vervolgens was hij van 2001 tot 2003 gemeenteraadslid van Schaarbeek.

Van 1995 tot 1999 zetelde hij in het Waals Parlement en in het Parlement van de Franse Gemeenschap. Vervolgens was hij van 1999 tot 2003 opnieuw Europarlementslid en van 1999 tot 2002 was hij quaestor in het Europees Parlement. In 2003 verliet hij het Europees Parlement om opnieuw lid te worden van de Kamer van volksvertegenwoordigers, wat hij bleef tot in juni 2010. In 2002 werd hij benoemd tot minister van Staat.

In juli 1999 werd Daniel Ducarme opnieuw partijvoorzitter van de PRL, in opvolging van Louis Michel. Onder zijn voorzitterschap fuseerde de PRL in 2002 met het FDF en de MCC tot de Mouvement Réformateur.

In juni 2003 stopte hij als partijvoorzitter om François-Xavier de Donnea op te volgen als minister-president van de Brusselse Hoofdstedelijke Regering. Omdat Ducarme eentalig was en geen Nederlands sprak, vonden Vlaamse partijen het ongeoorloofd dat hij de nieuwe minister-president werd. Hij beloofde echter Nederlands te leren. Ducarme combineerde deze functie met het ministerschap van Kunsten, Letteren en de Audiovisuele Media in de Franse Gemeenschapsregering. Begin 2004 moest hij opstappen als minister en minister-president omdat bleek dat hij al enkele jaren zijn belastingaangifte niet had ingevuld. Daarna zetelde hij enkel nog in de Kamer. In oktober 2006 werd hij tevens verantwoordelijke van MR-International.

Bij de verkiezingen van 13 juni 2010 was Ducarme geen kandidaat meer voor de Kamer, omdat zijn gezondheidstoestand dat niet meer toeliet. Hij leed namelijk al enige tijd aan kanker. In augustus 2010 overleed hij aan de gevolgen van deze ziekte.

Tevens was hij van 1992 tot 2000 vicevoorzitter van de Intercommunale voor Elektriciteit van Henegouwen en van 2002 tot 2003 voorzitter van de Brusselse Intercommunale voor Sanering.

Zijn zoon Denis Ducarme werd fractievoorzitter van de MR in de Kamer en federaal minister.