Andrew Jackson

Jackson was als president verantwoordelijk voor de Indian Removal Act uit 1830, een wet die alle Native Americans in het oosten moest verplaatsen naar het gebied ten westen van de Mississippi. Dit was een belangrijke factor in de onderwerping van Native Americans, hun opname in de Amerikaanse kapitalistische economie en daarmee de vernietiging van hun traditionele jachtcultuur. De meeste Native Americans vestigden zich in het huidige Oklahoma. Ongeveer tienduizend van hen stierven gedurende deze reis, waardoor het bekend is komen te staan als The trail of tears.

Andrew Jackson is altijd een omstreden figuur geweest door zijn harde aanpak, maar vooral zijn behandeling van de oorspronkelijke bewoners van de VS zorgden ervoor dat hij vandaag de dag wordt aanschouwd als een van de meest controversiële presidenten uit de geschiedenis van de VS. Destijds lagen de politieke verhoudingen anders en stond de ruime meerderheid van het volk achter Jackson. Jackson kan dus niet als enige verantwoordelijk worden gehouden voor de begane gruwelijkheden; hij vertegenwoordigde immers het land.

Desondanks was Jackson in zijn tijd heel populair vanwege zijn ideologie, en ook tegenwoordig zijn er nog aanhangers van te vinden. Deze zogeheten Jacksoniaanse democratie, die zijn roots vindt in het rurale Amerika van de vroege 19e eeuw, heeft een aantal voorgeschreven punten:

• Universeel stemrecht voor alle blanke mannen.
• Manifest Destiny.
• Patronage: het Spoils System werd geïntroduceerd waarbij aanhangers en aanverwanten politieke functies kregen in de nieuwe regering. Dit staat tegenover het meritocratisch systeem waarbij men rekening houdt met competentie in plaats van aanhanging of verwantschap.
• Inperken van de macht van de federale overheid over de afzonderlijke staten. Na verloop van tijd zal Jackson echter zo veel mogelijk presidentiële macht bijeengaren.
• Strikte interpretatie van de Grondwet van de Verenigde Staten.
• Oppositie tegenover de banken: Jackson was een fel tegenstander van de bankensector en de monopolies die sommige banken verwierven, vooral de Nationale Bank (Second Bank of the United States).

In 1835 woonde Jackson de begrafenis van een Congreslid bij. Na afloop trok de werkloze Richard Lawrence, die ontevreden was over zijn situatie, een pistool. Dit wapen weigerde en ook toen de aanvaller een tweede pistool trok weigerde het wapen te vuren. Volgens overleveringen begon Jackson vervolgens op de man in te slaan met zijn wandelstok totdat hij tot bedaren werd gebracht. Lawrence werd intussen ook overmeesterd.

Lawrence werd vrijgesproken om reden van waanzin en spendeerde de rest van zijn leven in een psychiatrische inrichting. Jackson was ervan overtuigd dat de aanslag was gepland door zijn politieke tegenstanders in zijn strijd tegen de Nationale Bank (Second Bank of the United States).

Nadat Jackson in 1788 naar Nashville was vertrokken, ontmoette hij daar Rachel Donelson. Zij was ongelukkig getrouwd met kapitein Lewis Robards, van wie zij in 1790 scheidde. Vervolgens trad zij in het huwelijk met Jackson. Later bleek echter dat de scheiding tussen Donelson en Robards niet officieel afgehandeld was, waardoor het huwelijk met Jackson ongeldig werd verklaard. Na het definitief voltooien van haar scheiding hertrouwden Jackson en Donelson in 1794. Zij kregen geen biologische kinderen, maar hadden wel drie geadopteerde zonen:

• Andrew Jackson Jr., de zoon van Rachels broer Severn Donelson (geadopteerd in 1809).
• Lyncoya, een weesjongen behorende bij de Creekindianen (geadopteerd in 1813 na de de Slag bij Tallushatchee, waarbij hij met zijn dode moeder op het slagveld was gevonden). Lyncoya stierf in 1828, op zestienjarige leeftijd, aan tuberculose.
• Andrew Jackson Hutchings, de kleinzoon van Rachels zus Catherine en de zoon van een voormalige zakenpartner van Jackson (geadopteerd in 1817).

De Jacksons fungeerden hiernaast ook als voogd voor meerdere kinderen, hoewel deze niet allemaal fulltime bij hen woonden:

• John Samuel Donelson, Daniel Smith Donelson en Andrew Jackson Donelson, de drie zonen van Rachels broer Samuel Donelson, die in 1804 gestorven was. Andrew Jackson Donelson diende later als de persoonlijk secretaris van Jackson tijdens zijn presidentschap.
• Caroline Butler, Eliza Butler, Edward Butler en Anthony Butler, de vier kinderen van generaal Edward Butler, een familievriend. Zij werden door de Jacksons opgevangen na de dood van hun vader.

Andrew Jackson werd weduwnaar toen Rachel op 22 december 1828 overleed. Hij had toen juist de presidentsverkiezingen gewonnen en bereidde zich voor op het presidentschap. Ze werd begraven op kerstavond, in de jurk die ze zou dragen bij de inauguratie. Rachel heeft zodoende nooit als first lady van de Verenigde Staten gefungeerd. Deze rol werd op Jacksons verzoek ingevuld door Emily Donelson, de dochter van Rachels broer John Donelson en echtgenote van haar eigen neef Andrew Jackson Donelson, die optrad als persoonlijk secretaris van de president. Nadat in 1834 ook Andrew Jackson Jr. naar het Witte Huis kwam, werd diens vrouw Sarah Yorke Jackson eveneens als gastvrouw aangewezen. Het was de enige keer in de geschiedenis dat twee vrouwen tegelijk fungeerden als (onofficiële) First Lady. Nadat Emily in 1836 overleed aan tuberculose nam Sarah alle taken op zich.

Met uitzondering van de jaren in Washington D.C. woonde Jackson met zijn gezin voornamelijk op zijn landgoed The Hermitage, nabij Nashville, dat hij in 1804 had gekocht. Het was een plantage van 1000 hectare groot waarop vooral katoen geteeld werd. De zware arbeid werd verricht door Afro-Amerikaanse slaven, waaronder ook vrouwen en kinderen. Hoe meer winst er gemaakt werd, hoe rijker Jackson werd en hiermee het aantal slaven kon uitbreiden. Bij aankoop van de plantage bezat Jackson negen slaven, 25 jaar later waren dit er honderd. Ten tijde van zijn overlijden in 1845 had Jackson ongeveer 150 slaven die op het terrein van The Hermitage woonden en werkten.

Jacksons korte lontje was berucht. Zijn moeilijke jeugd wordt vaak als belangrijkste reden hiervoor gegeven. Al op jonge leeftijd ontwikkelde Jackson op deze manier een verdedigingstechniek, die hij de rest van zijn leven zou blijven gebruiken. Op de laatste dag van zijn presidentschap zei hij spijt te hebben van twee dingen: dat hij niet in staat was om Henry Clay neer te schieten, en dat hij John C. Calhoun niet had opgehangen. Tijdens zijn tijd in het leger liet hij tevens een aantal van zijn manschappen doden voor verraad. Tijdens zijn verkiezingscampagne werd dit veelvuldig tegen hem gebruikt en werd hij afgeschilderd als een moordenaar.

De controverse rondom zijn huwelijk met Rachel zat hem dwars. Toen Charles Dickinson in een artikel in de lokale krant Jackson aanviel, daagde Jackson hem uit voor een duel. Duelleren was illegaal in Tennessee en dus ontmoetten de twee mannen elkaar in Kentucky. Jacksons strategie was om Dickinson eerst te laten schieten. Dit gebeurde ook, Jackson werd geraakt in zijn borstkast. Vervolgens nam Jackson zijn tijd en trof Dickinson wel dodelijk in zijn borst. Jackson overleefde het duel, Dickinson bloedde dood. De kogel kon niet verwijderd worden omdat deze te dicht bij het hart zat. De rest van zijn leven bleef hij ermee rondlopen. In Tennessee waren de mensen ziedend, zijn lokale reputatie was vernietigd.

Jackson op 78-jarige leeftijd op een 19e-eeuwse foto ~1845