Senaat (Verenigde Staten)

Elke senator wordt dan onderdeel van een van drie klassen. Iedere twee jaar wordt één van deze klassen hernieuwd, waardoor steeds om de twee jaar een derde van de Senaat wordt vernieuwd en de Senaat nooit in zijn geheel wordt vernieuwd, wat wel het geval is in het Huis van Afgevaardigden. Deze kamer wordt immers om de twee jaar geheel vernieuwd. De verkiezingen ter hernieuwing van een derde van de Senaatszetels vallen, net als de verkiezingen voor het Huis van Afgevaardigden, om de twee jaar in de even jaren, op de eerste dinsdag na de eerste maandag van november (dus tussen 2 en 8 november). Iedere vier jaar vallen de verkiezingen voor de Senaat samen met de presidentsverkiezingen.

Oorspronkelijk werden de senatoren gekozen door de parlementen van de verschillende staten. Sinds 1913 echter worden senatoren rechtstreeks door de bevolking gekozen. Het District of Columbia en territoria zoals bijvoorbeeld Puerto Rico zijn geen staten en hebben daarom geen recht op een eigen senator. De langstzittende senator van elke staat noemt men de 'senior senator'. Zijn collega van dezelfde staat wordt aangeduid met 'junior senator'. Senatoren worden meestal aangesproken met 'eerbiedwaardige'. Het basissalaris bedraagt in 2019 174.000 Amerikaanse dollar per jaar.[1]

Wanneer een zetel vacant raakt, hoeven er niet per se direct nieuwe verkiezingen uitgeschreven te worden. De meeste staten hebben wetgeving die de gouverneur de bevoegdheid geeft om tot het tijdstip waarop de verkiezingen gepland staan iemand aan te wijzen om de zetel in te nemen.

Elke senator moet na zijn verkiezing een eed af leggen. Deze luidt als volgt:

Ik zweer (of bevestig) plechtig dat ik de Grondwet van de Verenigde Staten zal verdedigen tegen alle vijanden, zowel buitenlandse als binnenlandse; dat ik waar geloof en trouw mag schenken hieraan; dat ik deze plicht vrij op mij neem, zonder enig geestelijk voorbehoud of het anderszins zal ontduiken; en dat ik goed en getrouw de plichten van het ambt dat ik ga bekleden op mij neem.

In de regel besluit degene die de eed aflegt met de woorden "Zo waarlijk helpe mij God."

Tijdens de vergaderingen van de Senaat wordt vaak de techniek van het filibusteren gebruikt. Senatoren hebben immers het recht om zo lang te spreken als ze willen over een onderwerp naar keuze, tenzij een meerderheid van drie vijfden (60 procent) van de senatoren het debat sluit en een stemming afdwingt, waardoor er een einde komt aan het filibusteren en dus ook aan deze manier om een stemming te voorkomen of minstens uit te stellen. Aangezien er 100 Senaatszetels zijn, is een meerderheid van minstens 60 senatoren nodig om het tot een stemming te laten komen.

Vooral in de recente geschiedenis wordt in de Senaat gebruik gemaakt van de regel om met een drievijfdenmeerderheid het filibusteren te breken. De meerderheidspartij (hetzij de Democratische Partij dan wel de Republikeinse Partij) verkiest om filibusters te vermijden, wat tot gevolg heeft dat in de laatste decennia alle belangrijke wetgeving met de grote beleidskeuzes de facto een meerderheid van 60 procent nodig heeft om in de Senaat te worden goedgekeurd.

Op 21 november 2013 keurde de door de Democraten gedomineerde Senaat met 52 stemmen tegen 48 een nieuwe regel goed dat voortaan een gewone meerderheid van 51 senatoren vereist is om het filibusteren te beëindigen als er dient te worden gestemd over benoemingen in de uitvoerende of de rechterlijke macht, met uitzondering van de rechters in het federaal Hooggerechtshof. Op 6 april 2017 schafte de door de Republikeinen gedomineerde Senaat deze uitzondering af, waardoor voortaan ook voor kandidaat-rechters voor het Hooggerechtshof kan worden overgegaan tot de stemming met een gewone meerderheid. De Republikeinen schaften de drievijfdenmeerderheid voor stemmingen over benoemingen van rechters in het Hooggerechtshof af omdat anders de door de Republikeinse president Donald Trump voorgedragen kandidaat-rechter Neil Gorsuch niet kon worden benoemd, daar geen 60 senatoren zijn kandidatuur steunden. Trump verklaarde via Twitter tegenstander te zijn van de praktijk van het filibusteren.[2]