Martin Van Buren

Martin Van Buren, gedoopt als Maarten Van Buren[1] (Kinderhook (New York), 5 december 1782 – aldaar, 24 juli 1862), was de achtste president van de Verenigde Staten (1837-1841). Vóór zijn presidentschap was hij de achtste vicepresident (1833-1837) en de tiende minister van Buitenlandse Zaken onder Andrew Jackson (1829-1831).

Martin Van Buren
Martin Van Buren
Geboren5 december 1782
Kinderhook (New York)
Overleden24 juli 1862
Kinderhook (New York)
Politieke partijDemocratisch-Republikeinse Partij
(tot 1828)
Democratische Partij
(1828-1848)
Free Soil Partij
(1848-1854)
PartnerHannah Van Buren
(1783-1819) †
BeroepPoliticus
Advocaat
ReligieGereformeerd
Handtekening
8e president van de Verenigde Staten
Aangetreden4 maart 1837
Einde termijn4 maart 1841
VoorgangerAndrew Jackson
OpvolgerWilliam Henry Harrison
8e vicepresident van de Verenigde Staten
Aangetreden4 maart 1833
Einde termijn4 maart 1837
PresidentAndrew Jackson
VoorgangerJohn Calhoun
OpvolgerRichard Mentor Johnson
Ambassadeur voor het Verenigd Koninkrijk
Aangetreden8 augustus 1831
Einde termijn4 april 1832
PresidentAndrew Jackson
VoorgangerLouis McLane
OpvolgerAaron Vail
10e minister van Buitenlandse Zaken
Aangetreden28 maart 1829
Einde termijn23 mei 1831
PresidentAndrew Jackson
VoorgangerHenry Clay
OpvolgerEdward Livingston
9e gouverneur van New York
Aangetreden1 januari 1829
Einde termijn5 maart 1829
VoorgangerNathaniel Pitcher
OpvolgerEnos Throop
Senator voor New York
Aangetreden4 maart 1821
Einde termijn20 december 1828
VoorgangerNathan Sanford
OpvolgerCharles Dudley
14e procureur-generaal van New York
Aangetreden14 februari 1815
Einde termijn8 juli 1819
VoorgangerAbraham Van Vechten
OpvolgerThomas Jackson Oakley
Portaal    Politiek

Hij was een belangrijke organisator van de Democratische Partij, een dominante figuur in het tweepartijensysteem en de eerste president van niet-Britse afkomst - zijn familie was Nederlands. Hij was de eerste president die geboren werd als Amerikaans staatsburger, zijn voorgangers waren geboren als Britse onderdanen voor de Amerikaanse Revolutie. Hij is ook de enige president die Engels niet als moedertaal sprak, want hij sprak Nederlands[2], en de eerste president uit New York.

Als minister van Buitenlandse Zaken onder Andrew Jackson en dan als vicepresident, was hij een belangrijke figuur in het bouwen van een organisatorische structuur voor de Jacksoniandemocratie, vooral in de staat New York. Als president wilde hij niet dat de Verenigde Staten Texas annexeerden, een daad die zijn opvolger, John Tyler, acht jaar na de aanvankelijke afwijzing van Van Buren zou bereiken. Tussen de geweldloze Aroostookoorlog en de Caroline-affaire, waren de relaties met Groot-Brittannië en zijn koloniën gespannen.

Zijn regering werd grotendeels gekenmerkt door de economische problemen van zijn tijd, de Paniek van 1837. Hij werd tot zondebok bestempeld voor de depressie en werd "Martin Van Ruin" genoemd door zijn politieke tegenstanders. Van Buren werd weggestemd na vier jaar, doordat hij verloor van de Whig-kandidaat William Henry Harrison.

In 1848 deed hij mee voor het presidentschap voor een derde partij, de Free Soil Party.

Biografie

Van Buren werd geboren in Kinderhook in de staat New York. Zijn betovergrootvader Cornelis van Buren emigreerde in 1631 uit Buurmalsen in Nederland. Zijn vader Abraham van Buren (17 februari 1737 – 8 april 1817) was boer en caféhouder. Zijn moeder, Maria Hoes van Allen (27 februari 1747 – 16 februari 1817) had ook kinderen uit een eerder huwelijk.

Van Buren volgde openbaar onderwijs in de Kinderhook Academy en in 1796 ging hij rechten studeren in de stad New York. Een van zijn leraren was William Peter van Ness, een vooraanstaand advocaat en later Aaron Burrs tweede man in het duel tegen Alexander Hamilton om het presidentschap. Na zijn afstuderen was Van Buren 25 jaar praktiserend advocaat.

Van Buren trouwde op 21 februari 1807 te Catskill in Greene County met Hannah van Buren, zijn nicht in de derde graad. Zij groeiden samen op in Kinderhook.

Begin politieke carrière

Van Burens praktijk maakte hem financieel onafhankelijk, en het leidde hem het politieke pad op. De politieke situatie in New York na 1800, het jaar dat Jefferson werd gekozen en de Federalisten de macht kwijt waren, was bijzonder bitter en persoonlijk. De Democratisch-Republikeinse Partij werd opgedeeld in drie stukken, volgers van respectievelijk George Clinton (en later zijn neefje De Witt Clinton), Robert Livingston en Aaron Burr.

Federalistische macht na 1799 hing af van de coalitie met een van deze groepen. Van Buren, die zich al vroeg bij de Clintons had gevoegd, kwam in 1812 in de Senaat van de staat en werd ook lid van het Court for the Correction of Errors, het hoogste gerechtshof in New York tot 1847.

Nationale politiek
Presidentieel staatsieportret van Martin Van Buren.

In 1821 werd Van Buren gekozen als senator. In de Senaat was hij erg actief. Bij de omstreden presidentsverkiezingen van 1824, die uiteindelijk werd gewonnen door John Quincy Adams, stond hij aan de kant van minister van Financiën William Crawford. Na de verkiezingen koos hij de kant van Andrew Jackson en speelde hij een belangrijke rol in de oprichting van de Democratische Partij. In 1828 werd hij gekozen tot gouverneur van New York Hij stapte uit de Senaat en ging terug naar New York. Na een paar maanden nam hij ook ontslag als gouverneur om minister van Buitenlandse Zaken te worden onder de nieuwe president Andrew Jackson. In de daarop volgende vier jaar was hij een trouwe aanhanger van Jackson. Eerst als minister (tot 1831) en daarna als ambassadeur voor het Verenigd Koninkrijk. In 1832 werd hij gekozen tot vicepresident. Vier jaar later werd hij gekozen tot president.

President

Het presidentschap van Martin Van Buren werd geen succes. Het feit dat hij Andrew Jackson opvolgde hielp niet, maar de economische crisis was een groter probleem. Vier jaar lang probeerde hij de crisis op te lossen, maar hij slaagde uiteindelijk niet. Uiteindelijk verloor hij in 1840 de verkiezingen van William Henry Harrison.

Onder zijn bewind vond de zogenoemde Trail of Tears plaats. De verplaatsing van de Cherokee-indianen, of Native Americans, van hun land naar het huidige Oklahoma. Deze volksverplaatsing was gestart onder het bewind van Jackson en mede mogelijk gemaakt door Van Buren. Van Buren sprak in meerdere brieven zijn trots uit over deze overwinning voor de Amerikanen. Een vierde van de indianen die van gebied moesten veranderen, stierven uiteindelijk aan ziekten, overhitting en overige omstandigheden.

Tijdens zijn presidentschap was Van Burens mening over slavernij in lijn met die van zijn partij. De Democraten genoten veel steun in het zuiden van de verenigde staten en dus waren ze ook voor het gebruik van slavernij. Na zijn presidentschap veranderde Van Buren echter van mening en in de latere jaren van zijn leven begon hij wetten te steunen die slavernij uit probeerden te bannen. Bij het begin van de Amerikaanse Burgeroorlog stond hij aan de kant van de Union, oftewel het noorden.

Campagne en partijsplitsing

Van Buren staat tegenwoordig bekend als de grondlegger van het moderne campagne voeren. In de verkiezingen van 1824 waren er vier kandidaten namens de Democratich-Republikeinse partij. Hoewel de kandidaten grotendeels dezelfde ideeën hadden, werden ze tegen elkaar uitgespeeld. Hierdoor verloor Andrew Jackson, die door Van Buren gesteund werd. In plaats van inhoud werd in dit politieke systeem vooral lokaal sentiment belangrijk. Van Buren zag de ineffectiviteit van deze opzet en zette in op hervormingen. Door eerder zichtbare fracties in de Democratisch-Republikeinse partij, en de beoogde hervormingen van Van Buren, splitste de partij uiteindelijk. Van Buren wordt hiermee erkend als een van de grondleggers van de Democratische partij.

Latere jaren en nalatenschap

Voor de verkiezingen van 1844 hoopte Van Buren weer de nominatie voor het presidentschap van zijn partij te krijgen. Hij verloor van James K. Polk die uiteindelijk president werd. In 1848 was hij wel presidentskandidaat, namens de Free Soil Party. Hij verloor, maar kreeg toch redelijk wat stemmen. Na deze verkiezingen ging hij met pensioen.

Van Buren stond bekend als een groot politiek leider, die floreerde achter de schermen. Binnen de Democratische partij had hij aanzienlijk veel macht en wist hij compromissen te sluiten en dingen te bewerkstelligen. Als president bleek hij deze dingen echter niet gedaan te krijgen. Hij was niet erg sociaal en miste een bepaald charisma dat noodzakelijk is voor een effectief presidentschap.

Hij overleed op 24 juli 1862 op zijn landgoed Lindenwald, aan astma en hartproblemen.

Kabinetsleden onder Van Buren
KabinetsledenMinisteriePeriodeBijzonderheden
John ForsythBuitenlandse Zaken1837 - 1841Idem onder Jackson
Joel PoinsettOorlog1837 - 1841
Levi WoodburyFinanciën1837 - 1841Idem + Marine / Posterijen onder Jackson
Benjamin ButlerJustitie1837 - 1838Idem onder Jackson
Mahlon DickersonMarine1837 - 1838Idem + Posterijen onder Jackson
Amos KendallPosterijen1837 - 1840
Felix GrundyJustitie1838 - 1839
James PauldingMarine1838 - 1841
Henry GilpinJustitie1840 - 1841
John NilesPosterijen1840 - 1841
Amerikaanse ministers van Buitenlandse Zaken

Jefferson · Randolph · Pickering · Marshall · Madison · Smith · Monroe · Adams · Clay · Van Buren · Livingston · McLane · Forsyth · Webster · Upshur · Calhoun · Buchanan · Clayton · Webster · Everett · Marcy · Cass · Black · Seward · Washburne · Fish · Evarts · Blaine · Frelinghuysen · Bayard · Blaine · Foster · Gresham · Olney · Sherman · Day · Hay · Root · Bacon · Knox · Bryan · Lansing · Colby · Hughes · Kellogg · Stimson · Hull · Stettinius · Byrnes · Marshall · Acheson · Dulles · Herter · Rusk · Rogers · Kissinger · Vance · Muskie · Haig · Shultz · Baker · Eagleburger · Christopher · Albright · Powell · Rice · Clinton · Kerry · Tillerson · Pompeo

Voorganger:
Abraham Van Vechten		 Procureur-generaal van New York
1815-1819		 Opvolger:
Thomas Jackson Oakley
Voorganger:
Nathan Sanford		 Senator voor New York
1821-1829		 Opvolger:
Charles Dudley
Voorganger:
Martin Kennelly		 Gouverneur van New York
1829		 Opvolger:
Michael Bilandic
Voorganger:
Henry Clay		 Minister van Buitenlandse Zaken
1829-1831		 Opvolger:
Edward Livingston
Voorganger:
Louis McLane		 Ambassadeur voor het Verenigd Koninkrijk
1831-1832		 Opvolger:
Aaron Vail
Voorganger:
John Calhoun		 Vicepresident van de Verenigde Staten
1833-1837		 Opvolger:
Richard Mentor Johnson
Voorganger:
Andrew Jackson		 President van de Verenigde Staten
1837-1841		 Opvolger:
William Henry Harrison
Zie de categorie Martin Van Buren van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.