Nieuwenhofpoortje

Nadat de eerste middeleeuwse stadsmuur van Maastricht uit circa 1230 te krap bleek, besloot men vanaf eind 13e eeuw de langs de uitvalswegen ontstane voorsteden geleidelijk binnen een nieuw te bouwen enceinte (ommuring) te brengen. Aanvankelijk betrof dit een aarden wal met stenen stadspoorten. De geleidelijke verstening van de wal strekte zich uit over een groot deel van de 14e eeuw. Waarschijnlijk was de muur omstreeks 1380 voltooid.[1]

Het Nieuwenhofpoortje wordt voor het eerst genoemd in een schepenbrief van het kapittel van Sint-Servaas in 1374. Mogelijk is dit poortje identiek met het in de stadsrekening van 1399-1400 genoemde "Kuenenportken" en het in 1463 vermelde "Begijnenportken".[2] De huidige naam van de poort verwijst naar de Nieuwenhof, het naastgelegen begijnhof, later klooster, nog later weeshuis en tegenwoordig University College Maastricht.[3]

Volgens de Maastrichtse humanist en eerste stadshistoricus Herbenus (1451-1538) werd het Nieuwenhofpoortje al voor 1485 dichtgemetseld. De voornaamste reden zou zijn dat het buiten de wallen gelegen begijnhof (de Aldenhof?) omstreeks die tijd verplaatst werd naar de huidige locatie binnen de stadsomwalling (de Nieuwenhof).[3] Op kaarten uit de 16e-19e eeuw, onder andere in de Atlas van Loon, ontbreekt het poortje dan ook. Door de veranderde oorlogsvoering werden de stadsmuren rond het midden van de 16e eeuw aan de stadszijde verstevigd met aarden wallen. Hierdoor werd het Nieuwenhofpoortje aan deze zijde geheel aan het oog onttrokken.

Door de gestaag uitdijende buitenwerken raakte de stadsmuur vanaf eind 16e eeuw steeds meer ingekapseld, wat op de bekende maquette van Maastricht goed te zien is. In de tweede helft van de 18e eeuw werden de vestingwerken onder directeur der fortificaties Pieter de la Rive verder uitgebreid en werden aan de zuidzijde van de stad diverse bastions en lunetten bijgebouwd, onder andere de drie lunetten van de Nieuwenhof (1768-'69).[4]

Na de opheffing van de vestingstatus van Maastricht in 1867 werden in opdracht van het Ministerie van Oorlog grote delen van de middeleeuwse stadsmuren en de meeste buitenwerken geslecht. De eeuwenoude stadspoorten van Maastricht werden tussen 1867 en 1874 op één na allemaal gesloopt. Door toedoen van Victor de Stuers en anderen bleven hier en daar delen van de eerste en tweede wal, waaronder de Nieuwenhofwal en het Nieuwenhofpoortje, gespaard. De afbraak van de vestingwerken ging echter nog tot begin 20e eeuw door. In 1919 werden de lunetten van de Nieuwenhof gesloopt,[5] waarna op het terrein de Tapijnkazerne werd gebouwd. De smalle strook langs de Jeker tussen het kazerneterrein en de Nieuwenhofwal werd aan het Stadspark toegevoegd. Hier werd onder meer een hertenkamp gerealiseerd.

In 1908-'09 werd de aarden wal aan de stadszijde van de Nieuwenhofwal afgegraven, waarna hier de Nieuwenhofstraat werd aangelegd. Door het verdwijnen van de aarden wal kwamen het Nieuwenhofpoortje en de stenen trap naar de weergang boven op de walmuur na 350 jaar weer aan het daglicht.[6] De stadsmuur werd gerestaureerd en de dichtgemetselde poterne opnieuw geopend, hoewel afgesloten met een hek, aangezien aan de veldzijde een brug ontbrak. De houten voetgangersbrug over de Jeker, alsmede de wandelplaats boven op de walmuur werden tijdens de bezettingsjaren 1940-'44 gerealiseerd. Drijvende kracht hierachter was de historicus Charles Thewissen.[6]

• 
  Detail kaart Atlas van Loon, 1649 (zonder poortje)
• 
  Nieuwenhofwal en Jeker vanaf de Sint-Pieterspoort, 1789
• 
  Veldzijde gerestaureerd poortje (zonder brug), 1912
• 
  Stadszijde poortje en trap naar Nieuwenhofwal, 1912