Immigratie

Immigratie is het zich vestigen in een ander land of gebied. Een immigrant is een inkomend landverhuizer. In tegenstelling tot een toevallige bezoeker of reiziger wenst een immigrant zich voor langere tijd in het land te vestigen. De immigratie betekent "in-migratie" in een land, en is het omgekeerde van emigratie, hetgeen "weg-migratie" betekent.

De wereldwijde nettoimmigratiesaldi in 2015
Europese immigranten die per schip aankomen in Argentinië

Om de instroom van immigranten sociaal-economisch in goede banen te leiden ontwikkelt elk land zijn eigen migratiebeleid. Dit beleid bepaalt hoe het land omgaat met de immigranten, hoeveel er worden toegelaten en aan welke eisen iemand moet voldoen om het land binnen te mogen.

Redenen voor immigratie

In het algemeen worden mensen beschouwd als immigrant als zij meer dan een jaar in het nieuwe land blijven. Mensen immigreren om verschillende redenen:

  • in verband met hun beroep
  • politieke motieven
  • economische motieven
  • vervolging
  • sentimentele motieven (dat wil zeggen, de persoonlijke voorkeur om zich in een bepaald land te vestigen)
  • familiehereniging
  • criminaliteit
  • psychologische motieven (zoals meer rust, minder drukte)

Vaak zijn de redenen om te migreren niet eenduidig. Er kunnen immers meerdere oorzaken aan de basis liggen van de wens om te migreren. Zo kan oorlog bijvoorbeeld de eigenlijke oorzaak zijn van economische problemen die een individu doen zoeken naar een beter economisch bestaan, kan ook familie-hereniging economisch gemotiveerd zijn of kan het sentiment ervoor zorgen dat men specifiek op zoek gaat naar een baan in een bepaald land.

Vluchtelingen

Een specifieke groep immigranten zijn vluchtelingen. Op basis van het asielrecht kunnen zij een verblijfsvergunning aanvragen in het land waarheen zij wensen te emigreren. Veel westerse landen verlenen asielzoekers enkel politiek asiel. Dat wil zeggen dat bij de asielaanvraag economische motieven van vluchtelingen niet in aanmerking worden genomen, maar enkel politieke vervolging of oorlogsgeweld.

Nationale reacties op immigratie

Immigratie is in heel wat landen een controversiële kwestie. Verschillende staten houden zich dan ook het recht voor immigratie te beperken. Dit wordt gewoonlijk gerechtvaardigd op economische gronden met het argument dat vele arbeidskrachten uit landen met een veel lagere levensstandaard de lonen drukken en de levensstandaard van de natie zouden verminderen. Soms is de rechtvaardiging voor het beperken van immigratie cultureel. De laatstgenoemde wordt het sterkst gehoord in homogene Europese naties waar het burgerschap lang aan een persoon gebonden werd en die diepe historische wortels heeft. De West-Europese naties, Japan, en andere landen vragen zich weleens af wat immigratie voor gevolgen heeft voor hun nationale cultuur, vooral wanneer veel immigranten van een andere cultuur afkomstig zijn.

De immigratie in Europese landen heeft een lange traditie, hoewel tot de jaren 70 en de jaren 80 de niveaus vrij bescheiden waren. De latere groei van immigratie heeft geleid tot de ontwikkeling van politieke partijen in Europa die zich vooral profileren op het beperken van immigratie. In Hongkong is de bevolkingstoename toe te schrijven aan nieuwe immigranten van vasteland van China, terwijl de natuurlijke groei negatief is.

Begin 21ste eeuw moedigen vijf landen in de wereld actief, maar wel selectief, immigratie aan: De Verenigde Staten, Israël, Canada, Nieuw-Zeeland, en Australië. Deze naties beperken wel het aantal immigranten, maar in het grootste deel van deze landen (exclusief de Verenigde Staten) is de bevolkingstoename bijna volledig toe te schrijven aan het vrij hoge niveau van immigratie. Veel andere landen laten immigratie in bijzondere gevallen toe, bij voorbeeld om vacatures te vervullen waarvoor de vaardigheid niet plaatselijk beschikbaar is, voor rijke investeerders of bedrijfsleiders, in gevallen van huwelijk, veelvoudig burgerschap of asiel, of in het kader van multilaterale overeenkomsten zoals binnen de Europese Unie of tussen Nieuw-Zeeland en Australië.

Migratie binnen een staat met grote interne diversiteit (bijvoorbeeld India, Indonesië) kan tot vergelijkbare spanningen leiden als migratie over staatsgrenzen heen.

Verschillende perspectieven op immigratie

Sommige vrije-markt-liberalen geloven dat een vrije globale arbeidsmarkt zonder beperkingen op immigratie uiteindelijk de globale welvaart zal verhogen, andere menen dat zolang er nog grote verschillen zijn tussen hoge- en lagelonenlanden, immigratie slechts op basis van invitatie zou moeten plaatsvinden (door middel van een particulier of corporate contract). Eveneens zijn er anarchisten die geloven de nationale grenzen niet legitiem zijn. Aan de tegenovergestelde kant van de kwestie zijn er nationalisten die voorstellen grenzen te bewaken en een protectionistische en gesloten arbeidsmarkt verkiezen, en xenofoben die de aanwezigheid van vreemdelingen vrezen.

Sommige naties, zoals Japan, staan weinig of geen immigratie toe, met als argument dat 'Japan een homogene samenleving heeft', wat men kennelijk het liefst zo wil houden. Traditioneel gezien houdt Japan zijn arbeidsimmigranten aan hun tijdelijke contracten en eist of verzorgt het land de terugkeer van deze mensen naar hun land van herkomst. Japan zoekt echter wegens zijn dreigende bevolkingskrimp landen met een vergelijkbare cultuur om zijn bevolking enigszins aan te vullen; zo nodigde de Japanse regering in 2010 Turkse burgers uit om zich permanent te vestigen in het land, om zo de achteruitgang van de Japanse industrie te voorkomen.[1] In landen die immigratie toestaan is er meningsverschil over de aantallen, het beleid, en de implementatie.

De immigratie is de laatste jaren een meer en meer controversieel onderwerp onder milieuactivisten geworden, vooral binnen de Sierra Club in de Verenigde Staten. Sommige milieudeskundigen die de gevolgen van overbevolking bestudeerd hebben, keuren het beperken van immigratie goed als bestrijding van plaatselijke bevolkingsdruk, terwijl anderen stellen dat de overbevolking een globaal probleem is dat met andere methodes zouden moeten worden aangepakt.

Immigratie in Nederland

Immigratie in België

Er wordt getwijfeld aan de feitelijke juistheid van het volgende gedeelte
Raadpleeg de bijbehorende overlegpagina voor meer informatie, en pas na controle desgewenst het artikel aan.
Opgegeven reden: Onduidelijk op grond waarvan hier een selectie van gebeurtenissen besproken wordt. Kennelijk wordt alleen recente immigratie besproken. Onduidelijk of een paar incidenten de situatie adequaat beschrijven

Controverse

Gevallen van uitwijzingen zoals die van Ana Cajamarca en haar dochter Angelica of de dood van Semira Adamu lokken heftige reacties van afkeer uit bij landen van herkomst, die zich behandeld voelen als vee. In het geval Angelica ging de Ecuadoriaanse president Rafael Correa over tot beschuldigingen aan het adres van de Belgische staat, en zijn vrouw sprak 'dat ze beschaamd was omdat ze zelf een Belgische was'. Ook binnen de Westerse landen rijst protest tegen de aanpak van vluchtelingen. Vooral anti-globalisten en solidariteitsorganisaties komen op voor de rechten van immigranten en specifiek die van migrantenkinderen. In België heeft ook de Katholieke Kerk een belangrijke rol gehad in het migratiedossier, zoals het openstellen van kerken voor hongerstakingen of het deelnemen aan protestmarsen (Monseigneur Luk van Looy). Op belangrijke gelegenheden spraken kardinaal Danneels en de paus Benedictus XVI zich ook reeds uit voor een humanere behandeling van vluchtelingen.

Pleitbezorgers van asielzoekers leggen onderling verschillende accenten: veel actievoerders komen op voor een minder willekeurige verblijfsregeling en een snellere verwerking van de asielaanvragen. Anderen vinden dat het verboden moet worden om kinderen nog langer op te sluiten in gesloten asielcentra. Anderen vinden dan weer dat kinderen niet mogen worden teruggestuurd als ze in het asielland school volgen. Meestal worden protestacties georganiseerd door een naaste kring van autochtone sympathisanten die petities en solidariteitsacties organiseren om de regering onder druk te zetten om de uitwijzingsprocedure stil te leggen.

Consequent

Regeringsverantwoordelijken en voorstanders van de migratiestop wijzen dat daar de schoen wringt: sympathie met migranten is meestal gebaseerd op een emotionele en subjectieve band met de individuele slachtoffers, waarop een consequente wetgeving niet gebaseerd kan zijn. Het onmiddellijk aanvaarden van migranten met kinderen of het onderhandelen met hongerstakers opent natuurlijk voor iedereen de deur en dat kan onmogelijk de bedoeling zijn. Bovendien dreigt dat politici passief blijven uit angst voor de reacties van de publieke opinie. Pleitbezorgers van asielzoekers e.d. klagen enerzijds over de hardvochtigheid van een streng uitwijzingsbeleid maar beklagen zich anderzijds ook over de willekeur van het huidige migratiebeleid waarin regelmatig volhardende maar niet aan de criteria voldoende asielzoekers door de mazen van het net kunnen glippen. Toen in juli 2007 bekend werd dat Vlaamse burgemeesters zoals Ingrid Pira of Stefaan De Clerck weigerden om asielzoekers nog effectief uit te wijzen, leidde dat tot een lichte verontwaardiging (hoewel vooral in dagbladen). Een van de commissieleden van de wetgeving rond migratie, de ethicus Etienne Vermeersch sprak zich uitgebreid uit tegenover het falen van de wetgeving en verklaarde zijn vrees voor een ongecontroleerde migratie waarbij evengoed terroristen het land vrij zouden kunnen betreden.

Radicalen

Sommigen laten zich uit onder de slogan "Break down Fortress Europe". Volgens hen behoort de wereld toe aan iedereen en heeft iedereen dan ook de vrije keuze zich waar ook ter wereld te begeven. In het literatuurprogramma "Alles uit de Kast" liet een Iraans-Nederlands schrijver zich zo vrij te beweren dat mensensmokkelaars helden waren, omdat ze de dromen van 'het slachtoffer' realiseren.

Anderen argumenteren dat het westen zich tijdens het kolonialisme ook een vrije weg door de wereld heeft gebaand, en dat ze dus nu niet moeten klagen over de gevaren van de immigratievloed. Volgens hen is migratie een oplossing in de herverdeling van de wereldrijkdom. Soms is dit argument gebaseerd op afgunst en haat: de Libische leider Khadafi verklaarde openbaar dat landen in Europa veroverd zullen worden door een demografische overspoeling van Moslims, net zoals zijn collega uit Algerije, Houari Boumédienne. Dergelijke argumentatie boezemt angst in bij autochtone Europeanen en ze worden dan ook vaak aangehaald door extreemrechtse partijen om hun anti-migratiestandpunt kracht bij te zetten.

Velen halen aan dat migratiestop waarschijnlijk onmogelijk is, vooral omdat de geopolitieke toestand zeer snel veranderd is de laatste jaren en de mogelijkheden van transport enorm zijn toegenomen. Bovendien is de economische structuur (Globalisering) grondig gewijzigd. Voorstanders beweren dan ook dat migratie nuttig kan zijn om de vergrijzingsproblemen op te lossen. Ten slotte halen sommigen ook aan dat de multicultuur reeds een feit is en dat het verlangen naar een leven in een volksstaat achterhaald is geworden. Waarop hun critici tegenwerpen dat de multiculturele maatschappij een gevaar betekent voor de identiteit van een bepaalde samenleving.

Zie ook

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.