Colin Powell

Colin Luther Powell (New York, 5 april 1937) is een Amerikaans oud-militair die de Chairman of the Joint Chiefs of Staff was van 1989 tot 1993 onder presidenten George H.W. Bush en Bill Clinton. Eerder was hij van 1987 tot 1989 nationaal veiligheidsadviseur onder president Ronald Reagan. Van 2001 tot 2005 was hij als Republikein minister van Buitenlandse Zaken onder president George W. Bush. Hij was de eerste Afro-Amerikaan die deze positie bekleedde.

Colin Powell
Colin Luther Powell
Geboren5 april 1937
New York
Politieke partijRepublikeinse Partij
PartnerAlma Powell (sinds 1962)
BeroepPoliticus
Diplomaat
Militair (Generaal)
ReligieEpiscopalisme
Handtekening
65e minister van Buitenlandse Zaken
Aangetreden20 januari 2001
Einde termijn26 januari 2005
PresidentGeorge W. Bush
VoorgangerMadeleine Albright
OpvolgerCondoleezza Rice
Chairman of the Joint Chiefs of Staff
Aangetreden1 oktober 1989
Einde termijn30 september 1993
PresidentGeorge H.W. Bush (1989-1992)
Bill Clinton (1992-1993)
VoorgangerWilliam Crowe
OpvolgerDavid Jeremiah
Nationaal veiligheidsadviseur
Aangetreden23 november 1987
Einde termijn20 januari 1989
PresidentRonald Reagan
VoorgangerFrank Carlucci
OpvolgerBrent Scowcroft
Portaal    Politiek

Militaire loopbaan
Generaal Colin Powell in 1989

Colin Powell nam in 1958 dienst in het Amerikaanse leger en deed achtereenvolgens dienst in Duitsland (1959-1962) en Vietnam (1962-1963 en 1968-1970). Daarna deed hij van 1972-1973 dienst in de militaire staf van het Witte Huis, waarna hij werd overgeplaatst naar Korea, alwaar hij dienstdeed als bataljonscommandant. Na een plaatsing als brigadecommandant bij de 101st Airborne Division werd Powell van 1983 tot 1986 militair assistent van minister van Defensie Caspar Weinberger. In deze functie was hij nauw betrokken bij de invasie van Grenada op 25 oktober 1983.

Na minder dan een jaar als commandant van het Amerikaanse Ve legerkorps in Duitsland was Powell van 1987 tot 1989 nationaal veiligheidsadviseur van president Ronald Reagan. Na acht maanden als commandant van Forces Command kreeg hij op 1 oktober 1989 de hoogste militaire functie in de Amerikaanse krijgsmacht: chef van de gezamenlijke staven. In deze functie speelde hij een grote rol in Operatie Just Cause (de gevangenneming van de Panamese dictator Manuel Noriega) en de Golfoorlog (1990-1991). Op 30 september 1993 ging hij met pensioen, om vervolgens in de politiek te gaan.

Over zijn legertijd schreef hij in 1995 zijn memoires: My American Journey.

Politieke loopbaan

In 1996 werd hij door de Republikeinen gevraagd als presidentskandidaat, maar hij weigerde, naar verluidt omdat zijn vrouw Alma niet wilde.

Van 2001 tot 2005 was Powell minister van Buitenlandse Zaken, in de eerste termijn van president George W. Bush. Condoleezza Rice, de toenmalige nationale veiligheidsadviseur, volgde hem op.

Hoewel Powell een van de meest gematigde personen in deze neoconservatieve regering was, wordt ook hij gezien als mede-aanjager van de strijd tegen terrorisme en de oorlogen tegen Afghanistan (2001) en Irak (2003). Anderen zien hem echter als de persoon die de invloeden van 'haviken' als Donald Rumsfeld en Paul Wolfowitz wist in te perken.

Powell meldde op 19 oktober 2008 in het televisieprogramma Meet the Press dat hij de Democratische presidentskandidaat Barack Obama steunt. Powell stelde te weinig vertrouwen te hebben in Republikeins presidentskandidaat John McCain.

Toen hem na zijn aftreden opnieuw specifiek werd gevraagd of er banden waren tussen Saddam Hoessein en al-Qaida, antwoordde Powell: "Ik heb nog nooit een bewijs van banden gezien tussen Saddam Hoesein en al-Qaida. ... Ik kan niets anders concluderen, want ik had nog nooit bewijs gezien om te suggereren dat er banden waren."

Een maand voor de midterm verkiezing 2018 had Powell samen met zijn voorgangster Madeleine Albright een interview met CNN-presentator Fareed Zakaria in diens speciale 2e lustrum-uitzending van het programma GPS. Op gematigde toon sprak hij er zijn treurnis over uit dat onder twee jaar kabinet-Trump tal van waarden en kwaliteiten, die hem trots maakte om zijn land te dienen, dreigen te verpulveren. Hij wijst op de eerste drie woorden van de Grondwet, die "We the People" luiden, en niet "Me the President". Het is voor hem als oud-diplomaat nauwelijks te geloven dat de president van de V.S. zijn Afrikaans-Amerikaanse landgenoten beledigt, dat hij vrouwen beledigt, dat hij de vrije pers de "vijand van het volkt" noemt, dat hij zijn traditionele bondgenoten beledigt, een "Koude Oorlog" met wereldmacht China uitlokt, en dat hij de Russische president Poetin blijft vleien.[1]

Militaire loopbaan

Decoraties
Amerikaanse ministers van Buitenlandse Zaken

Jefferson · Randolph · Pickering · Marshall · Madison · Smith · Monroe · Adams · Clay · Van Buren · Livingston · McLane · Forsyth · Webster · Upshur · Calhoun · Buchanan · Clayton · Webster · Everett · Marcy · Cass · Black · Seward · Washburne · Fish · Evarts · Blaine · Frelinghuysen · Bayard · Blaine · Foster · Gresham · Olney · Sherman · Day · Hay · Root · Bacon · Knox · Bryan · Lansing · Colby · Hughes · Kellogg · Stimson · Hull · Stettinius · Byrnes · Marshall · Acheson · Dulles · Herter · Rusk · Rogers · Kissinger · Vance · Muskie · Haig · Shultz · Baker · Eagleburger · Christopher · Albright · Powell · Rice · Clinton · Kerry · Tillerson · Pompeo

Zie de categorie Colin Powell van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.