dijn

Nederlands

	enkelvoud		meervoud
	bijvoeglijk	zelfstandig	bijvoeglijk	zelfstandig
1^e persoon	mijn m'n	mijne	ons, onze	onze
2^e persoon (informeel)	jouw je	jouwe	jullie je	-
2^e persoon (formeel) (regionaal)	uw	uwe	uw	uwe
3^e persoon (mannelijk)	zijn z'n	zijne	hun	hunne
3^e persoon (vrouwelijk)	haar d'r, 'r	hare
3^e persoon (onzijdig)	zijn (ervan)	-

Uitspraak

Geluid: dijn (hulp, bestand)

Woordafbreking

dijn

Woordherkomst en -opbouw

In de betekenis van ‘bezittelijk voornaamwoord’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 901 [1]

Bezittelijk voornaamwoord

dijn

(informeel) van dij

- Het verschil tussen mijn en dijn niet goed kennen.

Opmerkingen

De in onbruik geraakte vorm is: "van mijn en (van) dijn", de moderne vorm is: "van mij en van jou", of: "het mijne en het jouwe". Wordt nog wel gebruikt als spreekwoord (en mogelijk nog in dialecten, zoals in Limburg, waar het in de informele spreektaal (tegen vrienden, broers, zussen en diens vrienden) gebruikt zou worden).

Verwante begrippen

du, dij

Anagrammen

nijd

Gangbaarheid

Het woord 'dijn' staat niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie.

Verwijzingen

"dijn" in: Sijs, N. van der Chronologisch woordenboek. De ouderdom en herkomst van onze woorden en betekenissen. 2e druk (2002) Veen, Amsterdam / Antwerpen; op website dbnl.org; ISBN 90 204 2045 3

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.