Edmund Muskie

Muskie studeerde in 1936 af aan Bates College in Lewiston, Maine en in 1939 behaalde hij een graad in de rechten aan Cornell-universiteit. Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende hij als luitenant bij de Amerikaanse marine. Na de oorlog opende hij een eigen advocatenpraktijk en trouwde met Jane Gray.

Na de oorlog begon Muskie ook te helpen bij de opbouw van de Democratische Partij in de staat Maine. Deze was daar zwak vertegenwoordigd. In 1947 deed hij een – niet-succesvolle – gooi naar het burgemeesterschap van de stad Waterville. Hij was wel lid van het Huis van Afgevaardigden van de staat Maine. In 1954 werd hij gekozen tot gouverneur van dezelfde staat en 1958 versloeg hij de zittende Republikeinse senator Frederick G. Payne.

In de Senaat was hij een van de eersten die opkwamen voor een schoner milieu en om de vervuiling tegen te gaan. In 1968 werd hij de Democratische kandidaat voor het vicepresidentschap naast presidentskandidaat (en zittend vicepresident) Hubert Humphrey. De verkiezingen werden echter verloren van de Republikeinse kandidaat Richard Nixon. In de jaren daarna groeide Muskie wel uit tot een van de meest prominente Democraten van het land.

Hij stelde zich kandidaat voor de presidentsverkiezingen in 1972. De eerste Democratische voorverkiezingen in Iowa verloor hij van George McGovern. Daardoor kwam de klad in zijn campagne, hoewel hij nog wel met een klein verschil de verkiezingen in New Hampshire won. Een krant in New England, de Manchester Union, publiceerde een brief waarin werd geclaimd dat hij denigrerende opmerkingen maakte over Frans-Canadezen in die stad. Dezelfde krant publiceerde een artikel waarin zijn vrouw Jane ervan werd beschuldigd aan de drank te zijn. Muskie hield een emotionele verdediging net buiten het kantoor van de krant. Door gesmolten sneeuwvlokken leek het net of hij huilde. Dat was vernietigend voor zijn imago van kalm en redelijk persoon. Nixons campagnecomité maakte een einde aan Muskies kandidatuur met de slogan: "Als u niet op Muskie stemt gaat hij huilen."

Bij de onderzoeken tijdens het Watergateschandaal kwam naar buiten dat het campagnecomité van Nixon verschillende "vuile trucs" had uitgehaald bij zijn sterkste Democratische tegenstanders. Zo maakte de FBI bekend dat de brief was ingestoken door Nixons' campagneteam.

Muskie keerde terug in de Senaat. In 1980 werd hij door president Jimmy Carter gevraagd als minister van Buitenlandse Zaken. Hij volgde Cyrus Vance op nadat een geheime missie was mislukt om de Amerikaanse gijzelaars uit Iran te bevrijden. Er was in de zomer een korte – wilde – campagne van aanhangers van Muskie voor zijn presidentschap als alternatief voor Carter. In sommige peilingen kwam naar voren dat hij een betere kans had om de Republikeinse kandidaat Ronald Reagan te verslaan. Tijdens zijn ministerschap probeerde Muskie de gijzelaars naar huis te krijgen via de diplomatieke weg. Net nadat Carter was teruggetreden als president liet Iran de gijzelaars gaan. Op 16 januari 1981 ontving Muskie de Presidential Medal of Freedom.

Na zijn ministerschap werkte Muskie nog enige jaren als advocaat. In 1996 overleed hij door hartfalen in zijn woonplaats Washington D.C., twee dagen voor zijn 82e verjaardag.

Amerikaanse ministers van Buitenlandse Zaken

Jefferson · Randolph · Pickering · Marshall · Madison · Smith · Monroe · Adams · Clay · Van Buren · Livingston · McLane · Forsyth · Webster · Upshur · Calhoun · Buchanan · Clayton · Webster · Everett · Marcy · Cass · Black · Seward · Washburne · Fish · Evarts · Blaine · Frelinghuysen · Bayard · Blaine · Foster · Gresham · Olney · Sherman · Day · Hay · Root · Bacon · Knox · Bryan · Lansing · Colby · Hughes · Kellogg · Stimson · Hull · Stettinius · Byrnes · Marshall · Acheson · Dulles · Herter · Rusk · Rogers · Kissinger · Vance · Muskie · Haig · Shultz · Baker · Eagleburger · Christopher · Albright · Powell · Rice · Clinton · Kerry · Tillerson · Pompeo