verlaten

• Geluid:  verlaten    (hulp, bestand)

• ver·la·ten

• afgeleid van laten met het voorvoegsel ver-

verlaten overgankelijk

1. weggaan (van)

1. • De delegatie verliet uit protest de vergadering. 

2. in de steek laten, laten vallen

1. • Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten? 

1. • De man beloofde zijn maîtresse dat hij zijn echtgenote voor haar zal verlaten. 

2. onverzorgd achterlaten
3. overgieten
4. zich laten gaan
5. opgeven (van betrekking)
6. wederkerend rekenen, vertrouwen op

1. • Hij verlaat zich op haar als hij mensen moet inschatten, waarbij zij sceptischer is. [1]

• afgeleid van laat met het voorvoegsel ver- met het achtervoegsel -en

verlaten

1. overgankelijk uitstellen

1. • Een technische storing verlaatte de lancering van de raket. 

• vervoeging van verlaten: de stam met de uitgang -en, zonder ge- vanwege voorvoegsel (is gelijk aan de onbepaalde wijs)

verlaten voltooid deelwoord van verlaten

1. vormt de voltooide tijden

1. • Ik heb vroegtijdig de school verlaten. 

1. • Na het brandalarm had iedereen binnen enkele minuten het pand verlaten. 

1. vormt de lijdende vorm

1. • Wanneer de belangrijkere verkeersaders worden verlaten moet vaak over onverharde wegjes worden gereden. [3]

1. als naamwoordelijk deel van het gezegde gebruikt

1. • Het plein is verlaten. 

1. • Hij is door zijn vrouw verlaten. 

1. attributief gebruikt

1. • Hij rijdt naar een stuk braakliggende grond op een verlaten plaats. 

• verlatenheid, verlating

verlaten mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord verlaat

• Het woord verlaten staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'verlaten' herkend door: