toon

• Geluid:  toon    (hulp, bestand)
• IPA:
  • (Noord-Nederland): /ton/
  • (Vlaanderen, Brabant, Limburg): /ton/

• toon

• Leenwoord uit het Frans, in de betekenis van ‘klank’ voor het eerst aangetroffen in 1410 [1] [2]

toon m

1. (muziek), (natuurkunde) een geluid met een bepaalde herkenbare hoogte, een trilling met een frequentie

1. • Hij sloeg op de bel en deze weergalmde op heldere toon. 

2. intonatie in de gesproken taal, manier van spreken

1. • Een sarcastische toon. 

1. • je toon bevalt me niet 

2. sfeer, impliciete boodschap van teksten

1. • de toon was luchtig en soms vrolijk 

2. het karakteristieke geluid van een stem of instrument

1. • dit instrument heeft een warme toon. 

2. kleurschakering door toevoeging van wit of zwart b.v. halftoon
3. klemtoon, accent

• Toon

• [2] intonatie, geluid, klank

• de toon was gezet

toon

1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van tonen
   

   • Ik toon. 

2. gebiedende wijs van tonen
   

   • Toon! 

3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van tonen
   

   • Toon je? 

• toonbank, toonbeeld, toondag, toonder, toonkamer, toonplicht, toonzaal

• Het woord toon staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'toon' herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.