Samenwerkingsraad van de Arabische Golfstaten

Het samenwerkingsverband is in 1981 opgericht. De zes lidstaten zijn:

•  Bahrein
•  Koeweit
•  Oman
•  Qatar
•  Saoedi-Arabië
•  Verenigde Arabische Emiraten

Sinds de oprichting van de GCC zijn er geen nieuwe leden toegetreden, al worden er wel overleg gevoerd met Jordanië en Marokko. Irak en Iran grenzen ook aan de Perzische Golf maar zijn geen lid. De GCC deelt landgrenzen met Irak, Jordanië en Jemen.

In de onderstaande tabel staan een aantal belangrijke gegevens met betrekking tot de lidstaten van de GCC. Op basis van het bruto nationaal product (BNP) is de economie van alle GCC-landen vergelijkbaar in grootte met die van Spanje of Australië. De economische ontwikkeling van de GCC-landen is sterk gerelateerd aan de olie en aardgas productie en de prijsontwikkeling van deze energiebronnen op de wereldmarkt. Over dat laatste hebben de landen weinig of geen invloed. De GCC deelnemers produceerden in 2011 zo’n 16,2 miljoen vaten olie per dag, waarvan ruim de helft uit Saudi Arabië afkomstig was. De GCC-landen produceerden in 2011 ongeveer 9% van het aardgas dat wereldwijd werd geproduceerd en voor olie lag het aandeel op zo’n 23%. Veel olie en gas wordt geëxporteerd waardoor er een groot overschot is op de betalingsbalans van de GCC-landen.

Staat (2011 gegevens)[1]	Hoofdstad	Oppervlakte (km2)	Inwoners (x 1000)	BNP ($ miljard)	BNP (in $ per hoofd)
Koeweit	Koeweit	17.818	3.066	161	52.481
Saoedi-Arabië	Riyad	2.000.000	28.376	597	21.042
Bahrein	Manamah	767	1.195	29	24.260
Qatar	Doha	11.607	1.733	174	100.143
Verenigde Arabische Emiraten	Abu Dhabi	71.024	8.264	339	40.983
Oman	Masqat	309.500	3.295	73	22.056
GCC totaal		2.410.716	45.929	1.372	29.869

In 2009 werden er gesprekken gehouden voor de invoering van een gezamenlijke munteenheid voor de Golfstaten. Oman en de Verenigde Arabische Emiraten trokken zich later terug. Een tweede poging tot gesprekken kwam in 2014. De voorgestelde naam voor de munt werd Khaleeji.

De zes landen werken aan een spoorweg van Koeweit langs de Perzische Golf naar het oostpunt van Oman om vandaar naar het zuiden af te buigen en te eindigen in Salalah. De spoorlijn krijgt een totale lengte van zo'n 2.000 kilometer.[2] Het netwerk wordt geschikt voor personen- en vrachtvervoer. Voor de passagierstreinen streeft men naar een maximale snelheid van 200 km/u, voor de goederentreinen zal de snelheid tussen de 80 en 120 km/u uitkomen. Het project vergt een investering van circa $ 25 miljard in totaal.[2] Als de uitvoering verder volgens plan verloopt, zullen de eerste treinen in 2018 rijden.Door de lage olieprijs heeft het project al meerdere keren vertraging opgelopen.[3] Iedere deelnemer is verantwoordelijk voor de aanleg van de infrastructuur, spoorlijn en stations in eigen land.[2]