Melanie Schultz van Haegen

Naast deze werkzaamheden begaf zij zich, reeds tijdens haar studie bestuurskunde, ook in de politiek. In Leiden was zij van 1991 tot 1994 voor de VVD fractieassistente in de gemeenteraad. In 1994 verruilde zij deze positie voor die van lid van de gemeenteraad en in 1999 was zij ook enige maanden fractievoorzitter. Tegen het einde van datzelfde jaar werd zij eveneens wethouder in deze gemeente met in haar portefeuille economische zaken, grondzaken, toerisme, parkeren en communicatie.

In 2002 maakte zij de overstap van de lokale naar de landelijke politiek. Op 22 juli 2002 werd zij op voordracht van de VVD benoemd tot staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat in het Kabinet-Balkenende I. Terwijl dit kabinet vanaf de herfst van 2002 demissionair was, zat Schultz van Haegen begin 2003 ook enige tijd in de Tweede Kamer. In het Kabinet-Balkenende II keerde zij per 27 mei 2003 in deze functie terug met bijna dezelfde portefeuille: luchtvaart, water, scheepvaart (inclusief milieuwetgeving) en het KNMI; daar werd het personenvervoer per spoor plus de bijbehorende capaciteitsverdeling aan toegevoegd maar niet de aanleg van de infrastructuur.

In 2003 raakte Schultz van Haegen in conflict met professor Guus Berkhout, voorzitter van de commissie die zich bezighield met de geluidshinder en het monitoren daarvan bij de nieuwe wetgeving voor luchthaven Schiphol. Berkhout werd door Schultz van Haegen ontheven van zijn functie. In 2005 deed de directie van gebiedsontwikkelaar Chipshol aangifte bij justitie tegen Schultz van Haegen en Schiphol wegens samenspanning, misbruik van gezag en het opzettelijk verstrekken van onware gegevens. Haar werd verweten de ontwikkeling van een kantorenpark bij Schiphol te hebben gesaboteerd.[2] In 2006 vlak voor haar aftreden dreigden de oppositiepartijen het vertrouwen in haar op te zeggen, omdat ze tijdens het zomerreces zonder overleg met de kamer de nieuwe NS-dienstregeling zou hebben goedgekeurd. Haar collega, minister Karla Peijs, heeft de zaak verder afgewikkeld, Schultz had zwangerschapsverlof.

Op 9 augustus 2006 maakte ze bekend na de Tweede Kamerverkiezingen 2006 niet meer terug te willen keren in de politiek, noch als Kamerlid, noch als bewindspersoon. Ze ambieerde een baan in het bedrijfsleven of bij de semioverheid. Bij het aantreden van het kabinet-Balkenende IV werd bekendgemaakt dat zij directeur zorginkoop werd bij zorgverzekeraar Achmea.

Schultz (rechts) met staatssecretaris Mansveld in 2014.

Op 14 oktober 2010 werd Schultz van Haegen Minister van Infrastructuur en Milieu, een samenvoeging van V&W en VROM, in het kabinet-Rutte I. Uit haar beleidsbrief van 28 juni 2011 bleek dat ze wil komen tot een verdergaande vereenvoudiging van het omgevingsrecht in Nederland waarmee ze tevens een verbetering hoopte door te voeren.[3] In het kabinet-Rutte II vervulde zij dezelfde rol, maar werd op haar eigen verzoek het zware dossier spoorwegen bij staatssecretaris Mansveld geplaatst.[4] Op 28 oktober 2015 diende Mansveld haar ontslag in,[5] nadat die dag in het eindrapport van de enquête naar de Fyra was geconcludeerd dat zij de Tweede Kamer een onjuiste voorstelling van zaken had gegeven en volgens haar eigen woorden ook omdat zij staatsrechtelijk verantwoordelijk was voor onjuist gebleken beleidsbeslissingen van vorige bewindslieden.

In mei van 2016 maakte Schultz opnieuw bekend de politiek te verlaten door aan te geven niet terug te zullen keren als minister in het volgende kabinet. Als motivatie gaf zij aan dat het volgens haar tijd was voor vernieuwing en "dat het tijd was om iets anders te gaan doen".[6]

Vanaf 1 april 2018 is Schultz van Haegen bestuursvoorzitter van Stichting Porticus.[7]