Psalm 150

Net als de andere lofpsalmen 148 en 149, en net als de psalmen 146 en 147, vangt deze psalm aan met het woord hallelujah en sluit het ermee af. Hallelujah (Hebreeuws: הַלְלוּיָהּ), betekent loof(t) de Heer.[1] De laatste twee karakters van dat woord verwijzen in het Hebreeuws daarbij direct naar tetragrammaton יהוה. Dat is in de grondtekst de naam van God en traditioneel wordt deze in de Nederlandse vertalingen weergegeven als Heer, Here of Heere, soms gekapitaliseerd. Naast deze overeenkomst van de laatste vijf psalmen met elkaar, heeft psalm 150 (de laatste psalm van het boek Psalmen) zes verzen, evenals de eerste psalm.[2]De laatste vijf psalmen van het boek eindigen tevens met een verheerlijking, een zogenoemde doxologie. Die doxologie is daarmee afsluiting van de psalm, maar kan ook opgevat worden als de afsluiting van het boek Psalmen.

De tien verschillende uitingsvormen van loven in de psalm komen overeen met de tien sefirot in de Kabbalistische levensboom. Loven (הלל) komt in totaal dertien keer terug, een getal dat correspondeert met de emanenties van genade uit Exodus 34:6-7. Het locatieve gebruik (הללו) komt twaal keer voor, zo vaak als het aantal Rosj chodesj (maanden) in de joodse kalender.

Deze psalm haalt ook verschillende muzikale uitingen aan waarmee lofgeprezen kan worden. De sjofar (een type hoorn), de harp, lier, tamboerijn, fluit, bekkens, cimbaalen en dans. Hiermee wordt het gebruik geïllustreerd van alle menselijke mogelijkheden: handen voeten, gehoor, adem, et etera.[1]

In het laatste vers staat de frase kol ha-neshamah (כל הנשמה). Deze laat zich met zowel Loof God vertalen als met Laat iedere adem God looven. De Midrasj legt dit uit als Alles wat adem heeft, moge de here loven. [3][4]

Raam in de Kathedraal van Chichester gebaseerd op psalm 150, (Chagall)

De Hebreeuwse en Nederlandse tekst