Oslo-akkoorden

Op 30 oktober 1991 waren in Madrid vredesonderhandelingen begonnen. Die waren eind jaren 80 in de V.S. voorbereid, en moesten leiden tot een permanente status tussen Israël en de Arabische staten. Dit waren gesprekken tussen Israël en de aangrenzende Arabische staten over een permanente status op basis van Resoluties 242 en 338). De Israëli's waren niet geïnteresseerd in een dergelijke conferentie en wilden met de Arabische landen afzonderlijk onderhandelen.[1]

De Israëliër Yossi Beilin en de Noor Terje Larsen dachten dat een geheime onderhandeling, buiten het oog van de pers, tot meer resultaat zou kunnen leiden dan de officiële onderhandelingen die in 1991 in Madrid waren begonnen. De aanzet tot de geheime besprekingen werd in december 1992 gegeven door Terje Larsen, die in Londen de Israëlische hoogleraar geschiedenis Yair Hirschfeld in het geheim met het PLO-lid Abu Ala in contact bracht. (In die tijd was contact met PLO-leden voor Israëliërs nog bij wet verboden.) Tijdens deze ontmoeting bleek er aan beide kanten meer onderhandelingsruimte te zijn dan op dat moment bij de officiële conferentie in Madrid het geval was. Beide heren besloten elkaar opnieuw te ontmoeten in Noorwegen. Terje Larsen en zijn vrouw Mona Juul verzorgden bij deze tweede ontmoeting alle faciliteiten en zorgden voor een dekmantel om de ontmoeting geheim te kunnen houden. De ontmoeting werd in tegenstelling tot de besprekingen in Madrid in een huiselijke sfeer verzorgd, waarbij de delegaties gezamenlijk een woning betrokken. Drie Palestijnen en twee Israëliërs kwamen bij deze serie ontmoetingen tot een eerste versie van een principe-akkoord.[2] De Oslo-akkoorden waren uiteindelijk het resultaat van deze serie geheime besprekingen in Noorwegen.

Deze liggen vervat in deze overeengekomen beginselverklaring, die een maand na de ondertekening van kracht zou worden. De inhoud van de akkoorden betreft de terugtrekking van het Israëlische leger uit de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever en het recht op zelfbestuur van de Palestijnen door de vorming van de Palestijnse Autoriteit.

In september 1993 worden twee "Brieven van wederzijdse erkenning" getekend. In de ene erkent Israël de PLO als de wettelijke vertegenwoordiger van het Palestijnse volk. In de andere erkent de PLO het recht van de staat Israël om te bestaan, waarbij men het gebruik van terrorisme en geweld afzweert en het deel van het Handvest, dat over het vernietigen van Israël ging, als vervallen verklaart.

Het zelfbestuur zal een interim-periode van vijf jaar in beslag nemen en gedurende die periode moet over een nieuw verdrag, bekend als Oslo II, worden onderhandeld. Dit zelfbestuur zal in fases worden uitgevoerd, te beginnen bij de Israëlische terugtrekking uit de Gazastrook en het gebied rond Jericho. De autoriteit van de Israëlische strijdmacht, het IDF, moet worden overgedragen aan die van de Palestijnen, en wel wat betreft onderwijs en cultuur, gezondheidszorg en maatschappelijk welzijn, directe belastingen en toerisme; en het aanstellen van een sterke politiemacht. Israël daarentegen zal verantwoordelijk blijven voor de verdediging tegen bedreigingen van buitenaf.

Bepaalde onderwerpen zoals Jeruzalem, Palestijnse vluchtelingen, Israëlische nederzettingen en grenzen zullen in de slotfase van deze periode van zelfbestuur in de 'Final Status' onderhandelingsfase worden uit-onderhandeld. Niet later dan vijf jaar (mei 1999) zal er dan een onafhankelijke Palestijnse Staat zijn met een permanente status gebaseerd op Resoluties 242 en 338).

Hiervoor worden de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever in zones verdeeld:

• Zone A - Onder bestuur van de Palestijnse Autoriteit.
• Zone B - Palestijnse Autoriteit maar onder Israëlisch militair bewind
• Zone C - Onder bestuur van de regering van Israël