Lance Armstrong

Armstrong fietste niet alleen hard, maar ook met een bijzonder hoge trapfrequentie. Hij reed met ongeveer 110 pedaalomwentelingen per minuut, terwijl de meeste andere wielrenners kiezen voor ca. 90 tot 95 omwentelingen. In een tijdrit kon dit oplopen tot 125 omwentelingen per minuut.

Gedurende zijn hele carrière werd Armstrong door dopingbeschuldigingen achtervolgd. Vooral in de Franse pers verschenen stukken over mogelijk dopinggebruik door hem. Onder meer zijn relatie met de Italiaanse sportdokter Ferrari leidde tot speculaties. Ook het feit dat zijn ploeggenoten bij US Postal, Roberto Heras, Floyd Landis, Tyler Hamilton en Manuel Beltrán, op doping werden betrapt, werkte niet in Armstrongs voordeel.

In de Franse sportkrant L'Équipe verscheen in augustus 2005 een verhaal over mogelijk epo-gebruik van Armstrong. Stalen uit de Tour van 1999, toen er nog geen manier bestond om epo op te sporen, werden in opdracht van het Wereldantidopingagentschap (WADA) gebruikt in een onderzoek om de huidige opsporingsmethode voor epo te verbeteren. Hierbij werd in twaalf stalen epo gevonden, en zes daarvan kon L'Équipe via het codenummer linken aan Armstrong. De Internationale Wielerunie, die geregeld overhoop ligt met het WADA wat betreft dopingcontroles, besloot advocaat Vrijman opdracht te geven een rapport uit te brengen. Dat rapport concludeerde dat het onderzoek nooit als dopingcontrole was bedoeld en dat daarmee de reglementen voor dopingcontroles niet waren gevolgd. Daarom kon het onderzoek geen reglementaire gevolgen hebben. Wel werd de Engelsman Dick Pound, toenmalig hoofd van het WADA, ervan beschuldigd dat hij voor het lek had gezorgd en dat hij het Franse dopinglab onder druk had gezet om voorbarige en onjuiste resultaten te publiceren.

Ook na afloop van de Tour van 2009 doken verhalen op omtrent dopinggebruik door Armstrong. De Deense specialist Jakob Mørkebjerg meldde dat Armstrongs bloedwaarden tijdens de wielerronde zeer verdacht waren.[8]

Op 20 mei 2010 bracht de Amerikaanse wielrenner Floyd Landis zijn verhaal naar buiten. Naast het bekennen van zijn eigen dopinggebruik beschuldigde hij Armstrong ervan hem te hebben uitgelegd hoe doping te gebruiken. Hij beweerde dat Armstrong in 2002 positief testte op epo.

Op 20 mei 2011 bracht ook Tyler Hamilton zijn verhaal naar buiten. Hij beweerde gezien te hebben hoe Armstrong zichzelf doping toediende.[9] Naast epo werd er ook regelmatig gebruikgemaakt van bloeddoping. Het toedienen van autoloog bloed valt niet in de categorie 'toedienen van een lichaamsvreemde stof'.[10]

Op 3 februari 2012 kreeg Armstrong te horen dat het lopende onderzoek tegen hem werd gesloten.[11]

In juni 2012 werd Armstrong door het Amerikaanse dopingbureau USADA officieel aangeklaagd voor het gebruik van doping. De aanklacht was deels gebaseerd op getuigenissen van wielrenners en bloedstalen uit 2009 en 2010. Armstrong ontkende alle aantijgingen, maar mocht voorlopig niet meer aan triatlonwedstrijden meedoen.

Op 5 juli 2012 meldde het Nederlandse dagblad De Telegraaf dat vijf voormalige ploeggenoten van Armstrong tegen hem wilden getuigen, waarbij de vier nog actieve wielrenners in ruil voor belastende verklaringen, waarbij zij ook hun eigen dopinggebruik zouden toegeven, de Ronde van Frankrijk 2012 zouden mogen uitrijden en pas later voor zes maanden geschorst zouden worden.[12] De vijf voormalige ploeggenoten zouden George Hincapie, Levi Leipheimer, David Zabriskie, Christian Vande Velde en de inmiddels gestopte Jonathan Vaughters zijn. Armstrong reageerde furieus via Twitter door te stellen dat er sprake was van 'een partijdige vervolging die de geur heeft van een vendetta'.[13]

Armstrong ging in de 'tegenaanval' tegen de USADA en sleepte het dopingbureau voor de burgerlijke rechter in het Amerikaanse Austin. De rechtbank verklaarde Armstrongs eerste aanklacht niet-ontvankelijk.[14] Armstrong kreeg twintig dagen de tijd om een nieuwe aanklacht in te dienen. Deze nieuwe aanklacht werd inhoudelijk ongegrond verklaard.

Op 23 augustus besloot Armstrong de zaak niet aan te vechten en zijn strijd tegen de USADA op te geven.[15] Hij beweerde nog steeds onschuldig te zijn aan het gebruik van doping, maar dat hij de rechtsgang wilde staken omdat hij geen eerlijk proces zou krijgen en de affaire zijn tol eiste op zijn familie en kankerfonds.[16] De USADA nam hem een dag later al zijn zeges af van de Tour de France. De UCI had tegen die beslissing in hoger beroep kunnen gaan bij het Hof van Arbitrage voor Sport,[17] wat niet gebeurde.

Aanvankelijk ging Nike door met het steunen van Armstrong, wat protest van andere sporters opleverde.[18][19] Naar aanleiding van de dopingonthullingen verbrak Nike op 17 oktober 2012 het sponsorcontract met Armstrong, het sportkledingconcern blijft wel Livestrong financieel ondersteunen.[20] Dezelfde dag stapte Armstrong op als voorzitter van Livestrong, hij bleef wel bestuurslid.[21] Na Nike trokken dezelfde week ook de sponsors van sportschoolketen 24-Hour Fitness, brouwerij Anheuser-Busch en voedselproducent Honey Stinger zich terug.[22]

De Ierse UCI-voorzitter Pat McQuaid maakte op 22 oktober 2012 officieel bekend dat zijn organisatie achter het USADA-rapport staat. 'Voor Lance Armstrong is er geen plaats in het wielrennen,' zo zei hij, evenals: 'Hij verdient het om in het wielrennen vergeten te worden.'[23]

Christian Prudhomme, directeur van de organisatie van de Ronde van Frankrijk, wil dat Armstrong het prijzengeld terugbetaalt dat hij vanaf 1999 bij de Tour de France gewonnen heeft. Dat zou voor Armstrong uitkomen op omgerekend ongeveer drie miljoen euro.[24]

Op 17 en 18 januari 2013 werd op de Amerikaanse televisiezender OWN (Oprah Winfrey Network) een tweedelig interview uitgezonden dat Oprah Winfrey twee dagen eerder met Armstrong had. Het was zijn eerste openbare reactie sinds de UCI hem zijn titels ontnam. Hij gaf toe zijn Tourzeges te hebben behaald met behulp van doping in de vorm van epo, bloedtransfusies, cortisonen, groeihormonen en testosteron.[25]

In 2014 werd door Alex Holmes de film Stop at Nothing: The Lance Armstrong Story[26][27] gemaakt over het bedrog van Armstrong en met name over de invloed die dit had op de mensen die wel de waarheid wilden vertellen en wier levens en carrières door Armstrong werden kapotgemaakt.[28]

De rechtszaak van de Amerikaanse overheid tegen Armstrong werd in april 2018 afgeblazen. Armstrong trof een schikking van vijf miljoen dollar, er hing hem eerder een schadeclaim van honderd miljoen dollar (ruim tachtig miljoen euro) boven het hoofd.[29]

Begin jaren 90 had Lance Armstrong een relatie met de Nederlandse wielrenster Daniëlle Overgaag. In 1997 ontmoette hij de vrouw met wie hij in mei 1998 trouwde en met wie hij drie kinderen kreeg. In 2003 werd de echtscheiding uitgesproken. Armstrong had van 2004 tot 2005 een relatie met zangeres Sheryl Crow. Zij vierde zijn Touroverwinning van 2004 mee in Parijs. Sinds 2008 heeft Armstrong een relatie met Anna Hansen, met wie hij twee kinderen heeft.

Lance Armstrong heeft enkele boeken geschreven over zijn fietscarrière en kankergenezing. Ook heeft hij een boek geschreven voor kinderen en het wielrennen.

• It's Not About the Bike: My Journey back to Life (2000; in het Nederlands verschenen als Door de pijngrens)
• Every Second Counts (2003; in het Nederlands verschenen als Elke seconde telt)
• Lance Armstrong, Images Of A Champion (2006)

Armstrong richtte in 1997 een kankerbestrijdingsfonds op, de Lance Armstrong Foundation (LAF). Om geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker verkoopt de organisatie gele polsbandjes met het motto Livestrong. De opbrengst van zijn comeback in het wielrennen ging volgens eigen zeggen ook volledig naar de LAF. Zo ging de fiets waarop Armstrong de 20e etappe in de Tour van 2009 uitreed na afloop onder de hamer.

Armstrong nam op 17 oktober 2012 ontslag als voorzitter van zijn fonds. Hij bleef wel aan als lid van de Raad van Bestuur. Het fonds had op dat moment ongeveer 500 miljoen US-dollar opgehaald.[21] Op 4 november vertrok Armstrong ook uit de Raad van Bestuur. De organisatie gaf als reden op dat hij Livestrong de negatieve effecten wilde besparen van zijn schorsing voor het leven door de USADA en de UCI.[30] Armstrong is met een donatie van in totaal zeven miljoen US-dollar nog steeds de grootste donor van Livestrong.[31]

• 1992-1996 Motorola
• 1997 Cofidis le Crédit par Téléphone
• 1998-2002 US Postal Service
• 2003-2004 US Postal Service presented by Berry Floor
• 2005 Discovery Channel - Berry Floor
• 2009 Astana
• 2010-2011 Team RadioShack

• Website van Lance Armstrong

Voorganger: Gianni Bugno

Wereldkampioen wielrennen 1993

Opvolger: Luc Leblanc

Zie de categorie Lance Armstrong van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.