Palestijnen

In de tijd van het Ottomaanse Rijk was Palestina geen afgebakend geografisch gebied. Bestuurlijk was het gebied verdeeld over de Sanjaks Jeruzalem, Acre, Nablus, de Vilayet Beiroet en (onder de gouverneur van) Damascus. Het maakte deel uit van de landstreek Syrië. Na de Eerste Wereldoorlog kreeg Frankrijk het bestuur over het huidige Syrië en Libanon en het Verenigd Koninkrijk over Palestina (inclusief Transjordanië het gebied ten oosten van de Jordaan)). In 1923 werd het gebied bestuurlijk gesplitst in Mandaatgebied Palestina en Transjordanië. In die tijd was de Palestijnse bevolking heterogeen en divers: onder meer moslims, joden en christenen, Bedoeïenen, Joden, Druzen, Circassiërs, Turken, Armeniërs, Berbers, Duitse Tempeliers en Bosniërs. Een delegatie uit Palestina nam in 1919 ook deel aan het Pan-Syrisch congres waar de onafhankelijkheid van Groot Syrië (huidige Syrië, Libanon, Jordanië en Palestina) werd bepleit.

Gedurende vele eeuwen was Palestina onderdeel van het Ottomaanse rijk; bedoeïnenstammen waren daarin onafhankelijk. De Christelijke minderheid werd tegen vervolgingen en pogroms beschermd door de Westelijke mogenheden die 'capitulaties' afdwongen van de heersers sinds 1150.[1] De Joden kregen pas na de Damascusaffaire in het midden van de 19de eeuw steun vanuit het Westen tegen de eeuwenlange vervolgingen en pogroms in Jeruzalem, Hebron, Safed.[2]

Ten tijde van de eerste Wereldoorlog was er een grote Arabische opstand tegen het Ottomaanse Rijk met steun van het Verenigd Koninkrijk dat de Arabieren onafhankelijkheid toezegde (Hoessein-McMahoncorrespondentie). Mede vanwege de toenemende zionistische immigratie in Palestina ontstond er Palestijns-Arabisch nationalisme.

De belangrijkste Palestijns-Arabische leider ten tijde van het Britse mandaatgebied Palestina was Amin al-Hoesseini. Al-Hoesseini was door de Britten in 1920 al veroordeeld omdat hij verantwoordelijk werd gehouden voor het Nabi Musa oproer. In 1921 werd hij, eveneens door de Britten, benoemd tot moefti van Jeruzalem. Als voorzitter van het Arabisch Hoger Comité speelde hij een belangrijke rol tijdens de Arabische opstand van 1936 tot 1939. Deze opstand werd door Nazi-Duitsland financieel ondersteund.[3] Al-Hoesseini vluchtte naar Duitsland, waar hij steun zocht bij Hitler voor het onafhankelijkheidsstreven van de Palestijnen en tegen de vestiging van een Joods Nationaal Tehuis in Palestina.[4] Al-Hoesseini verbleef tot 1945 in Duitsland en was betrokken bij de opbouw van speciale moslim-eenheden van de Waffen-SS. In 1948, aan het eind van de Britse mandaatperiode werd Al-Hoesseini aangesteld tot vertegenwoordiger van de Moslimbroederschap in Palestina[5] en was een van de Palestijnse leiders tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog. Van 1948 tot 1959 leidde hij een Palestijnse regering die door enkele Arabische landen werd erkend maar die buiten de Gazastrook geen grondgebied had.

Het Palestijnse vluchtelingenprobleem ontstond tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948. Volgens cijfers van de VN bedroeg het aantal gevluchte Arabische Palestijnen in de periode 1947-1949 zo'n 711.000.[6]

Het Palestijns nationalisme is, na de stichting van de staat Israël met name in de jaren zestig sterker geworden. In 1964 werd de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO (Palestine Liberation Organization) opgericht. De Arabisch-Palestijnse politicus Zahir Muhsein (in 1948 naar Jordanië gevlucht en aanhanger van het Ba'athisme in Syrië) was van mening dat Palestijnen deel uitmaken van een groter Arabisch geheel, evenals Jordaniërs, Syriërs en Libanezen, en dat in het conflict met Israël een Palestijnse (id)entiteit nodig is om op te komen voor hun nationale rechten in Palestina.[7]
In 1969 werd Yasser Arafat voorman van de PLO. In deze periode, aan het eind van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig, werden door Palestijnen diverse vliegtuigkapingen en aanslagen gepleegd, waaronder de moord op 11 Israëlische atleten tijdens de Olympische Zomerspelen in München.

In 1974 erkende de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in Resolutie 3237[8] de PLO als waarnemer bij de V.N. en vertegenwoordiger van het Palestijnse volk.[9] Met de Oslo-akkoorden van 1993 en 1995 werd een Palestijnse Nationale Autoriteit (PNA) opgericht, waarin de Palestijnen zelfbestuur kregen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Arafat was tot zijn overlijden in 2004 president van de PNA.

Palestijnse vluchtelingen in 1948

Gedurende de oorlogen met Israël in de periode 1947-1949 en 1967, zijn bijna 1 miljoen Palestijnen ontheemd geraakt, uit hun geboorteland verdreven of daaruit gevlucht.

In 1949 werd voor hulp aan de Palestijnse vluchtelingen, naast het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen (UNHCR) van de VN, een aparte organisatie opgericht: de UNRWA (UN Relief and Works Agency). Palestijnse vluchtelingen worden door deze organisatie gedefinieerd als: personen die in Palestina woonden tussen juni 1946 en mei 1948, die zowel hun huis als hun bron van inkomsten zijn kwijtgeraakt als gevolg van het Arabisch-Israëlisch conflict in 1948, en de nakomelingen van deze personen. Bij nakomelingen gaat het om zonen of dochters van mannelijke vluchtelingen. Ook de (achter)kleinkinderen van mannelijke vluchtelingen worden als vluchteling aangemerkt. Er is geen ander conflict ter wereld waarin de UNHCR ook nakomelingen van vluchtelingen als 'vluchteling' ziet.[10][11][12] De meeste oorspronkelijke vluchtelingen werden in kampen van de UNRWA ondergebracht. Veel van hun nakomelingen wonen hier nog steeds.

Volgens de officiële schatting van de VN waren er in 1948 oorspronkelijk 711.000 Palestijnse vluchtelingen.[6] Van de oorspronkelijke vluchtelingen uit 1948 zijn nog ongeveer 30.000 in leven.[13] Het geregistreerde aantal vluchtelingen is volgens de definities van de UNWRA opgelopen van 750 duizend in 1950 tot ruim 5,1 miljoen op 1 januari 2015[14], waarvan ruim 1,5 miljoen, zo'n 30%, in de 58 vluchtelingenkampen in Jordanië, Libanon, Syrië en Palestina. Alleen in Jordanië kregen zij burgerrechten.

In Syrië

Op 1 januari 2015 woonden er 528 duizend Palestijnse vluchtelingen, onder meer in Jarmuk dat van vluchtelingenkamp is uitgegroeid tot een grote stadswijk bij Damascus. Door de Syrische Burgeroorlog is meer dan de helft van de Palestijnen in Syrië gevlucht: 280.000 mensen zijn binnen Syrië gevlucht en 120.000 zijn naar de buurlanden gevlucht.[22]

Land	Aantal	Bevolkingsaandeel binnen het land	Bevolkingsaandeel
Chili	500 duizend	3%	5%
Egypte	270 duizend	0,3%	2,7%
Israël	1,5 miljoen	20%	15%
Jordanië	2,7 miljoen	40%	27,4%
Libanon	400 duizend	10%	4%
Palestina	3,8 miljoen	100%	38,6%
Saoedi-Arabië	280 duizend	1%	2,8%
Syrië	400 duizend	1,5%	4%
	9.850.000		100%

• Palestijnse Autoriteit
• Palestina
• Palestina (regio)
• Arabisch-Israëlisch conflict

• Lijst met Palestijnse vluchtelingen
• (en) Tekst resolutie 194
• De Palestijnen palestina-komitee.nl, 2017

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Palestinians op Wikimedia Commons.