Regering-Lebeau I

Na het ontslag van voorzitter van de ministerraad Etienne de Gerlache op 18 maart 1831, werd Etienne de Sauvage benoemd tot formateur om een regering te vormen. Op 23 maart was hij met zijn opdracht klaar.

Hoewel de Sauvage de voorzitter van de ministerraad was, was minister van Buitenlandse Zaken Joseph Lebeau de echte leider van de regering, vandaar de regering-Lebeau I. Het ministerschap van Lebeau was in feite tegen de zin van regent Erasme-Louis Surlet de Chokier, omdat hij tegen de kandidatuur van Lodewijk van Orléans was als koning van België.

De regering-Lebeau I zou gedomineerd worden door de vraag wie koning van België moest worden. Het Nationaal Congres stemde voor de Franse prins Lodewijk van Orléans, die echter weigerde. Vervolgens besloot de regering om prins Leopold van Saksen-Coburg-Gotha aan te duiden als koning van België. Deze aanvaardde, maar op voorwaarde dat er eerst een grensverdrag met Nederland moest komen. Nadat dit gebeurde, werd Leopold I op 26 juni 1831 officieel benoemd tot koning der Belgen.

Nadat Leopold I op 21 juli 1831 in Brussel de eed aflegde, werd het Nationaal Congres ontbonden. Hierdoor was het werk van de regering-Lebeau I klaar, waarna ze ontslag nam.

Alhoewel er officieel niet van een premier werd gesproken toen, aangezien de regent en later de koning de ministerraad voorzat, wordt Lebeau aangeduid als tweede voorzitter van de Belgische ministerraad.