Remco Evenepoel

Remco Evenepoel begon zijn carrière als voetballer op vijfjarige leeftijd bij RSC Anderlecht. Van zijn elfde tot zijn veertiende speelde hij drie seizoenen bij het Nederlandse PSV, waarna hij opnieuw de overstap maakte naar Anderlecht. In 2014 en 2015 speelde Evenepoel in totaal vier wedstrijden bij het nationale U15-elftal, in 2015 en 2016 speelde hij vijf wedstrijden bij de U16 van de Rode Duivels.

Nadat hij bij Anderlecht meerdere malen op de bank moest blijven zitten, verruilde hij begin 2017 paars-wit voor KV Mechelen. Daar hing hij vier maanden later zijn voetbalschoenen aan de haak.

Jeugdinterlands van Remco Evenepoel
Team (№ interlands)	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Soort wedstrijd	Doelpunten
Als speler bij RSC Anderlecht
Onder 15 (1.)	11 november 2014	België – Nederland	2 – 2	Vriendschappelijk
Onder 15 (2.)	13 november 2014	Nederland – België	3 – 1	Vriendschappelijk
Onder 15 (3.)	17 februari 2015	Italië – België	2 – 1	Vriendschappelijk	66'
Onder 15 (4.)	19 februari 2015	Italië – België	1 – 2	Vriendschappelijk
Onder 16 (1.)	12 september 2015	België – Duitsland	1 – 5	Vriendschappelijk
Onder 16 (2.)	24 november 2015	Portugal – België	3 – 3	Vriendschappelijk
Onder 16 (3.)	26 november 2015	Portugal – België	3 – 2	Vriendschappelijk
Onder 16 (4.)	18 januari 2016	België – Griekenland	0 – 1	Vriendschappelijk
Onder 16 (5.)	21 januari 2016	België – Verenigde Staten	0 – 2	Vriendschappelijk

In april 2017 debuteerde Evenepoel in het wielrennen, de sport waarin zijn vader Patrick Evenepoel van 1991 tot 1994 prof was. In zijn eerste wedstrijd bij de junioren eindigde Evenepoel 71e, maar twee maanden later boekte hij meteen zijn eerste overwinning. Uiteindelijk sloot hij het seizoen 2017 af met 7 overwinningen, waaronder La Philippe Gilbert. Aan het einde van het seizoen was hij ook geselecteerd voor het wereldkampioenschap in het Noorse Bergen, maar daar moest hij na drie valpartijen opgeven.

In zijn tweede seizoen bij de junioren begon Evenepoel met winst in het clubkampioenschap te Rumst. Daarna won hij onder andere Kuurne-Brussel-Kuurne en de Guido Reybrouck Classic, alvorens hij zich begin mei tot Belgisch kampioen tijdrijden kroonde.[1] Een week later schreef hij, na twee etappezeges, ook het eindklassement van de prestigieuze Vredeskoers op zijn naam. Eind mei won hij een etappe en het eindklassement in de Trophée Centre Morbihan, en werd hij Belgisch kampioen op de weg.[2]

In juli werd hij Europees kampioen tijdrijden voor junioren. Hij won voor landgenoot Ilan Van Wilder en de Italiaan Antonio Tiberi. Bij de beloftencategorie kon enkel Edoardo Affini zijn tijd verbreken. In de wegwedstrijd, twee dagen later, won Evenepoel met een voorsprong van bijna 10 minuten op de Zwitser Alexandre Balmer.[3] Begin augustus won Evenepoel de derde etappe en het eindklassement van Aubel-Thimister-Stavelot. Een maand later schreef hij drie etappes en het eindklassement van de Giro della Lunigiana op zijn naam.

Evenepoel tijdens het WK tijdrijden voor junioren in 2018

Evenepoel tijdens het WK op de weg voor junioren in 2018

Op 25 september werd Evenepoel wereldkampioen tijdrijden voor junioren in het Oostenrijkse Innsbruck. Hij klopte de Australiër Lucas Plapp met 1 minuut en 23 seconden, de grootste voorsprong ooit op een wereldkampioenschap tijdrijden voor junioren. De Italiaan Andrea Piccolo vervolledigde het podium.[4] Twee dagen later wist hij ook de wegrit te winnen, met anderhalve minuut voorsprong op de Duitser Marius Mayrhofer en de Italiaan Alessandro Fancellu. Evenepoel reed, nadat hij eerder vanwege materiaalpech een achterstand van bijna 2 minuten had goedgemaakt, op 20 kilometer van het einde weg en kwam solo over de finish.[5] Hij was daarmee de eerste junior ooit die in hetzelfde jaar zowel het wereldkampioenschap tijdrijden als het wereldkampioenschap op de weg wist te winnen. Uiteindelijk sloot Evenepoel zijn seizoen af met 36 zeges en bracht zo zijn totaal op 43 zeges bij de junioren.

In 2019 werd Evenepoel prof bij de Belgische wielerploeg Deceuninck–Quick-Step. Hij sloeg de beloftencategorie over en maakte op 27 januari als 19-jarige zijn profdebuut in de Ronde van San Juan. Hij maakte er meteen indruk en werd na de tweede etappe leider in het jongerenklassement.[6] In de daaropvolgende derde etappe, een tijdrit over 12 kilometer, eindigde hij derde, zijn eerste podiumplek bij de profs.[7] Uiteindelijk werd hij negende in het eindklassement en won hij het jongerenklassement met een voorsprong van 3 seconden op de Zwitser Gino Mäder.[8]

Zijn World Tour-debuut maakte Evenepoel in de Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten eind februari. Na vijftiende te zijn geworden in de eerste bergrit, moest hij in de vierde etappe opgeven door een valpartij.[9] De daaropvolgende wedstrijden die hij reed waren Nokere Koerse, zijn profdebuut op Belgische bodem, en de Bredene Koksijde Classic. De eerstvolgende etappewedstrijd die hij reed, was de Ronde van Turkije in april. In de koninginnenrit deed hij een gooi naar de overwinning, maar werd hij uiteindelijk vierde.[10] In het eindklassement eindigde hij eveneens als vierde.

Tijdens de koninginnenrit van de Ronde van Romandië was Evenepoel mee met de vlucht van de dag. In slechte weersomstandigheden ging hij mee tot de slotklim, maar toen Daniel Martin versnelde, moest hij lossen. In de afsluitende tijdrit werd hij vijftiende. In de Ronde van Noorwegen kwam Evenepoel tijdens de eerste etappe ten val. Op Twitter postte hij een foto van zijn gedeukte helm. "Deze helm heeft mijn leven gered", schreef hij erbij. "Nog eens het bewijs dat je er altijd een moet dragen."[11] In de vijfde etappe trok hij samen met de Zwitser Marc Hirschi in de aanval. Pas op 4 kilometer van het einde werden ze gegrepen door het uitgedunde peloton.[12]

Eind mei nam Evenepoel met zijn ploeg Deceuninck–Quick-Step deel aan de Hammer Series Stavanger. De ploeg won de tweede etappe, de Hammer Sprint, en eindigde zesde in het eindklassement.[13] Twee weken later reed hij solo naar de zege in de klimwedstrijd van de Hammer Series Limburg. Hij reed op 29 kilometer van het einde weg van zijn medevluchters en hield aan de finish meer dan een minuut over op de eerste achtervolgers.[14] Deceuninck–Quick-Step won ook de sprintwedstrijd en het eindklassement.[15]

Op 13 juni behaalde Evenepoel tijdens de tweede etappe van de Ronde van België zijn eerste individuele overwinning bij de profs. Op 12 kilometer van het einde trok hij in de aanval met werelduurrecordhouder Victor Campenaerts. Nadat die laatste in een linkse bocht onderuit ging, reed Evenepoel solo naar de winst.[16] In de daaropvolgende dagen slaagde hij erin zijn leiderstrui te behouden en zo zijn eerste etappewedstrijd bij de profs te winnen.[17]

Eind juli won hij de derde etappe van de Adriatica Ionica Race. Hij haalde het na een solo van iets meer dan 25 kilometer met 2 minuten voorsprong op zijn dichtste achtervolgers.[18] Een week later werd hij de jongste winnaar ooit van een World Tour-wedstrijd door op indrukwekkende wijze de Clásica San Sebastián te winnen. Enkel Victor Fastre en Georges Ronsse waren vóór de invoering van de World Tour jonger toen ze een grote eendagswedstrijd wonnen.[19] Nog een week later werd hij Europees kampioen tijdrijden in Alkmaar. Hij was 18 seconden sneller dan de Deen Kasper Asgreen, tevens ploeggenoot bij Deceuninck–Quick-Step. Evenepoel droeg zijn overwinning op aan collega-wielrenner Bjorg Lambrecht, die drie dagen eerder was overleden tijdens de Ronde van Polen.[20]

Op het wereldkampioenschap tijdrijden in Yorkshire eindigde hij als tweede na Rohan Dennis, de beste prestatie ooit voor België in de individuele tijdrit bij de elite mannen.[21] Begin november verloor hij nipt de verkiezing van de Flandrien-Trofee, die werd gewonnen door Wout van Aert.[22] Een maand later won hij wel de verkiezing voor de Kristallen Fiets.[23] Hij werd daarna ook verkozen tot Sportman van het jaar.[24]

Het seizoen 2020 begon voor Evenepoel opnieuw met de Ronde van San Juan. In de derde etappe, een individuele tijdrit over 15 kilometer, was het meteen raak. Hij verpulverde de tegenstand en nam de leiderstrui over van Fernando Gaviria.[25] Dankzij een vijfde plaats in de koninginnenrit richting de Alto Colorado kwam de eindzege daarna niet meer in gevaar.[26] Evenepoel zette zijn sterk seizoensbegin verder in de Ronde van de Algarve, waar hij met een indrukwekkende versnelling bergop de tweede etappe op zijn naam schreef. Hij won ook de afsluitende tijdrit door 10 seconden sneller te rijden dan regerend wereldkampioen Rohan Dennis en verzekerde zich daarmee van de eindzege.[27]

Totaal: 17 zeges (waarvan 10 individuele UCI-zeges)