Dries Devenyns

In de jeugd combineerde Devenyns het wegwielrennen met het veldrijden, zo werd hij in 1999 achter Geert Wellens en Kevin Braeckevelt derde op het Belgisch kampioenschap veldrijden voor nieuwelingen. In 2005 won hij veldritten in Uitbergen, Maldegem en Waregem. Datzelfde jaar werd hij verrassend nationaal kampioen bij de beloften door in de laatste kilometer een aanval van Lars Croket te counteren en tot op de streep stand te houden. Grote favorieten als Gianni Meersman, Kenny Dehaes, Evert Verbist, Nic Ingels, Greg Van Avermaet en Dominique Cornu waren er in de finale niet meer bij.[1]

In 2006 won Devenyns het nationale kampioenschap tijdrijden voor eliterenners zonder contract en liep hij vanaf augustus stage bij Davitamon-Lotto. Een jaar later tekende hij zijn eerste profcontract bij die ploeg, die toen Predictor-Lotto heette. In zijn eerste koers, de Ster van Bessèges, ging hij in de laatste etappe in de aanval. Nadat hij op ongeveer tien kilometer van de eindstreep werd gegrepen door het peloton raakte hij in de slotkilometers betrokken bij een grote valpartij waarbij hij een breuk in de linkerarm opliep.[2] Enkele weken later, daags voor de Omloop Het Volk, werd de renner aangereden tijdens een training waarbij hij vochtophoping in de hersenen opliep. Hij lag een tijdje in coma, en moest voor zeven weken de fiets aan de kant laten. Na zijn revalidatie en eerste wedstrijden kwam hij in de Ronde van Oostenrijk dicht bij zijn eerste profoverwinning: in de vijfde etappe met aankomst in Wolfsberg eindigde hij in een achtervolgende groep als vijfde, slechts negen seconden achter winnaar Gianni Meersman en Gabriele Bosisio. Later dat jaar maakte Devenyns in de Clásica San Sebastián, waar hij op plek 33 eindigde, zijn debuut in de ProTour. In zijn tweede seizoen voor de Lotto-ploeg was hij nog dichter bij zijn eerste profoverwinning. In de vijfde etappe van de Ronde van Turkije eindigde hij als vierde, in dezelfde tijd als winnaar Matteo Priamo.

In 2009 maakte Devenyns de overstap naar Quick Step. Zijn debuut voor deze ploeg maakte hij in de Tour Down Under, waar hij als vijftigste eindigde in het klassement. Dat jaar reed hij ook zijn eerste Grote Ronde: de Ronde van Italië. Hier maakte hij indruk door in de laatste etappe, een tijdrit van 15,3 kilometer in Rome, zevende te worden, op slechts twintig seconden van winnaar Ignatas Konovalovas. In juli van dat jaar behaalde Devenyns in de vijfde etappe van de Ronde van Oostenrijk zijn eerste profoverwinning door solo over de eindstreep te komen. In zijn laatste koers van het jaar, de Ronde van Lombardije, werd hij knap achttiende. Later kreeg hij echter de zeventiende plek toegewezen nadat Leonardo Bertagnolli, die oorspronkelijk elfde werd, uit de uitslag werd geschrapt vanwege een schorsing.

Zijn tweede seizoen bij de formatie van Patrick Lefevere begon in de Challenge Mallorca. Ook startte hij dat jaar in onder meer Milaan-San Remo en Luik-Bastenaken-Luik. In juli maakte hij voor het eerst zijn opwachting in de Ronde van Frankrijk. In de tiende etappe, van Chambéry naar Gap, werd hij derde, op anderhalve minuut van Sérgio Paulinho en Vasil Kiryjenka. De Ronde van Lombardije was wederom Devenyns' laatste wedstrijd van het seizoen, ditmaal verbeterde hij zijn eerste prestatie door veertiende (later dertiende door de schorsing van Carlos Barredo) te worden.

Ook 2011 begon voor Devenyns op Mallorca, vervolgens vertrok hij met zijn ploeg naar Oman voor de Ronde van Oman. Hier werd hij derde in de vierde etappe en zevende in het eindklassement. Later dat jaar maakte hij zijn opwachting in "Vlaanderens Mooiste", waar hij eindigde op plek 52. Daarnaast nam hij weer deel aan de Ronde van Frankrijk en werd hij vierde in de Clásica San Sebastián. In 2012 wist Devenyns tweemaal vijfde te worden in een etappe in de Ronde van Frankrijk en werd hij met zijn ploeg tweede in de ploegentijdrit in de Eneco Tour. Aan het einde van dat jaar nam hij voor het eerst in zijn carrière deel aan het wereldkampioenschap. Zij landgenoot Philippe Gilbert pakte de wereldtitel, zelf reed Devenyns de wedstrijd niet uit.

In 2013 werd Devenyns onder meer vijfde in de Ronde van Oostenrijk en tweede in de proloog van de Ronde van de Ain. Zijn laatste wedstrijd voor de ploeg was de Ronde van Lombardije, die hij niet uitreed.

Na vijf seizoenen verruilde Devenyns de Belgische ploeg voor Team Giant-Shimano.[3] Zijn debuut voor de ploeg maakte hij in de door Kenneth Vanbilsen gewonnen GP La Marseillaise, die Devenyns zelf niet uitreed. Hij maakte indruk in de Omloop Het Nieuwsblad en de Ronde van Vlaanderen, waar hij respectievelijk achtste en veertiende werd. In de Ronde van Frankrijk stapte hij na een val af in de veertiende etappe.

Na één seizoen in Nederlandse dienst vertrok hij naar IAM Cycling. Het seioen 2015 begon Devenyns in de Ronde van Qatar, waar hij in de vijfde etappe afstapte. Vervolgens werd hij dertiende in de Ronde van Oman. Namens de Zwitserse formatie reed hij in zijn eerste seizoen geen Grote Ronde, wel maakte hij zijn opwachting in de World Tour-etappekoersen Parijs-Nice, de Ronde van Zwitserland en de Eneco Tour. Het seizoen 2016 begon goed voor Devenyns: in zijn eerste koers, de GP La Marseillaise, mocht hij het zegegebaar maken. In de Ronde van België won hij de tweede etappe, met aankomst in Herzele, waardoor hij de leiderstrui overnam van Wout van Aert. Nadat de derde etappe vanwege een valpartij werd afgelast[4] en de vierde en laatste etappe in een massasprint eindigde, werd Devenyns ook eindwinnaar. In de Ronde van Wallonië won Devenyns de laatste etappe door in de finale te reageren op een aanval van Florian Sénéchal en vervolgens niet meer ingehaald te worden. Door deze overwinning nam hij de eerste plek in het klassement over van Gianni Meersman en mocht hij zich dus eindwinnaar noemen.

Na 1 jaar bij Giant-Shimano en 2 jaar bij IAM Cycling te hebben gereden, maakte Devenyns terug de overstap naar Quick Step. Op het Gala van de Flandrien 2019 werd hij verkozen tot 'ploegmaat van het jaar', nadat hij veel lof kreeg door een uitstekende Tour te rijden, in dienst van ploegmaat Julian Alaphilippe. Op 2 februari 2020 won hij de Cadel Evans Great Ocean Road Race in Geelong (AUS).

Jaar	Tour Down Under	Ronde van de Algarve	Parijs-Nice	Ronde van het Baskenland	Ronde van België	Ronde van Zwitserland	Ronde van Oostenrijk	Ronde van Wallonië	Ronde van Polen	BinckBank Tour
2009	50e	21e		16e			13e(1)	7e
2010				9e	12e	opgave				15e
2011						33e				8e
2012		30e	opgave							22e
2013		54e		opgave			5e	11e
2014			25e		20e
2015			opgave		opgave	89e	opgave	47e		40e
2016		45e	40e		↑ (1)	opgave		↑(1)		31e
2017	27e	48e		97e						53e
2018	5e		opgave						29e
2019	10e					36e
2020	12e

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen