RSC Anderlecht in het seizoen 1992/93

Anderlecht was uitgekeken op trainer Aad de Mos, die in drie seizoenen bij de Brusselse club met een landstitel en het bereiken van een Europese finale goed gepresteerd had, maar die met zijn eigenzinnig gedrag – zo reed hij rond met een Mercedes met kenteken AAD-300, had hij bij de titelviering in 1991 een veldbestorming veroorzaakt en werd hij ervan verdacht zijn belangenvertegenwoordiger Ger Lagendijk bij de club binnen te loodsen[1] – ook enkele bestuursleden tegen de haren had ingestreken. De Nederlander werd in 1992 opgevolgd door gewezen Anderlechtspeler Luka Peruzović.

De Kroaat was nog maar enkele jaren gestopt met voetballen. In oktober 1991 was hij hoofdcoach geworden van Sporting Charleroi. Hij werd beschouwd als een leerling van Tomislav Ivić, zijn succesvolle landgenoot onder wie hij in de jaren 1970 en '80 getraind had bij zowel Hajduk Split als Anderlecht. Peruzović had weinig contact met zijn spelers, die hij bovendien voortdurend op afzondering stuurde.[2] Hoewel niet al de spelers op dezelfde golflengte zaten als de introverte Kroaat presteerden ze wel uitstekend onder de nieuwe trainer. Anderlecht boekte in de eerste maanden van de competitie ruime zeges tegen onder meer Lommel SK (0–4), Club Luik (1–6) en Cercle Brugge (2–5). Anderlecht stond aan de leiding in het klassement, maar bepaalde spelers begonnen zich desondanks steeds vaker te storen aan de manier van werken van Peruzović, die een man van weinig woorden was en met zijn defensief spelsysteem niet voor attractief voetbal stond. Graeme Rutjes nam de trainer op de korrel in een controversieel interview met Voetbal International en Marc Degryse uitte kritiek voor het Europese duel tegen Hibernian.[3][4] Het Anderlechtbestuur besloot in te grijpen; op zondag 10 januari 1993 maakte voorzitter Constant Vanden Stock aan Marc Degryse duidelijk dat Peruzović zou ontslagen worden.[1] Vier dag later, op 14 januari 1993, werd hij aan de deur gezet en werd Johan Boskamp aangesteld als zijn opvolger.[4] Boskamp, die bij tweedeklasser KV Kortrijk werd weggeplukt, had in de jaren 1970 met manager Michel Verschueren samengewerkt bij RWDM. In de (Franstalige) media werd Degryse bestempeld als de spilfiguur achter het trainersontslag, dat verder ook gesteund zou geweest zijn door Luc Nilis, John Bosman en Peter van Vossen.[3][4][5] Spelers als Michel De Wolf en Philippe Albert begrepen dan weer niet waarom de coach ontslagen was.[4][6]

Het ontslag zorgde voor veel ophef. Zowel supporters als journalisten begrepen niet waarom een coach die aan de leiding stond ontslagen werd. Ook de keuze voor Boskamp, die gebrekkig Frans sprak en een roemrijk verleden had bij een stadsrivaal, werd aanvankelijk niet op enthousiasme onthaald. In zijn eerste wedstrijd als Anderlechtcoach speelde hij bovendien gelijk tegen zijn ex-club RWDM. Nadien zette Anderlecht een indrukwekkende zegereeks neer. Het werd landskampioen met dertien punten voorsprong. Boskamp zelf zou in de loop der jaren met zijn Rotterdamse tongval, bulderlach, bijnamen voor spelers en potige stijl uitgroeien tot een publiekslieveling en mediafiguur.

KV Mechelen was eind jaren 1980 een van de grootste concurrenten van Anderlecht. In de jaren 1990 kreeg John Cordier, voorzitter van de Mechelse club, financiële problemen met zijn onderneming Telindus. Derhalve werden enkele belangrijke spelers voor veel geld verkocht. In de zomer van 1992 maakte zowel Philippe Albert als Marc Emmers de overstap naar concurrent Anderlecht. Met verder nog Rutjes, Bosman en Bruno Versavel in de selectie beschikte Anderlecht zo over vijf spelers met een verleden bij KV Mechelen. Bij KSK Beveren plukte Anderlecht aanvaller Peter van Vossen weg; hij werd de vierde Nederlander in de selectie.

Anderlecht nam ondertussen afscheid van enkele jonge spelers. De Braziliaanse aanvaller Luis Oliveira werd voor 140 miljoen BEF (zo'n 3,5 miljoen euro) verkocht aan het Italiaanse Cagliari. Gert Verheyen, die er niet in geslaagd was bij Anderlecht door te breken, vertrok naar Club Brugge. De 23-jarige verdediger Benjamin Debusschere ging bij RFC Seraing op zoek naar meer speelkansen en de Zweedse middenvelder Pär Zetterberg werd voor het tweede jaar op rij uitgeleend aan Charleroi.

Anderlecht begon uitstekend aan het seizoen. Het won vijf keer op rij, waaronder de topper tegen KV Mechelen. Het thuisduel tegen de Antwerpse club eindigde op 1–0 na een doelpunt van John Bosman. Het team van trainer Peruzović liet in de heenronde amper punten liggen. Slechts één keer werd er verloren. Op de achtste speeldag ging Anderlecht voor eigen supporters met 2–5 onderuit tegen KSV Waregem. De West-Vlamingen kwamen nog voor de rust 2–4 voor en zagen hoe Marc Degryse vlak voor de rust uitgesloten werd. Met tien spelers kon Anderlecht de scheve situatie niet meer rechtzetten.

Ondanks de eenmalige uitschuiver kwam Anderlecht zelden in de problemen. Het won de belangrijke duels tegen AA Gent (1–0) en Antwerp FC (2–0) en speelde in de toppers tegen Standard Luik (1–1) en Club Brugge (0–0) telkens gelijk. Anderlecht sloot zo de heenronde af als leider, met slechts één nederlaag.

Desondanks groeide binnen de spelersgroep de onvrede over trainer Peruzović. Na de eerste wedstrijd van de terugronde besloot het bestuur in te grijpen. Anderlecht won met 4–2 van Lommel maar besloot desondanks om een einde te maken aan de samenwerking met Peruzović.[1] Johan Boskamp werd vervolgens aangesteld als nieuwe hoofdcoach.

Boskamp kwam in zijn eerste wedstrijd als Anderlechttrainer niet verder dan een gelijkspel tegen zijn ex-club RWDM. Het werd 2–2 na een late gelijkmaker van gewezen Anderlechtspeler Frank Vercauteren. Nadien zette Anderlecht een indrukwekkende zegereeks neer. De Brusselaars wonnen onder Boskamp acht duels op rij, waaronder de topper tegen KV Mechelen. Reeds op 10 april 1993 kroonde Anderlecht zich tot kampioen, na een zege tegen Lierse SK. In de daaropvolgende weken bleef Anderlecht goed presteren en won het nog de toppers tegen Standard (2–0) en Club Brugge (1–0). Pas op de slotspeeldag verloor Boskamp zijn eerste duel als Anderlechttrainer. De Brusselaars verloren toen met 2–1 van Sporting Charleroi.

In de Beker van België loodste Luka Peruzović zijn elftal voorbij Sporting Lokeren en Club Luik naar de kwartfinale. In januari 1993 werd hij ontslagen en nam Johan Boskamp de leiding over. Onder de Nederlander won Anderlecht in de kwartfinale met 7–1 van tweedeklasser Verbroedering Geel, na onder meer vier doelpunten van John Bosman.

Na het beëindigen van de competitie speelde Anderlecht in de halve finale tegen Sporting Charleroi, dat enkele weken eerder al van Anderlecht had gewonnen op de laatste speeldag van de competitie. In het team van trainer Robert Waseige was Anderlecht-huurling Pär Zetterberg inmiddels uitgegroeid tot een sleutelfiguur. Charleroi won zowel de heen- als terugwedstrijd en mocht zo voor het eerst sinds 1978 naar de finale, die in het Constant Vanden Stockstadion georganiseerd werd.

Anderlecht knokte zich in de eerste ronde van de UEFA Cup voorbij het Schotse Hibernian. Zowel de heen- als terugwedstrijd eindigde in een gelijkspel, maar omdat Anderlecht een uitdoelpunt meer had gescoord dan de Schotten mocht het door naar de volgende ronde. Daarin won Anderlecht overtuigend van Dynamo Kiev. In het Astridpark werden de Oekraïners met 4–2 verslagen na doelpunten van Nilis, Degryse, Bruno Versavel en Van Vossen. De terugwedstrijd in Kiev eindigde in een ruime zege dankzij goals van opnieuw Nilis (2x) en Van Vossen.

In de 1/8 finale stootte Anderlecht op het Paris Saint-Germain van de Portugese coach Artur Jorge. De heenwedstrijd in het Parc des Princes eindigde in een scoreloos gelijkspel. PSG-aanvaller David Ginola werd al vroeg in de eerste helft uitgesloten. Desondanks stelde Peruzović aan de rust niks bij; hij bleef met vijf verdedigers spelen.[1] In de tweede helft viel Anderlecht zelf met tien spelers na de uitsluiting van Albert. Het duel eindigde uiteindelijk in een scoreloos gelijkspel. In de terugwedstrijd, die zonder de geschorste Albert en Degryse werd afgewerkt, werd het opnieuw een gelijkspel. Bosman bracht Anderlecht op voorsprong, maar PSG maakte twintig minuten later gelijk via Antoine Kombouaré. Door het Franse uitdoelpunt lag Anderlecht uit het toernooi en kon het niet Europees overwinteren.

Enkele maanden na zijn overstap van Mechelen naar Anderlecht werd Philippe Albert bekroond met de Gouden Schoen. De bikkelharde verdediger was een jaar eerder al eens tweede geëindigd bij de prijsuitreiking. Albert volgde zijn ploeggenoot Marc Degryse op, die in het referendum pas zevende werd. De dag na de uitreiking raakte ook het nieuws bekend dat Anderlechttrainer Luka Peruzović ontslagen was.

Aan het einde van het seizoen werd Pär Zetterberg voor het eerst verkozen tot Profvoetballer van het Jaar. De Zweed stond onder contract bij Anderlecht, maar werd al sinds 1991 uitgeleend aan Charleroi, waar hij volledig was doorgebroken. Tijdens het seizoen 1992/93 had hij zich met Charleroi meermaals getoond tegen zijn werkgever. Zo verloor Anderlecht op de slotspeeldag van de Henegouwers, die de Brusselaars nadien ook uitschakelden in de halve finale van de beker.

• Gouden Schoen – Philippe Albert