Cercle Brugge

Cercle Sportif Brugeois werd opgericht op 9 april 1899 door de "Vereeniging der Oudleerlingen Broeders Xaverianen". Rapid Football Club sloot zich algauw bij de nieuwe vereniging aan. In 1902 werd Vlaamsche FC de Bruges opgedoekt en een deel van de leden trok naar Cercle, een ander deel naar FC Brugeois. De groen-zwarte vereniging sloot zich aan bij de Belgische Voetbalbond op 7 november en ging spelen in de Vlaamse reeks van de hoogste afdeling. Cercle speelde de daaropvolgende jaren in deze Ere Afdeling, maar eindigde meestal onderaan of in de middenmoot, terwijl stadsgenoot FC Brugeois regelmatig in de top van de rangschikking meestreed voor de titel. Na een decennium slaagde de vereniging er eindelijk in mee te doen voor ereplaatsen. In 1910 eindigde men derde, op amper twee punten van kampioen Union Saint-Gilloise en stadsgenoot FC Brugeois. Het jaar erop, in het seizoen 1910/11, was het wel raak, en werd Cercle de eerste Vlaamse club die de landstitel veroverde. De volgende jaren bleef Cercle in de middenmoot of subtop meedraaien. Ook in de Beker van België haalde men goede resultaten. In 1913 bereikte men de finale, maar Union Saint-Gilloise ging na een 3-2 zege met de beker lopen.

Bij het 25-jarig bestaan in 1924 kreeg de vereniging de koninklijke titel en werd de naam Royal Cercle Sportif Brugeois. Bij de invoering van de stamnummers in 1926 kreeg Cercle als een van de oudste nog actieve verenigingen het stamnummer 12 toegewezen. In 1927 slaagde de vereniging er uiteindelijk in een tweede landstitel te veroveren, en ook in de Beker van België was men succesvol. De finale werd met 2-1 gewonnen van Tubantia Borgerhout. Drie jaar later, in 1930, volgde uiteindelijk de derde en laatste landstitel. Datzelfde jaar deed Cercle mee in de Coupe Des Nations, de voorloper van de Europacup I. Het verloor tegen SK Slavia Praag en Servette Genève en eindigde het toernooi uiteindelijk als negende. Cercle bleef nog enkele seizoenen meedraaien in de hoogste afdeling, tot men in 1936 op een voorlaatste plaats eindigde. Voor het eerst diende Cercle te degraderen naar de Tweede Klasse. Na twee seizoenen kon men dankzij reekswinst toch terug plaatsnemen in de hoogste afdeling. De ploeg gooide echter geen hoge ogen, en op het eind van de Tweede Wereldoorlog zakte men door een afgetekende laatste plaats in 1946 weer weg naar de Tweede Klasse.

Ditmaal bleef Cercle vijftien jaar in de lagere reeksen hangen. Cercle werd een middenmoter in de Tweede Klasse. In 1952 werd de vereniging voorlaatste in zijn reeks, en Cercle zakte verder weg naar de Derde Klasse. Daar duurde het even eer de ploeg weer kon meestrijden voor de hoogste plaatsen. In 1955 strandde men nog als derde op twee punten van reekswinnaar RRC Tournaisien. Het jaar nadien pakte men wel reekswinst, en Cercle kon terugkeren naar Tweede Klasse na vier seizoenen. In 1959 eindigde Cercle daar derde, op amper één punt van de tweede, stadsgenoot RFC Brugeois, dat met de promotie ging lopen. In 1960 strandde Cercle opnieuw op een derde plaats, met evenveel punten als VV Patro Eisden dat ditmaal de promotie wegsnoepte. In 1961 pakte men uiteindelijk wel de tweede plaats, en na vijftien jaar kon Cercle zo terugkeren naar het allerhoogste nationale niveau.

De terugkeer in de hoogste afdeling verliep echter niet zo vlot, en in 1966 eindigde men als laatste op een degradatieplaats. Naast deze sportieve tegenvaller was de vereniging ook betrokken in een omkoopschandaal. Als straf werd Cercle naar de Derde Klasse verwezen. Cercle zou echter in relatief korte tijd terugvechten, via de rechtbank werd ook eerherstel bedongen. Na twee seizoenen pakte men al reekswinst in Derde. In 1968 werd de naam van de vereniging vervlaamst tot Koninklijke Sportvereniging Cercle Brugge. Na drie seizoenen in Tweede pakte Cercle ook daar de titel en zo keerde men vijf jaar na de omkoopaffaire terug in de Eerste Klasse.

Cercle kende nu een langere periode van een kwarteeuw in de hoogste afdeling, enkel onderbroken door één seizoen Tweede Klasse in 1978/79. De vereniging bleef echter een middenmoter en kon nooit meedoen voor de ereplaatsen. In de Beker van België kende men echter wel succes. In 1985 pakte men de trofee, na in de finale na een 1-1 gelijkspel KSK Beveren te verslaan. Ook in 1986 stootte men door naar de finale, maar ditmaal was stadsrivaal Club Brugge te sterk; Club won met 3-0. Dankzij de bekerwinst van het voorgaande seizoen mocht Cercle deelnemen aan de Europese Beker voor Bekerwinnaars, waar men echter al na een ronde werd uitgeschakeld door FC Dynamo Dresden.

Halverwege de jaren 90 begon weer een moeilijker periode voor Cercle. In 1996 speelde men nog een bekerfinale, opnieuw tegen stadsgenoot Club Brugge. De finale werd met 2-1 verloren, maar leverde Cercle toch een Europees ticket voor volgende seizoen op. Dat seizoen 1996/97 strandde Cercle Brugge echter op een laatste plaats in de competitie, en zakte weer de Tweede Klasse. Ook het Europese avontuur was opnieuw beperkt gebleven tot één ronde, waarin Brann Bergen te sterk was. De clubnaam werd in 1997 gewijzigd in Cercle Brugge Koninklijke Sportvereniging.

Na zes seizoenen in Tweede klasse slaagde Cercle er dankzij de titel in 2003 weer in te promoveren naar de hoogste klasse. Onder trainer Jerko Tipuric behaalde Cercle de 14de plaats met 35 punten. Het jaar daarop moest de nieuwe trainer, Harm van Veldhoven, aanvallender voetbal brengen. Van Veldhoven kon de volgende seizoenen echter niet meer bereiken dan de middenmoot, en vertrok na het seizoen 2006/07 naar Germinal Beerschot. Glen De Boeck, ex-Anderlecht, werd zijn opvolger. De Boeck had nog geen Pro License-diploma en daarom nam Eddy Van de Ven in het seizoen 2007/08 als stroman plaats op de bank. Cercle eindigde dat seizoen als vierde (het beste resultaat sinds 1933), scoorde het meeste doelpunten van alle eersteklassers en haalde de kwartfinale van de Beker van België. Het kwalificeerde zich voor de Intertotocup, maar gaf het ticket door aan de vijfde in de stand, Germinal Beerschot. Met het oog op het seizoen 2008/09 werd Lorenzo Staelens aangeworven als beloftentrainer en houder van het Pro License-diploma. In het seizoen 2009-2010 werd de finale van de beker van België bereikt, maar werd verloren van AA Gent. Nog voor het begin van seizoen 2010-2011, op 21 mei 2010, raakte bekend dat trainer De Boeck zijn contract eenzijdig verbrak en overstapte naar GBA, waar hij een contract tekende voor drie seizoenen.[1] Op 27 mei 2010 werd Bob Peeters aangesteld als nieuwe hoofdtrainer. Hij kwam over van AA Gent, waar hij beloftentrainer was. Cercle speelde in het seizoen 2010-2011 voor het eerst terug Europees sinds 1996-97. In de Europa league stootte Cercle, na het Finse TPS Turku uitgeschakeld te hebben, door naar de derde kwalificatieronde. In deze ronde werd Cercle uitgeschakeld door het Cypriotische Anorthosis Famagusta. In deze Europese campagne werd zo voor het eerst in Cercles naoorlogse geschiedenis een Europese tegenstander uitgeschakeld. Voor het seizoen 2009-2010 sloot Cercle Brugge ook een samenwerkingsakkoord met Sporting Lissabon[2] vanwaar het enkele jonge beloften kon huren. In het begin van seizoen 2012-2013 flirtte Cercle met de degradatie en op 27 oktober 2012 kreeg Bob Peeters zijn ontslag, hij werd opgevolgd door Foeke Booy. Onder de Nederlandse coach plaatste de vereniging zich voor de bekerfinale, maar raakte het niet weg van de laatste plaats. Tijdens play-off III, waarin Cercle het tegen Beerschot AC opnam, nam assistent-coach Lorenzo Staelens het roer over. Hij zorgde ervoor dat Cercle play-off III als winnaar afsloot en aan de eindronde mocht deelnemen. Na de bekerfinale, die verloren ging tegen Genk, wist Cercle zich in de eindronde te verzekeren van het behoud. In het seizoen 2014-2015 degradeerde Cercle door play-off III te verliezen van Lierse SK. De eerste twee seizoenen op het tweede niveau verliepen niet vlekkeloos. Zowel in het seizoen 2015-2016 als het seizoen 2016-2017 kon de club pas op de voorlaatste speeldag het behoud verzekeren. In de zomer van 2017 ging Cercle een samenwerking aan met AS Monaco. Na 10 matchen in het seizoen 2017-2018 werd José Riga ontslagen en Franky Vercauteren voorgesteld als nieuwe hoofdcoach. Met hem kreeg Cercle de promotie naar klasse 1A ten nadele van Beerschot Wilrijk.[3]

Belgisch landskampioenschap

winnaar (3): 1910/11, 1926/27, 1929/30

Beker van België

winnaar (2): 1926/27, 1984/85

finalist (5): 1912/13, 1985/86, 1995/96, 2009/10, 2012/13

Belgische Supercup

finalist (2): 1984/85, 1995/96

Individuele trofeeën

Verschillende spelers behaalden een trofee toen ze voor de vereniging speelden:

Topscorer (4)

1911 (Alphonse Six), 1992, 1993 en 1994 (Josip Weber)

• Roland Podevijn: Cercle Brugge 1899-1989, Brugge, 1989
• J. Claeys & Georges Debacker: Jubileumboek Cercle Brugge KSV, Brugge, 1999
• Marnix Knockaert: Cercle Brugge competitief, Brugge, 2003
• Georges Debacker & Marnix Knockaert: 115 jaar Cercle Brugge in een notendop, ISBN 9789081638913

• Officiële website
• Databank van alle spelers sinds 1899

	Cercle Brugge
Geschiedenis: Geschiedenis van Cercle Brugge · zaak Bogaerts Stadion: Jan Breydelstadion Overzichten: Lijst van spelers Overig: Brugse stadsderby · Cerkelladies Brugge Seizoenen: 2002/03 · 2003/04 · 2004/05 · 2005/06 · 2006/07 · 2007/08 · 2008/09 · 2009/10 · 2010/11 · 2011/12 · 2012/13 · 2013/14 · 2014/15 · 2015/16 - 2016/17 - 2017/18 · 2018/19

	Cercle Brugge – seizoen 2019/20
1 Hubert · 2 Vitinho · 3 Chatziisaias · 4 Taravel  · 5 Ueda · 6 Deuro · 7 Hazard · 8 Peeters · 9 De Belder · 10 Hotić · 13 Foster · 14 Panzo · 15 Omolo · 16 Van Damme · 18 Coulibaly · 19 Eppel · 20 Hoggas · 22 Dabila · 25 Goblet · 26 Dekuyper · 27 Deman · 28 Gory · 29 Bassong · 30 Donsah · 32 Cassaert · 34 Somers · 35 Velkovski · 41 Biancone · 83 Hassen · 99 Moser · Christie-Davies · Koshi · Mbenza · Saadi · Coach: Storck