Niki Terpstra

Terpstra begon in 1993 met wielrennen bij de wielervereniging DTS (Door Training Sterk) en een jaar later had hij zijn eerste licentie binnen. Vanaf 1999 combineert Terpstra het wielrennen met het baanwielrennen en hij bleef niet onopgemerkt. Na de Olympische Zomerspelen in 2004 nodigde bondscoach Peter Pieters hem uit voor de nationale selectie.

Terpstra was zijn profcarrière dan al een jaar daarvoor gestart. Zijn grootste successen tot dan toe heeft hij bij het baanwielrennen. Samen met Levi Heimans, Jens Mouris en Peter Schep won hij in 2005 zilver op het onderdeel Ploegenachtervolging bij het WK in Los Angeles. Hij werd viermaal Nederlands kampioen. In 2006 wist Terpstra een zware etappe in de Ronde van België te winnen.

Vanaf 2007 reed hij voor de Duitse ProTourploeg Team Milram. Het begin van dat jaar was moeizaam, maar na het winnen van de bergtrui in de Ronde van Duitsland was het vertrouwen terug. Zo wordt Terpstra in 2008 geselecteerd voor de Olympische Zomerspelen voor de wegwedstrijd en de baan. Bij dat laatste onderdeel brak hij echter zijn beide spaakbeenderen. In 2009 won hij de derde etappe in de Dauphiné Libéré. Door een lange aanval mocht hij ook de leiderstrui aantrekken. Op het Nederlands kampioenschap van 2010 troonde Terpstra zich tot nationaal kampioen door Pieter Weening en Lars Boom achter zich te houden. Bij zijn derde Tour de France in 2010 moest Niki Terpstra voor de start van de 3e etappe de strijd staken, omdat hij hoge koorts had. In de Vuelta 2010 en in het najaar liet hij zich regelmatig in ontsnappingen zien. Zoals ook op het WK 2010 waar hij op enkele honderden meters van de streep werd ingelopen door het peloton.

Vanaf 2011 rijdt Terpstra voor het Belgische Quick·Step. Op 21 maart 2012 won hij Dwars door Vlaanderen. Hij reed de laatste 30 kilometer solo op kop richting Waregem en won voor Sylvain Chavanel en Koen de Kort. Twee weken later behaalde hij als meesterknecht van Tom Boonen de zesde plaats in de Ronde van Vlaanderen en de vijfde plaats in Parijs-Roubaix. Ook werd hij voor de tweede maal in zijn carrière Nederlands kampioen, door in zeer regenachtige weersomstandigheden na een loodzware koers en een solo van zo'n 50 km bijna 2 minuten voor Lars Boom, de nummer twee, te finishen. Op zondag 16 september 2012 won Terpstra op de wereldkampioenschappen samen met zijn ploeg Omega Pharma-Quickstep de WK-ploegentijdrit. De andere vijf renners waren Tom Boonen, Peter Velits, Tony Martin, Kristof Vandewalle en Sylvain Chavanel. Het BMC van Philippe Gilbert strandde op drie seconden. Terpstra wist zijn goede vorm in het najaar vast te houden. In Parijs-Tours sloeg hij de beslissende demarrage, waardoor hij in een kopgroep met Marco Marcato en Laurens de Vreese aan de finish kwam. Opgejaagd door de naderende sprinter John Degenkolb ging Terpstra vroeg aan en moest hij de zege aan Marcato laten. De Vreese werd tweede en Terpstra derde. In november 2012 ontving Terpstra de Gerrit Schulte Trofee, de onderscheiding die jaarlijks wordt aangereikt aan de beste wielrenner van Nederland.

In 2013 behaalde hij zijn eerste podiumplaats in een "monument": de derde plaats in Parijs-Roubaix. Ook eindigde hij als tweede op het Nederlands kampioenschap tijdrijden, op slechts 4 seconden van winnaar Lieuwe Westra. Met zijn ploeg Omega Pharma-Quickstep wist hij de wereldtitel op de ploegentijdrit in Florence te prolongeren.

Op zondag 9 februari 2014 won Terpstra in de Ronde van Qatar de eerste etappe. Hij troefde in een groepje van vijf onder anderen Jürgen Roelandts af. Terpstra wist de leiding in het algemeen klassement vast te houden en werd zo de tweede Nederlander die de Ronde van Qatar won. Eind maart won hij Dwars door Vlaanderen door als enige het peloton voor te blijven. Enkele dagen later werd hij tweede in de E3 Harelbeke.

Op 13 april 2014 behaalde Terpstra de grootste overwinning uit zijn carrière door Parijs-Roubaix te winnen. Hij kwam solo aan de finish. Het was de eerste Nederlandse overwinning in de klassieker sinds Servais Knaven in 2001 Parijs-Roubaix won.

Op 5 april 2015 werd Terpstra tweede, achter winnaar Alexander Kristoff in de Ronde van Vlaanderen. Eerder in het voorjaar werd hij al tweede in de Omloop Het Nieuwsblad en Gent-Wevelgem. Later dat jaar werd hij wel Nederlands kampioen wielrennen op de weg.

Op 25 september 2016 werd Terpstra de winnaar van de Nederlands-Belgische Eneco Tour.

Op 1 april 2018 won hij de Ronde van Vlaanderen, de eerste Nederlander die dat presteerde sinds Adrie van der Poel in 1986. Hij viel aan op de Hotond, en rekende de kopgroep in op de Oude Kwaremont. Hij arriveerde solo bij de finish in Oudenaarde. Na Hennie Kuiper en Jan Raas is hij de derde Nederlandse coureur die Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen op zijn naam schreef. Een week eerder won Terpstra ook al de E3 Harelbeke. In augustus 2018 verraste Terpstra met een transfer naar het Franse Direct Energie, waar hij vanaf 2019 zal rijden.[2]

Terpstra is getrouwd en heeft met zijn vrouw een zoontje en een dochter.