Senaat (Frankrijk)

Het Palais du Luxembourg in de tweede helft van de negentiende eeuw

De Franse Senaat bestond tot september 2004 uit 321 senatoren die voor een periode van negen jaar waren gekozen. Sindsdien is de ambtstermijn van de senatoren verkort tot zes jaar. Gezien de veranderende demografische verhoudingen steeg het aantal senatoren in 2010 wel nog tot 348 verkozenen.

De senatoren worden trapsgewijs gekozen ("getrapte verkiezingen") door ongeveer 150.000 representanten van de lokale Franse overheden en leden van de Nationale Vergadering (Assemblée nationale). Dit systeem is vooral bevorderlijk voor het platteland. Men ziet dit als een verklaring waarom de Senaat sinds de instelling van de Vijfde Franse Republiek (1958) altijd conservatief bleef, tot aan 2011 toen de Parti socialiste voor het eerst de Senaat beheersten. Sinds 2014 echter hebben de rechtse, oppositionele partijen (Les Républicains 144 zetels, Union Centriste 42 zetels) er opnieuw de meerderheid.

In de traditie van de Franse Revolutie zitten de leden van de "rechtse" partijen, gezien van de zetel van de voorzitter, rechts en de leden van de "linkse" partijen links.

Er hebben ook afgevaardigden van de Franse overzeese gebiedsdelen zitting in de Senaat. Ook 12 in het buitenland levende Fransen hebben zitting in de Senaat.

Amfitheater

Beide kamers van het Parlement van Frankrijk moeten een wet goedkeuren alvorens deze van kracht kan worden.

Als een wetsvoorstel door de Nationale Vergadering is geloodst mag de Senaat de wet echter inhoudelijk wijzigen – wat in Nederland de Senaat (Eerste Kamer) niet mag. In dat geval moet de Assemblée de gewijzigde wet in een tweede lezing opnieuw behandelen en goedkeuren. Maar als dan de Assemblée de wet weer wijzigt, moet de wet weer terug naar de Senaat, voor tweede lezing daar. Maar ook dan kan de Senaat opnieuw de wet wijzigen. In theorie kan dit pingpongspel eindeloos duren.[1] Uiteindelijk kan de regering er, na een ingewikkelde procedure, voor kiezen om een wetsvoorstel alleen nog aan de Nationale Vergadering voor te leggen. Dit gebeurt echter zelden.

De Senaat controleert de regering, maar kan haar niet ten val brengen. In dat opzicht is zijn macht beperkter dan die van de Assemblée. Wel heeft de Senaat net als de Assemblée het recht van enquête. Hij maakt daarvan regelmatig gebruik en heeft zo aanzienlijke misstanden aan het licht gebracht.

De machtigste persoon in de Senaat is de voorzitter. Volgens de Franse grondwet is de Senaatsvoorzitter interim-president van de republiek, wanneer de post van president tussentijds vacant komt. Dit is gebeurd in 1969 en 1974. Beide keren was het Alain Poher die tijdelijk het Élysée betrok.

Het Jardin du Luxembourg in Parijs

De Senaat is gehuisvest in het Palais du Luxembourg, in het 6e arrondissement van Parijs. Het Palais du Luxembourg wordt bewaakt door de Republikeinse Garde (Garde républicaine). De tuinen, Jardin du Luxembourg, van het Palais du Luxembourg zijn opengesteld voor het publiek.

^a V.a. mei 2015: Groupe Les Républicains
^b V.a. mei 2015: Les Républicains
^c Minderheid, meerderheid lid van de fractie Groupe UMP (LR)
^d Rechtstreekse leden
^e Onafhankelijke fractie met zowel centrum-rechtse (1) als centrum-linkse leden (12)
^f Minderheid, 1 lid, v.a. mei 2015 partijloos
^g Minderheid, meerderheid van deze partij lid van fractie Groupe UDI-UC

• Gaston Monnerville - 1958-1968
• Alain Poher - 1968-1992
• René Monory - 1992-1998
• Christian Poncelet - 1998-2008
• Gérard Larcher - 2008-2011
• Jean-Pierre Bel - 2011-heden

• Frankrijk

• Website van de Franse Senaat

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Sénat français op Wikimedia Commons.