Paul Magnette

Magnette is een zoon van een arts en een advocate. Hij heeft drie kinderen en is gescheiden.

In 1993 werd hij licentiaat in de politieke wetenschappen aan de ULB. Zijn doctoraatsthesis ging over Het burgerschap binnen de Europese constructie.

Van 1995 tot 1999 werkte hij als doctoraal onderzoeker aan het Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek, waarna er van 1999 tot 2000 als onderzoekverantwoordelijke werkte. Ook werd hij assistent aan de ULB, waar hij van 2000 tot 2001 lector en van 2001 tot 2005 docent was. Vervolgens werd hij in 2005 hoogleraar in de politieke wetenschappen. In de periode tussen 2001 en 2006 was hij eveneens directeur van het Instituut voor Europese Studies aan de ULB. Hij was daarnaast ook vanaf 1999 buitengewoon hoogleraar aan het Institut d'études politiques de Paris.

Hij maakte tevens deel uit van de Paviagroep, een Belgische politieke denktank die zich bezighoudt met veranderingen aan de Belgische federale structuur in de zin van versterking van de federale instellingen. Op zijn vakgebied heeft hij verscheidene boeken geschreven en diverse prijzen ontvangen, waaronder de Francquiprijs in 2000 (samen met Éric Remacle) en de Prijs Jean Rey in 2004.

Als socialistisch militant ging Magnette in juni 2007 in op het verzoek van toenmalig Waals minister-president en partijvoorzitter van de PS Elio Di Rupo om als bemiddelaar orde op zaken te stellen in het door corruptie geplaagde stadsbestuur van de Henegouwse industriestad Charleroi. Nadat hij in deze opdracht geslaagd was, werd hij op 20 juli 2007 benoemd tot minister van Gezondheid, Sociale Actie en Gelijke Kansen in de herschikte Waalse regering.

Op 21 december 2007 werd hij federaal minister van Duurzame Ontwikkeling, Klimaat, Energie en Consumentenzaken in de interim-regering-Verhofstadt III. Hij had op dat ogenblik nog geen lange politieke carrière op het oog, daar hij slechts een politiek verlof van twee jaar aan de ULB nam. Magnette liet zijn politieke toekomst afhangen van de uitslag van de regionale verkiezingen in 2009. Hij werd in elk geval door PS-voorzitter Elio Di Rupo beschouwd als een 'coming man' in de PS.

Op 20 maart 2008 werd hij benoemd tot minister van Klimaat & Energie in de regering-Leterme I. Hij behield deze bevoegdheid in de regering-Van Rompuy, die startte in december 2008 en opnieuw in de regering-Leterme II.[2] In 2011, in de regering-Di Rupo, werd hij minister van Overheidsbedrijven, Ontwikkelingssamenwerking en Wetenschapsbeleid.

Bij de regionale verkiezingen van 2009 werd Magnette voor het arrondissement Charleroi verkozen in het Waals Parlement. Hij legde wel de eed af, maar nam ontslag om minister te kunnen blijven. Bij de federale verkiezingen van 2010 werd hij als PS-lijsttrekker vervolgens verkozen in de Belgische Senaat, waar hij bleef zetelen tot in 2014.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 was Paul Magnette lijsttrekker voor de PS in Charleroi.[3] Hij beloofde de regering te verlaten als hij er burgemeester kon worden. Hij slaagde erin om burgemeester van Charleroi te worden en verliet de regering op 17 januari 2013. Hij werd op dezelfde datum ook voorgedragen als nieuwe partijvoorzitter.[4][5] Hij nam zijn mandaat als senator eveneens weer op.[2]

Bij de verkiezingen van 2014 werd Magnette opnieuw verkozen in het Waals Parlement. Op 22 juli 2014 werd hij minister-president van Wallonië, waardoor hij ontslag nam als PS-partijvoorzitter. Op 26 juli 2017 werd een nieuw Waals regeerakkoord gesloten tussen MR en cdH, waarbij Magnette op 28 juli werd opgevolgd door Willy Borsus als Waals minister-president. Magnette werd hierdoor automatisch terug Waals Parlementslid en lid van het Parlement van de Franse Gemeenschap, maar hij besloot ontslag te nemen als parlementslid en voltijds burgemeester van Charleroi te worden. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 bleef hij burgemeester.

Bij de verkiezingen van mei 2019 trok Magnette de PS-lijst voor het Europees Parlement.[6] Hij werd verkozen, maar besloot zijn zetel niet op te nemen. In september 2019 stelde hij zich, zonder concurrentie, kandidaat om Elio Di Rupo op te volgen als voorzitter van de PS.[7] Op 19 oktober werd hij verkozen met 95,4 procent van de stemmen.[8]

Op 5 november 2019 werd hij in het kader van de federale regeringsformatie door koning Filip aangesteld tot informateur.[9] Op 10 december werd hij van zijn opdracht ontheven.

In oktober 2016 veroorzaakte Magnette heel wat opschudding in binnen- en buitenland toen hij als Waals minister-president weigerde om het CETA-verdrag met Canada goed te keuren. Dat standpunt werd al enige maanden aangehouden en in april geformaliseerd in een resolutie in het Waals Parlement.[10] Na lange en intense onderhandelingen met de Canadese minister van buitenlandse handel Chrystia Freeland en een ultieme bemiddelingspoging van premier Charles Michel en diens Canadese ambtsgenoot Justin Trudeau stelde de Waalse Regering op 20 oktober toch haar veto tegen de ratificatie. Volgens Magnette zou dit naar eigen zeggen "ultraliberale" vrijhandelsakkoord met zijn omstreden Investment Court System niet alleen de Canadese ondernemingen te veel bevoordelen, maar zou het verdrag ook een bedreiging vormen voor de Waalse landbouw en openbare dienstverlening. Terwijl Magnette met deze verzetsdaad vooral in Wallonië en bij andersglobalisten heel wat lofbetuigingen oogstte, lokte zijn 'njet' bij de politieke leiders in Vlaanderen en de Europese Unie vooral (scherpe) kritiek uit. Volgens deze critici is de stugge, eerder protectionistische houding van Magnette veeleer te verklaren als politiek opportunistische profileringsdrang ingegeven door electorale en communautaire motieven dan als oprechte principiële ideologische bezorgdheid om de Waalse economie. Zij wijzen daarvoor naar het feit dat de PS tijdens het premierschap van Elio Di Rupo in 2013 en 2014 nooit enig bezwaar maakte tegen de (ontwerp)tekst van het Verdrag, de sterke opmars van de communistische PTB en het voor Wallonië relatief beperkte economische belang van CETA.[11][12][13]

Uiteindelijk stemde Magnette, na een nieuwe onderhandelingsfase en het binnenhalen van nog enkele garanties ten voordele van de Waalse landbouwers in de bijlagen van het verdrag, op 28 oktober 2016 dan toch in met de ratificatie van CETA door het Waalse Parlement.[14]

•  Europese Unie 2000: Europese Emile Bernheim Prijs
•  België 2000: Francquiprijs, samen met Éric Remacle "Uitzonderlijke Prijs voor Europese Studies"
•  België 2010: Commandeur in de Leopoldsorde[15]
•  Japan 2016: IIIe Klasse met gouden ster en cravatte in de Orde van de Rijzende Zon
•  Denemarken 2017: Grootkruis in de Orde van de Dannebrog.[16]

Zie de categorie Paul Magnette van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.