erven

Nederlands
naamwoord van handeling
zelfstandig bijvoeglijk
ervenervend
erfgeërfd
erfeniserfelijk
Uitspraak
  • Geluid:  erven    (hulp, bestand)
  • IPA: /'ʔɛr.və(n)/
Woordafbreking
  • er·ven
Woordherkomst en -opbouw
  • In de betekenis van ‘door erfenis verkrijgen’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1263 [1]
stamtijd
onbepaalde
wijs		 verleden
tijd		 voltooid
deelwoord
erven
/'ʔɛr.və(n)/		 erfde*
/'ʔɛrv.də/		 geërfd*
/ɣə'ʔɛrft/
zwak -d volledig

Werkwoord

erven

  1. overgankelijk de eigendommen van een overledene, meestal een familielid, rechtens verkrijgen
    • Zij erfde een prachtig schilderij van haar oma. 
Opmerkingen
  • In informeel taalgebruik wordt 'erven' voor een komisch effect soms verbogen als werven: orf, georven.[2]
Hyponiemen
Afgeleide begrippen
   
Vertalingen
    1. de eigendommen van een overledene, meestal een familielid, rechtens verkrijgen   

Zelfstandig naamwoord

erven mv

  1. meervoud van het zelfstandig naamwoord erf
  2. meervoud van het zelfstandig naamwoord erve

Zelfstandig naamwoord

erven mv

  1. erfgenamen

Gangbaarheid
  • Het woord erven staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
99 %van de Nederlanders;
99 %van de Vlamingen.

Meer informatie

Verwijzingen
  1. "erven" in: Sijs, N. van der Chronologisch woordenboek. De ouderdom en herkomst van onze woorden en betekenissen. 2e druk (2002) Veen, Amsterdam / Antwerpen; op website dbnl.org; ISBN 90 204 2045 3
  2. Werkwoorden met een zwakke en een sterke vervoeging (algemeen) op website Nederlandse Taalunie: taaladvies.net; "1.2 Gebruiks- / registerverschil" onder a.; geraadpleegd 2018-01-23
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.