Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst

Van 1913 tot 1919 was er een eerste inlichtingendienst die bekendstond als Generale Staf, sectie III (GS III) en daarna, tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1940, als Centrale Inlichtingendienst (CI). In die vooroorlogse periode was de dienst gecombineerd met de militaire inlichtingendienst.

De Duitse inval in de meidagen van 1940 maakte een einde aan het bestaan van de CI in Nederland. De archieven van de dienst werden verbrand om ze niet in handen van de Duitsers te laten vallen. Ten behoeve van de Nederlandse regering in ballingschap te Londen was er een Centrale Inlichtingendienst (CID)[3] onder leiding van François van 't Sant, die tot 28 november 1942 functioneerde. Daarna werd hij gereorganiseerd en voortgezet als het Bureau Inlichtingen, ressorterend onder het Ministerie van Oorlog en nauw samenwerkend met de Britse Secret Intelligence Service (SIS of MI6).

De Politiebuitendienst (PBD) functioneerde als orgaan ten behoeve van het Ministerie van Justitie van de Nederlandse regering in ballingschap en was vooral belast met het beoordelen van de betrouwbaarheid van de Engelandvaarders die vanuit bezet gebied naar Engeland kwamen.

Na de bevrijding in 1945 werd het Bureau Inlichtingen, samen met de Politiebuitendienst, omgevormd tot het Bureau Nationale Veiligheid (BNV). Van 1946 tot 1949 heette deze dienst Centrale Veiligheidsdienst, voordat hij werd hernoemd naar de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD). Voor het vergaren van inlichtingen uit het buitenland was er sinds 1946 de Buitenlandse Inlichtingendienst (BID), die in 1972 werd hernoemd tot Inlichtingendienst Buitenland (IDB).[4] Van deze dienst, die gevestigd was in de Villa Maarheeze in Wassenaar, maakte onder andere de vooroorlogse fascistenleider en latere verzetsstrijder Jan Baars deel uit.

Het gebouw in Leidschendam, waar sinds 1993 de BVD en tot eind 2007 de AIVD gevestigd was. Tegenwoordig fungeert het als zetel van het Libanontribunaal.

De IDB werd in 1994 na heftige interne twisten opgeheven. De buitenlandse inlichtingentaak werd uiteindelijk overgedragen aan de BVD, die daarmee tot een gecombineerde inlichtingen- en veiligheidsdienst werd en om die reden per 29 mei 2002 werd omgedoopt tot Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD).

Het vroegere logo van de AIVD.

Na de aanslagen op 11 september 2001, steeg het jaarlijkse budget van de AIVD tussen 2002 en 2005 van 68 miljoen naar 112 miljoen euro en nam het aantal medewerkers toe van 850 tot 1100.[5] Hierdoor werd het bestaande hoofdkwartier in Leidschendam, dat in 1993 speciaal voor voorganger BVD gebouwd was, te klein. De AIVD verhuisde naar een gebouw in Zoetermeer, waar tot 2003 het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap was gevestigd.[6] Dit complex werd voor 29 miljoen euro van een geheel nieuw interieur, nieuwe ramen en veiligheidsmaatregelen voorzien, waarna de AIVD in december 2007 zeven van de negen bouwdelen in gebruik nam.[7]

In 2012 besloot de regering om tot 2018, op een budget van 200 miljoen euro, 68 miljoen te bezuinigen, waardoor zo'n 200 van de 1.500 voltijdbanen bij de AIVD moesten verdwijnen. De Algemene Rekenkamer oordeelde in 2015 dat deze bezuinigingen ondoordacht en onverantwoord waren en hadden geleid tot het vertrek van medewerkers met waardevolle kennis en ervaring. Zorg om jihadstrijders en de situatie rondom de Krim hadden het budget voor de dienst inmiddels weer verhoogd tot boven dat van 2012.[8][9]

In 2016 kreeg de AIVD er 240 voltijdsfuncties bij, waardoor het totaal aantal personeelsleden steeg naar 1.768. In 2017 zullen daar waarschijnlijk nog eens 200 banen bijkomen.[10] In het AIVD jaarveslag 2018, de AIVD zegt in 2018 190 nieuwe medewerkers te hebben aangenomen, en in 2019 200 extra nieuwe medewerkers aan te nemen. Eind 2018 had de AIVD een groote van 1,986 voltijdfuncties.[11]

In november 2015 werd besloten om de AIVD en de MIVD per 2022 te verhuizen naar een gezamenlijke locatie op de Frederikskazerne in Den Haag. Dit ter bevordering van de onderlinge samenwerking, waarbij de diensten wel hun eigen taakgebied houden.[12] In juli 2019 werd bekend gemaakt dat de verhuizing naar de gezamenlijke locatie pas in 2029 zal kunnen plaatsvinden.[13]

Voorheen bestond de AIVD uit negen eenheden en twee businessunits. Na een reorganisatie in 2014 bestaat de dienst per 1 januari 2015 uit een centrale staf en de volgende drie hoofddirecties:[16]

• Directie Inlichtingen, waarbinnen onderzoek plaatsvindt en rapportages en analyses worden opgesteld op basis van de informatie die verkregen wordt door de Directie Operatiën. De Directie Inlichtingen omvat verschillende geografische en thematische 'desks'.
• Directie Operatiën, waarbinnen de operationele activiteiten plaatsvinden ten behoeve van het werk van de Directie Inlichtingen. De Directie Operatiën omvat de volgende units:
  • Human Intelligence (HUMINT)
  • Technische operationele ondersteuning
  • Nationaal Bureau Verbindingsbeveiliging (NBV)
  • Joint Sigint Cyber Unit (JSCU)
• Directie Veiligheidsonderzoeken & Bedrijfsvoering, waaronder vallen:
  • Businessunit Veiligheidsonderzoeken
  • ICT
  • Dienstencentrum

Het Nationaal Bureau Verbindingsbeveiliging (NBV) is verantwoordelijk voor de beveiliging van gevoelige en geheime overheidsinformatie. Daartoe is deze unit van oudsher betrokken bij alle aspecten van cryptografie, zoals klassieke en moderne cryptografie, theoretische onderwerpen, cryptoanalysetechnieken en de historische ontwikkeling hiervan.[17]

Bij de AIVD zijn alle functies aangewezen als vertrouwensfunctie, waarvoor, na een uitgebreid veiligheidsonderzoek, een verklaring van geen bezwaar (VGB) vereist is.

De Nederlandse ambassade in Washington, D.C.

Voor het onderhouden van contacten met buitenlandse diensten hebben partnerlanden liaisons op hun ambassades in Nederland, en heeft de AIVD liaisons op diverse Nederlandse ambassades in het buitenland gestationeerd.[18] In 2005 had de AIVD vaste liaisons in Washington, Moskou, Amman en Singapore, en waren er twee rondreizende voor partnerdiensten in Midden-Europa. In het kader van de strijd tegen het terrorisme werd besloten om ook liaisons te plaatsen op de ambassades in Saoedi-Arabië, Marokko en Pakistan.[19] In 2009 waren er AIVD-liaisons op 12 ambassades.[20]

Deze liaisons zijn officieel bij het gastland geaccrediteerd en worden niet geacht te spioneren. Daarnaast stuurt de AIVD echter ook ambtenaren als "spion" naar het buitenland zonder deze bij de geheime dienst van het betreffende land aan te melden. Zij kunnen dan heimelijk onderzoek doen, of personen volgen en daarbij gebruikmaken van de bijzondere bevoegdheden die de dienst heeft, zij het na voorafgaande toestemming van de directeur-generaal van de AIVD of de minister van Binnenlandse Zaken.[20]

Op basis van de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten 2017 heeft de AIVD de volgende wettelijke taken, die ook wel worden aangeduid met de letter waaronder ze in artikel 8 lid 2 van die wet genoemd worden:

• A-taak: Het verrichten van onderzoek naar organisaties en personen die aanleiding geven tot het ernstige vermoeden dat zij een gevaar vormen voor de democratische rechtsorde, de veiligheid van de staat of voor andere gewichtige belangen van de staat;
• B-taak: Het verrichten van veiligheidsonderzoeken naar kandidaten voor vertrouwensfuncties (deze taak is apart uitgewerkt in de Wet veiligheidsonderzoeken);
• C-taak: Het bevorderen van beveiligingsmaatregelen, waaronder maatregelen ter beveiliging van die onderdelen van overheid en bedrijfsleven die van vitaal belang zijn voor de instandhouding van het maatschappelijk leven;
• D-taak: Het verrichten van onderzoek naar andere landen ten aanzien van onderwerpen die door de minister-president, de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties en de minister van Defensie gezamenlijk zijn aangewezen.
• E-taak: Dreigings- en risicoanalyses opstellen met betrekking tot personen, zaken en plaatsen van het rijk.

Voor het uitvoeren van deze taken gebruikt de dienst in eerste instantie openbare bronnen. Wanneer de benodigde informatie hiermee echter niet of niet tijdig verzameld kan worden, kan de AIVD gebruikmaken van enkele ingrijpende opsporingsbevoegdheden, die buiten de inlichtingendienst bijzondere opsporingsbevoegdheden heten. Dit betreft onder andere (met het betreffende wetsartikel van de Wiv 2002, resp. de Wiv 2017):

• Observeren en volgen van personen (art. 20 Wiv 2002; art. 40 Wiv 2017)
• Onder een dekmantel verzamelen van informatie (art. 21 Wiv 2002; art. 41 Wiv 2017)
• Computers binnendringen door middel van hacken (art. 24 Wiv 2002; art. 45 Wiv 2017)
• Door middel van een telefoontap of internettap gericht communicatie onderscheppen (art. 25 Wiv 2002; art. 47 Wiv 2017)
• Ongericht elektronisch communicatieverkeer onderscheppen en analyseren (onder art. 26 & 27 Wiv 2002 mocht dit alleen voor draadloze signalen, onder art. 48 t/m 50 Wiv 2017 ook voor kabelgebonden verkeer)
• Gebruikersgegevens opvragen bij telecommunicatiebedrijven (art. 28 & 29 Wiv 2002; art. 54 & 55 Wiv 2017)

Net zoals de Wiv 2002 bepaalt ook de Wiv 2017 dat de AIVD de meeste van deze bijzondere bevoegdheden alleen mag inzetten na schriftelijke toestemming van de Minister van Binnenlandse Zaken. Deze toestemming mag alleen worden verleend als sprake is van:[21]

• Noodzakelijkheid (de methode is nodig voor de inlichtingen- of veiligheidstaak)
• Proportionaliteit (de middelen staan in verhouding tot het te bereiken doel)
• Subsidiariteit (het doel kan niet met minder zware middelen bereikt worden)

Wanneer een onderzoek plaatsvindt naar data, moet de AIVD bovendien toestemming krijgen van de beheerder van die gegevens, tenzij het gaat om politie, justitie, douane en telecomaanbieders. Deze zijn tot medewerking verplicht.

Voor het uitoefenen van deze bevoegdheden hebben medewerkers van de dienst toegang tot alle plaatsen die nodig zijn om bijv. "observatie- en registratiemiddelen" aan te brengen (art. 30 Wiv 2002). De ambtenaren van de AIVD bezitten geen bevoegdheid tot het opsporen van strafbare feiten en dragen geen wapens. Een onderzoek kan verder alleen worden gestart door middel van een opdracht van de Minister van Binnenlandse zaken[22]

Alle aanvragen, verlengingen en beëindigingen voor, respectievelijk van de inzet van bijzondere bevoegdheden worden bij de AIVD geregistreerd in een centraal systeem onder de naam Bevoegdhedenkaart. Toestemmingen die zijn gerubriceerd als Staatsgeheim Zeer Geheim zijn hiervan uitgezonderd.[23]

In 2009 werden door de AIVD 1078 taps uitgezet (tegen 53 door de MIVD en 26.425 telefoontaps door de politie). Het is niet duidelijk of het hierbij gaat om telefoon- of internettaps, dan wel of gebruik is gemaakt van microfoons om gesprekken op te vangen.[24] In maart 2018 werden ook de tapstatistieken voor de jaren 2002 t/m 2017 gepubliceerd:[25]

Van 2013 t/m 2016 stuurde de AIVD tussen de 19 en 29 personen per jaar een notificatie om te laten weten dat een bijzondere bevoegdheid tegen hen is ingezet.[26]

Over mogelijk radicaliserende jongeren ontving de AIVD in 2016 zo'n 5.400 tips, waarvan slechts 238 tot een nader onderzoek hebben geleid.[27]

In 2014 heeft de AIVD over de internationale ontwikkelingen met betrekking tot jihadistische bedreigingen, 420 rapportages, waaronder 60 ambtsberichten, uitgebracht aan zijn opdrachtgevers. Over contra-proliferatie waren dat tientallen rapportages en 30 ambtsberichten, over politiek extremisme een tiental rapportages. Ten slotte waren er nog zo'n 30 rapportages en ambtsberichten over activiteiten van de PKK en DHKP-C.[28]

Middels een ambtsbericht worden gegevens verstrekt aan een instantie die bevoegd is om maatregelen te nemen tegen de in het bericht genoemde persoon of organisatie. Ambtsberichten aan het OM worden verstrekt aan de Landelijk Officier van Justitie voor Terrorismebestrijding (LOvJ). De AIVD beslist zelf of informatie wordt doorgegeven, maar in geval van ernstige misdrijven is deze speelruimte "uitermate klein - zo niet nihil".[29]

De AIVD verricht veiligheidsonderzoeken voor personen die een vertrouwensfunctie (gaan) vervullen bij de rijksoverheid, vitale civiele bedrijven en de burgerluchtvaart. Een groot deel van deze onderzoeken zijn gemandateerd aan de politie, de Koninklijke Marechaussee en de Dienst Bewaken en Beveiligen. De aantallen zijn te vinden in de onderstaande tabel, waarbij die voor geweigerde en ingetrokken Verklaringen van Geen Bezwaar (VGB) voor het overgrote deel de burgerluchtvaart (toegang tot Schiphol) betroffen:[30]

Blijkens het jaarverslag van de AIVD over 2014, hield de dienst zich hoofdzakelijk met de volgende onderwerpen bezig:[28]

• Toenemende onrust en instabiliteit in Noord-Afrika en het Midden-Oosten, waaronder de opkomst van ISIS, waardoor t/m 2014 ook ongeveer 180 mensen vanuit Nederland naar Syrië zijn uitgereisd om daar aan de gewapende strijd deel te nemen. Een belangrijk instrument voor werving en radicalisering zijn sociale media. Om de hiervan uitgaande dreiging te bestrijden neemt de AIVD deel aan een Europees samenwerkingsverband van veiligheidsdiensten op dit gebied.
• Het buitenlandse optreden van de Russische Federatie, met name richting Oekraïne, in samenhang met de annexatie van De Krim en de ramp met vlucht MH17. Ook de Europese energievoorziening speelt hierbij een rol.
• Bedreigingen die uitgaan van jihadistische groeperingen, met name van strijders die vanuit Syrië weer naar Nederland terugkeren. Tot en met 2014 ging het daarbij om ca. 35 personen, waarbij van sommigen een dreiging of een voorbeeldfunctie kan uitgaan. De AIVD schat dat er in Nederland in totaal enkele honderden jihadisten en/of salafisten en enkele duizenden symphatisanten zijn. De dienst probeert deze verschillende groepen in kaart te brengen en dreigingen tegen te gaan.
• Digitale aanvallen en digitale spionage gericht tegen Nederlandse overheidsorganisaties en bedrijven, waarbij de AIVD een toename van economische spionage en van complexiteit van dergelijke methodes constateert. Nederland wordt echter ook gebruikt als "doorvoerhaven" voor digitale aanvallen tegen doelen elders in de wereld. Daarnaast neemt de kans op cyberterrorisme en digitale sabotage toe, al waren daar in 2014 nog geen concrete aanwijzingen voor.

Daarnaast blijft er sprake van klassieke vormen van politieke, militaire, economische en wetenschappelijke spionage, bijvoorbeeld door het hier ten lande aansturen van agenten, door met name Rusland en China. De AIVD probeert dit tegen te gaan en organisaties bewust te maken door middel van de Kwetsbaarheidsanalyse Spionage (KWAS).

Sinds 2008 werken AIVD en MIVD samen in de Unit Contraproliferatie (UCP), om onderzoek te doen naar landen en bedrijven die verdacht worden van verspreiding (proliferatie) van massavernietigingswapens.[31] In 2014 konden hierdoor diverse zendingen van verdachte goederen verhinderd worden.

Een ander klassiek aandachtsveld van de AIVD is politiek extremisme, waarbij de dienst constateerde dat het aantal betrokkenen en het effect van extremisme uit linkse hoek groter is dan dat uit rechtse hoek. Linkse acties waren er met name tegen het asiel- en vreemdelingenbeleid. In rechts-extremistische kringen constateerde de AIVD een verschuiving naar verzet tegen de islam.

Het gezamenlijke Team Caribisch Gebied (TCG) van de AIVD en de MIVD verzamelt inlichtingen en achtergrondinformatie uit Latijns-Amerika en het Caraïbisch gebied, met name met betrekking tot Venezuela.

De specifieke activiteiten en onderzoeksmethodes van de AIVD zijn staatsgeheim, maar onder leiding van Sybrand van Hulst werd zo nu en dan enige openheid gegeven over succesvolle operaties: zo had de dienst in 2004 bijvoorbeeld weten te regelen dat terrorismeverdachte Jason Walters, lid van de Hofstadgroep, zijn intrek nam in een woning die van tevoren door de AIVD van afluisterapparatuur was voorzien.[32] Onder Rob Bertholee kwam er weer een eind aan deze openheid.[33]

Andere concrete zaken die onthuld werden en in de publiciteit kwamen zijn:

• De AIVD en zijn voorganger de BVD waren sinds midden jaren 80 geïnfiltreerd in verschillende extreemlinkse organisaties waarbij onder meer een infiltrant meegeholpen heeft met gewelddadige acties tegen extreemrechtse organisaties. De AIVD heeft ook afdelingen van de Anti-Fascistische Aktie opgericht.[34]
• In 2003 heeft de AIVD een onderzoek op grond van artikel 6 Wiv verricht naar Mabel Wisse Smit, dit voorafgaand aan haar huwelijk met prins Friso. Daarbij kwam geen belastende informatie naar voren, maar in oktober van dat jaar wist misdaadverslaggever Peter R. de Vries te onthullen dat zij een liefdesrelatie met de drugscrimineel Klaas Bruinsma had gehad. Het werd de AIVD vervolgens zwaar aangerekend dat die deze informatie niet had gevonden.[35]
• De politicus Pim Fortuyn werd vermoedelijk al voor 2002 in de gaten gehouden door de Regionale Inlichtingendienst (RID) van de politie in Rotterdam, die deze informatie doorstuurde naar de AIVD. Dit stond op twee diskettes die in 2005 in een leaseauto werden gevonden en doorgespeeld aan Peter R. de Vries. De diskettes bevatten daarnaast verslagen over infiltratie in Molukse, extreemlinkse en milieugroeperingen, alsmede ook namen van medewerkers van buitenlandse geheime diensten. Na deze onthulling werd gezegd dat het niet de bedoeling is dat de AIVD politici volgt.[36]
• In september 2004 werd een AIVD-tolk van Marokkaanse komaf aangehouden wegens het doorspelen van staatsgeheime informatie aan onder meer de Hofstadgroep. Hij werkte nog geen jaar bij de dienst en was wegens een tekort aan tolken en vertalers sneller aangenomen dan gebruikelijk. De gelekte informatie ging over een groep Utrechtse terrorismeverdachten die onder de naam operatie Vuursche in de gaten werden gehouden. De tolk werd in 2007 veroordeeld tot 4 jaar gevangenisstraf.[37]
• Vlak na de arrestatie, in december 2004, van de Nederlandse zakenman Frans van Anraat, die illegaal materiaal voor het bouwen van de chemische wapens aan Saddam Hoessein had verkocht, meldden de Nederlandse kranten dat Van Anraat een informant was van de AIVD. Volgens de Nederlandse pers kreeg Van Anraat bescherming van de AIVD en kreeg hij onderdak op een schuiladres in Amsterdam van het Ministerie van Binnenlandse Zaken.[38]
• Tussen 2005 en 2010 bespioneerden informanten van de AIVD enkele politici op Bonaire, die onderhandelden over aansluiting bij Nederland. De betreffende politici werden verdacht van corruptie en machtsmisbruik. Voor deze operatie was echter niet zoals vereist toestemming gevraagd aan de minister-president van de Antillen of aan de Veiligheidsdienst Nederlandse Antillen (VNA).[39]
• Nadat Geert Wilders eind 2007 Fitna had aangekondigd, wilde toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Verhagen dat de AIVD hem in de gaten zou houden om meer over deze provocerende film te weten te komen, maar verantwoordelijk minister van Binnenlandse Zaken Ter Horst weigerde dat.[40] De regering probeerde wel te voorkomen dat er onrust door zou ontstaan en mede met hulp van de AIVD kon via de juiste contacten met islamitische groeperingen gezorgd worden dat de vertoning van de film nergens tot rellen leidde.[33]
• In 2009 werd Telegraaf-journaliste Jolande van der Graaf verdacht van het publiceren van staatsgeheimen aangaande de rol van de AIVD bij de inval in Irak. De dienst liet haar afluisteren en op 18 juni 2009 werden AIVD-medewerkers Heleen de Waal (een pseudoniem) en haar vriend Hans gearresteerd op verdenking de bron van de publicatie te zijn. In juli 2010 oordeelde een rechter dat het afluisteren van de journalisten illegaal was geweest, waarna De Waal en haar vriend werden vrijgesproken.[41]

• In november 2013 maakten de Partij voor de Eenheid en de Stichting Jongeren 4 You(th) bekend dat de AIVD ten minste 15 jongeren uit Haagse achterstandswijken, zoals de Schilderswijk en Laak, had benaderd om in ruil voor geld of hulp informatie te geven over radicaliserende leeftijdsgenoten. Sommige van de benaderde jongeren waren pas 15 jaar oud.[42]

Verslag van een overleg tussen de NSA en de AIVD en de MIVD, o.a. over het hacken van webfora, 14 februari 2013

• Niet veel later kwam aan het licht dat de AIVD ook van studenten informatie probeerde te verkrijgen over bijvoorbeeld demonstraties, bijeenkomsten van krakers of buitenlandse contacten. Sommige studenten werd hiervoor geld aangeboden, terwijl anderen zich door deze benaderingen geïntimideerd voelden.[43]
• Uit een geheim NSA-document, dat via Edward Snowden op 30 november 2013 door NRC werd onthuld, bleek dat de AIVD inbrak op servers van internetfora en daarbij de gegevens van alle deelnemers onderschepte, ongeacht of zij verdacht waren of niet. Volgens het Ministerie van Binnenlandse Zaken ging het om fora van jihadisten en was het hacken daarom gerechtvaardigd.[44] In een rapport van 4 september 2014 kwam toezichthouder CTIVD tot de conclusie dat het verzamelen van deze internetfora tot de taken van de dienst behoort. In 5 gevallen was de motivering echter onvoldoende en in 4 gevallen was het buitenproportioneel en daarmee onrechtmatig.[45]
• In december 2015 kwam de CTIVD met een onderzoeksrapport waaruit bleek dat, anders dan in de media werd verondersteld, alle middels microfoons gemaakte geluidsopnames in een woning van de Hofstadgroep nog beschikbaar waren. Daarnaast bleek dat de AIVD tussen 2004 en 2011 tien keer via menselijke bronnen informatie over mogelijke handlangers van Mohammed Bouyeri had binnengekregen, die de dienst eigenlijk aan het Openbaar Ministerie had moeten doorgeven.[46]
• Ondanks dat het in de gaten houden van politici als "absolute no go" geldt, werd in december 2016 bekend dat de AIVD in 2009 en 2010 naslagonderzoek had gedaan naar de Israëlische contacten van PVV-leider Geert Wilders. Er werden hierbij geen bijzondere bevoegdheden zoals afluisteren ingezet, waardoor geen toestemming van de minister nodig was. Het is daarom niet duidelijk of toenmalig minister Ter Horst van dit onderzoek op de hoogte was.[47]
• Tussen oktober 2015 tot maart 2016 heeft de AIVD onrechtmatig gehandeld door in drie gevallen indirect afgetapte gesprekken uit te werken tussen doelwitten en hun advocaten. Deze gesprekken gaven geen blijk van gevaar voor de nationale veiligheid. Ook de MIVD maakte zich daar schuldig aan. Daarnaast tapte de AIVD gesprekken van iemand af om na te gaan of deze contact met een journalist had.[48]
• In mei 2017 werd bekend dat de AIVD bezorgd was over het feit dat leden van de Russische veiligheidsdienst FSB sinds 2009 regelmatig naar Nederland komen, om op uitnodiging van de Nederlandse politie met onder meer leden van het FBI te overleggen over het bestrijden van cybercrime. Om aan deze bezorgdheid tegemoet te komen, wordt de AIVD vooraf en achteraf geïnformeerd en worden de gebruikte ruimtes onderzocht op de eventuele aanwezigheid van afluisterapparatuur.[49]
• In januari 2018 werd bekend dat de Joint Sigint Cyber Unit door middel van een hack was binnengedrongen bij de Russische hackersgroep Cozy Bear. In november 2014 zagen de AIVD'ers dat de Cozy Bear-groep, die werd aangestuurd door Russische inlichtingendiensten (FSB of SVR), binnendringt in het netwerk van het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken in Washington D.C., waarna zij hun collega's van de Amerikaanse inlichtingsdiensten alarmeren.[50]
• In september 2019 werd bekend dat de AIVD een cruciale rol speelde bij een sabotageactie van het nucleaire programma van Iran. Een AIVD-agent wist te infiltreren in een nucleair complex in Natanz, en verspreidde daar het Stuxnet-virus dat de ultracentrifuges van de installatie vernietigde en het Iraanse nucleaire programma een grote klap toebracht.[51]

Het Satellietgrondstation (SGS) Burum in Friesland, waar de JSCU namens AIVD en MIVD satellietcommunicatie kan onderscheppen

Voor het afluisteren van radioverkeer en satellietcommunicatie werkt de AIVD samen met de MIVD in de vorm van de in 2014 operationeel geworden Joint Sigint Cyber Unit (JSCU). Deze is de opvolger van de in 2003 opgerichte Nationale Sigint Organisatie (NSO).

Ter bestrijding van terrorisme werkt de AIVD sinds 2004 samen met andere overheidsorganisaties in de zogeheten CT-Infobox.

Met de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) werken AIVD en MIVD samen ten behoeve van het Nationaal Detectie Netwerk (NDN), dat bedoeld is om vitale Nederlandse infrastructuur te beschermen tegen cyberdreigingen.[52] Vanuit de samenwerking met buitenlandse diensten kan de AIVD hier dreigingskenmerken inbrengen die slechts bij weinigen bekend zijn.[28]

Onder de naam Cyber Analyse Team-5 (CAT-5) wisselen de AIVD, de MIVD, het Nationaal Cyber Security Centrum (NCSC) en de Nationale politie technische en operationele informatie uit om digitale aanvallen te detecteren en te voorkomen.[28][52]

Ten slotte werkt de AIVD nauw samen met de Regionale Inlichtingendiensten (RID's) van de politie, die op lokaal en regionaal niveau inlichtingen verzamelen en onder meer informanten runnen. Een vergelijkbare samenwerking is er met de inlichtingendiensten van de Landelijke Eenheid van de politie, de Koninklijke Marechaussee en de Belastingdienst.[53]

De AIVD werkt op verschillende manieren samen met civiele buitenlandse diensten, waarbij de samenwerking met veiligheidsdiensten wat gemakkelijker blijkt te gaan dan met inlichtingendiensten.[54] Dit gebeurt voornamelijk op bilaterale basis, waarbij er sprake kan zijn van gezamenlijk uitgevoerde operaties, het uitwisselen van inlichtingen (op basis van wederkerigheid, oftewel quid pro quo), het verlenen of ontvangen van technische ondersteuning, gezamenlijke deelname aan opleidingen en het opvragen van gegevens ten behoeve van veiligheidsonderzoeken.[54]

De AIVD onderscheidt verschillende gradaties bij deze samenwerkingsrelaties:

• Protocollaire samenwerking waarbij alleen formele contacten worden onderhouden;
• Analytische samenwerking waarbij agemene actuele informatieposities worden uitgewisseld;
• Operationele samenwerking waarbij specifieke methodes, bronnen en/of persoonsgegevens worden uitgewisseld.[55]

In totaal worden ongeveer 30 buitenlandse diensten aangemerkt als structurele samenwerkingspartners waarmee intensief en regelmatig wordt samengewerkt of als potentievolle samenwerkingspartners waarbij het gaat om het ontwikkelen van nieuwe mogelijkheden. Voor het aangaan van dergelijke samenwerkingsrelaties was er aanvankelijk geen gestructureerd afwegingsproces, maar vanaf 2015 wordt voor elke relatie een zogeheten wegingsnotitie opgesteld. Anders dan de MIVD, is het niet gebruikelijk dat de AIVD samenwerkingsovereenkomsten met buitenlandse partnerdiensten afsluit.[55]

Naast de bilaterale samenwerking neemt de AIVD ook deel aan een aantal multilaterale verbanden, waarin de samenwerking op wat meer geformaliseerde en geïnstitutionaliseerde wijze plaatsvindt. Dit betreft vooral het onderling afstemmen van beleid in het kader van het Civil Intelligence Committee (CIC) van de NAVO, het EU Intelligence Analysis Centre (EU INTCEN) van de EU, de Counter Terrorism Group (CTG), de Club de Berne (CdB) en de Midden-Europa Conferentie (MEC).[54]

Daarnaast bleek uit een toezichtsrapport uit 2009, dat de AIVD in toenemende mate in kleine multilaterale groepen op ad-hocbasis operationeel samenwerkt ter bestrijding van terrorisme.[54]

In een interview met De Volkskrant en Nieuwsuur van 21 januari 2015 noemde voormalig NSA-medewerker Edward Snowden de Nederlandse inlichtingendiensten ondergeschikten en "schoothondjes" van de Amerikanen,[56] iets dat door AIVD-baas Bertholee "bullshit" genoemd werd[57] en ook door inlichtingenexperts als overdreven werd aangemerkt.[58]

In maart 2004 werd door de minister van Binnenlandse Zaken de Commissie Bestuurlijke Evaluatie AIVD geïnstalleerd. Deze commissie had de taak een evaluatie uit te voeren van de wijze waarop de AIVD zijn wettelijke taken uitvoert op basis van drie hoofdvragen:

1. Welke verwachtingen bestaan er in de politiek-bestuurlijke omgeving over de taken van de AIVD mede gezien de veranderingen in de samenleving?
2. Hoe voert de AIVD zijn taken en verantwoordelijkheden uit en welke verbeteringen zijn mogelijk?
3. Zijn de bevoegdheden en de kwalitatieve en kwantitatieve middelen (materieel, personeel en financiën) waarover de AIVD beschikt voldoende om aan de gestelde eisen en verwachtingen te voldoen?

Op 16 november 2004 bood de commissie aan minister Johan Remkes haar rapport aan over het functioneren van de AIVD.