Kees Rijvers

Rijvers, die als voetballer opgroeide bij de Bredase vereniging Groen-Wit, verwierf kort na de oorlog gedurende zes seizoenen faam als linksbinnen bij NAC, waarbij hij al meteen de status van international had bereikt. Hij werd vervolgens als een van de eerste Nederlandse voetballers professional, en wel in Frankrijk, bij AS Saint-Étienne. Valencia toonde belangstelling voor Rijvers, maar uitgerekend op dat moment werd hij getroffen door de bof. Rijvers adviseerde de Spanjaarden om Faas Wilkes aan te trekken, een advies dat opgevolgd werd. In 1953 was hij een van de spelers die namens de Nederlandse profs meededen in de Watersnoodwedstrijd in Parijs tegen het nationale elftal van Frankrijk. Rijvers kwam later nog uit voor Feyenoord en keerde daarna terug naar Frankrijk. Hij sloot zijn actieve loopbaan in 1963 af bij NAC. In april 1963 scoorde hij zijn laatste doelpunt in de Eredivisie in een uitwedstrijd tegen AFC Ajax. De wedstrijd werd met 3-1 door NAC gewonnen.

Rijvers speelde in totaal 33 wedstrijden voor het Nederlands voetbalelftal. Hij maakte zijn debuut op 3 oktober 1946 in een met 6-2 gewonnen uitwedstrijd tegen Luxemburg. Nadat in Nederland het betaald voetbal was ingevoerd (1954) konden de in het buitenland spelende profs ook weer naar Nederland terugkeren en weer voor het Nederlands elftal uitkomen. Samen met Abe Lenstra en Faas Wilkes vormde Rijvers in Oranje wat destijds "het gouden binnentrio" werd genoemd. Van de tien interlands die zij samen speelden werd er slechts één verloren. Zijn laatste wedstrijd was op 7 maart 1960, toen hij in een uitwedstrijd tegen het Surinaamse elftal in de 58e minuut werd gewisseld voor Cees Groot. Nederland won uiteindelijk met 4-3.

Direct na het beëindigen van zijn voetballoopbaan tekende Rijvers een contract als trainer bij de amateurvereniging TSC uit Oosterhout. Vanaf 1964 was hij als assistent van trainer Jaap van der Leck in dienst van Willem II. In januari 1966 slaagde hij voor het trainersdiploma-A. Enkele maanden later werd bekend dat hij per 1 juni 1966 aangesteld werd als hoofdtrainer van FC Twente, waar hij Friedrich Donenfeld opvolgde. Rijvers bleef zes jaar bij Twente. Hij voerde een drastische verjonging door in het team. Zo liet hij de tieners Jan Jeuring, Theo Pahlplatz en René Notten debuteren en haalde hij talenten als Epi Drost, Kick van der Vall, Dick van Dijk en Piet Schrijvers naar Enschede. In seizoen 1968/69 streed FC Twente lang mee om het landskampioenschap en werd het uiteindelijk derde. Dit was het begin van een langdurige periode waarin FC Twente uitgroeide tot een stabiele subtopper in de Eredivisie en waarin het zich geregeld plaatste voor Europees voetbal.

Rijvers vertrok in 1972 naar PSV en werd bij Twente opgevolgd door zijn assistent Spitz Kohn. PSV leidde hij in 1975 naar het eerste landskampioenschap sinds 1963. Ook in de seizoenen 1975/76 en 1977/78 werd het team landskampioen. Daarnaast wonnen Rijvers en PSV in 1974 en 1976 de KNVB beker en werd in 1978 de UEFA Cup binnengesleept. In twee wedstrijden werd het Franse SC Bastia in de finale verslagen. Nadat de resultaten in seizoen 1979/80 tegenvielen, werd Rijvers in januari 1980 te kennen gegeven dat zijn contract aan het einde van het seizoen zou worden verbroken. PSV stond op dat moment vierde in de competitie en was in de UEFA Cup in de tweede ronde uitgeschakeld door AS Saint-Étienne. Na een nederlaag in de competitie tegen FC Utrecht, besloot Rijvers op 24 januari 1980 per direct op te stappen. Hij werd opgevolgd door zijn assistent Jan Reker.

In mei 1980 tekende Rijvers een contract bij Beringen FC in België. Hij degradeerde met het team uit de Belgische eerste klasse. De degradatie werd later teruggedraaid nadat Beerschot, dat in een fraudeschandaal was verwikkeld, werd teruggezet. Rijvers had echter inmiddels de club verlaten en was coach van het Nederlands voetbalelftal geworden. In februari 1981 was hij door de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond benaderd nadat zijn voorganger Jan Zwartkruis zijn functie had neergelegd, nadat na 2 nipte uit-nederlagen in de herfst van 1980 in de eerste 2 kwalificatieduels voor het WK Spanje 1982, de situatie uitzichtloos leek voor het Nederlands elftal. Officieel ging het contract in per 1 juli 1981, maar in de drie interlands die in de tussentijd werden gespeeld werd Rijvers door interim-trainer Rob Baan al nadrukkelijk betrokken bij het nationale elftal. Opmerkelijk was dat Rijvers zich direct inzette voor een terugkeer van de op dat moment 33-jarige Johan Cruijff. Nadat Cruijff was opgenomen in de selectie voor een wedstrijd tegen Frankrijk in maart 1981, bedankte hij echter op het laatste moment omdat hij vanwege zakelijke belangen niet in een shirt van KNVB-sponsor Adidas wilde spelen.

Hoewel Rijvers tussen maart 1981 en november 1981 vele oudgedienden terughaalde (Ruud Krol, John Rep; Willy van de Kerkhof, Jan Peters (AZ´67), Johan Neeskens, René van de Kerkhof en Piet Schrijvers), staat hij bekend als degene die Oranje drastisch verjongde vanaf september 1981 / februari 1982. Van het elftal dat in 1988 onder leiding van Rinus Michels Europees kampioen werd, liet Rijvers vanaf september 1981 negen spelers debuteren, te weten achtereenvolgens Wim Kieft, Frank Rijkaard, Ruud Gullit, Gerald Vanenburg, Jan Wouters, Ronald Koeman, Marco van Basten, Erwin Koeman en Adri van Tiggelen. Ook Edo Ophof debuteerde onder Rijvers, op 25 maart 1981 (Nederland-Frankrijk 1-0). Datzelfde deden Michel Valke, René van der Gijp, René Hofman en Peter van de Ven in 1982. Onder Rijvers werd het WK van 1982 niet gehaald na een 2-0 uitnederlaag bij Frankrijk in het laatste kwalificatieduel (november 1981). Ook het EK in 1984 werd net niet gehaald, mede omdat Spanje met 12-1 won van Malta in december 1983, en zo Nederland nipt op doelsaldo voorbleef. Kees Rijvers was in zijn woonplaats Knegsel bij de buren "gaan kaarten". Met een eventuele plaatsing van de Spanjaarden had hij geen rekening meer gehouden. Enkele krantenkoppen de volgende dag: Rijvers: "Harde klap"; Muñoz (de Spaanse bondscoach in 1983): "Gerechtigheid". De grootste thuisoverwinning onder Rijvers werd behaald op 14 maart 1984 in het oefenduel Nederland-Denemarken (6-0), in dit duel debuteerde André Hoekstra. In oktober 1984 nam Rijvers zelf na een 1-2 thuisnederlaag tegen Hongarije ontslag, het eerste kwalificatieduel voor het Wereldkampioenschap voetbal 1986 in Mexico, waarvoor Nederland zich uiteindelijk wederom niet zou weten te kwalificeren. Een lobby van een groep trainers onder leiding van Leo Beenhakker van FC Volendam lag mede ten grondslag aan het vertrek van Rijvers.

In 1986 keerde Rijvers terug bij FC Twente als technisch directeur met hoofdtrainer Theo Vonk onder zich, en drie jaar later werd hij technisch coördinator bij PSV. In oktober 1994 werd hij, tot zijn eigen ongenoegen, drie maanden interim-coach van PSV, omdat Aad de Mos op staande voet was ontslagen en er op dat moment geen andere vervanger was met een volledig trainersdiploma. Rijvers zette het elftal weer op de rails en werkte zijn opvolger Dick Advocaat, hoewel hij zelf Huub Stevens wilde, in.

In 2004 kreeg Rijvers de oeuvreprijs voor zijn hele trainersloopbaan uit handen van Rinus Michels. Rijvers was de eerste persoon ooit die deze prijs kreeg. Sinds het overlijden van Michels in maart 2005, reikt Rijvers deze prijs zelf uit, in 2008 bijvoorbeeld aan Wiel Coerver. Rijvers was voor PSV actief als scout in Frankrijk.

In 2019 werd Rijvers benoemd tot erelid van FC Twente.