Regering-Delacroix II

De regering kwam tot stand na de verkiezingen van 16 november 1919. Het was een regering van nationale eenheid of tripartite met vertegenwoordigers van de drie grote partijen. De regering telde 5 ministers van de Katholieke Partij, 4 van de BWP en 3 van de Liberale Partij. In vergelijking met de voorgaande regering hadden de socialisten dus een portefeuille extra.

De portefeuille "Oorlog" werd bij deze gelegenheid omgedoopt tot het minder agressieve "Landsverdediging".

Spanningen over de grondwetsherziening (artikel 47, algemeen enkelvoudig stemrecht) en de wet op het taalgebruik in bestuurszaken leidden tot het ontslag van minister Jules Renkin uit de regering. Na de stemming van beide belangrijke dossiers in de Kamer, kwam het in augustus 1920 tot een breuk met de liberalen. De directe aanleiding was de door de liberalen gewenste levering van munitie aan Polen, dat op dat ogenblik bedreigd werd door het Rode Leger.[1] Aangezien koning Albert I op staatsbezoek in Brazilië was, werd er afgesproken bij diens terugkeer het ontslag van de regering in te dienen. Minister Paul Hymans wenste daar echter niet op te wachten en nam onmiddellijk ontslag; zijn bevoegdheden werden overgenomen door premier Léon Delacroix. De regering, die dus al de facto ontslagnemend was, bood ten slotte formeel haar ontslag aan op 3 november 1920.[2] De ontslagnemende regering werd op 20 november 1920 afgelost door de nieuwe regering-Carton de Wiart.