Luis Enrique (voetballer)

Luis Enrique werd geboren in Gijón, waar hij zich op jonge leeftijd aansloot bij zaalvoetbalclub Xeitosa. Daar werd hij samen met ploegmaat Abelardo ontdekt door Sporting Gijón. Op 11-jarige leeftijd maakte hij de overstap naar Escuela de fútbol de Mareo, de voetbalschool van Sporting.

Op 24 september 1989 maakte de 19-jarige Luis Enrique tegen CD Málaga zijn debuut in de Primera División, maar de middenvelder zou pas in het volgende seizoen uitgroeien tot een vaste waarde. Onder coach Ciriaco Cano werd Luis Enrique als spits ingeschakeld. In het seizoen 1990/91 vormde hij een succesvol aanvalsduo met de Slowaak Milan Luhový en was hij goed voor veertien doelpunten. Sporting Gijón eindigde op de vijfde plaats en mocht daardoor een seizoen later deelnemen aan de UEFA Cup.

Het opvallend debuutjaar van de Spanjaard leverde hem in 1991 een transfer op naar topclub Real Madrid, dat een bedrag van zo'n 1,5 miljoen euro betaalde voor zijn overgang. In het team van coach Radomir Antić kreeg Luis Enrique regelmatig speelkansen, maar moest hij zich vooral op zijn verdedigende taken concentreren. De middenvelder kon zich aanvankelijk niet manifesteren bij de Koninklijken, die in zowel 1992 als 1993 vicekampioen werden achter rivaal FC Barcelona. In 1993 veroverde Real wel de beker, maar Luis Enrique kwam in de finale tegen Real Zaragoza niet in actie.

Pas na de komst van de Argentijnse trainer Jorge Valdano in de zomer van 1995 kende Luis Enrique meer succes. Als rechtermiddenvelder groeide hij uit tot een vaste waarde. Real versloeg in januari 1995 Barcelona met 5-0, na onder meer een doelpunt van Luis Enrique, en werd enkele maanden later voor het eerst in vijf jaar landskampioen.

Met spelers als Raúl, Michael Laudrup en Iván Zamorano leek Real ook in het seizoen 1995/96 een grote kans te maken op de titel, maar het elftal van Valdano kende een sportieve crisis. De Argentijnse coach werd in januari 1996 ontslagen en zag hoe Real uiteindelijk zesde werd en naast een Europees ticket greep. Het bestuur greep in en besloot onder meer het contract van Luis Enrique niet te verlengen. In de zomer van 1996 namen de Koninklijken afscheid van onder meer Luis Enrique, Laudrup, Zamorano, Freddy Rincón, Míchel, Miquel Soler en Juan Esnáider.

De transfervrije Luis Enrique maakte de overstap naar aartsrivaal FC Barcelona, waar hij verenigd werd met jeugdvriend Abelardo. Hoewel hij een ex-speler was van Real wist Luis Enrique met zijn inzet en neus voor doelpunten de harten van de Catalaanse supporters te veroveren. In zijn eerste seizoen bij Barcelona, onder coach Bobby Robson, speelde hij voornamelijk op de linkerflank en vormde hij samen met Josep Guardiola, Luís Figo en Iván de la Peña het middenveld van de Blaugrana. Met zeventien doelpunten was hij na de Braziliaanse spits Ronaldo de meest doeltreffende speler van Barcelona, dat in juni 1997 de Copa del Rey won na spannende verlengingen tegen Real Betis. Een maand eerder had Barcelona ook de Europacup II veroverd. Het versloeg in de finale Paris Saint-Germain met 1-0.

Ook na de komst van Louis van Gaal in 1997 bleef Luis Enrique een vaste waarde op het middenveld. De Spanjaard, die geprezen werd om zijn werkkracht, polyvalentie en scorend vermogen, veroverde in het seizoen 1997/98 de UEFA Super Cup, beker en landstitel. Ook een jaar later werd Barcelona kampioen.

Nadien veroverde Luis Enrique, die inmiddels een van de leiders van het team was geworden, geen prijzen meer. Aan het begin van de 21e eeuw kende Barcelona een sportieve terugval, hoewel het met jonge spelers als Carles Puyol, Xavi en Andrés Iniesta over een nieuwe talentvolle generatie beschikte. In 2002, na het afscheid van Sergi, kreeg Luis Enrique de aanvoerdersband. Twee jaar later werd besloten om het aflopende contract van de Spaanse middenvelder niet te verlengen. Luis Enrique gaf de aanvoerdersband door aan Phillip Cocu en besloot een punt te zetten achter zijn carrière als speler. Op 16 mei 2004 speelde hij tegen Racing Santander zijn laatste wedstrijd in het shirt van Barcelona.

Nadat Luis Enrique in 2004 zijn loopbaan als profvoetballer had beëindigd, bleef hij actief sporten. Hij legde zich toe op zijn hobby's atletiek, wielrennen en surfen. Hij reisde de wereld rond en deed mee aan de marathon van New York (2005) en de marathon van Amsterdam (2006). Nadat Luis Enrique in Madrid een verkorte trainersopleiding had gevolgd, besloot hij in juni 2007 om samen met zijn voormalige ploeggenoot Josep Guardiola aan de slag te gaan als jeugdtrainer in het opleidingscentrum (cantera) van FC Barcelona. In 2008 werd Luis Enrique trainer van FC Barcelona B, het tweede elftal van de Catalaanse club. Hij was er de opvolger van Guardiola die de overstap naar het eerste elftal had gemaakt. In 2010 promoveerde het team onder leiding van Luis Enrique van de Segunda División B naar de Segunda División A.

In juni 2011 werd Luis Enrique aangesteld als coach van AS Roma. De Spanjaard moest de voetbalfilosofie van Barcelona introduceren in het Italiaanse voetbal.[4][5] Hij haalde onder meer Bojan Krkić, José Ángel en Maarten Stekelenburg naar Rome. In zijn technische staf voorzag hij een functie voor oud-ploeggenoot Iván de la Peña, hoewel die ook een verleden had bij Roma's stadsrivaal Lazio.

De periode van Luis Enrique bij AS Roma was geen succes. De Italiaanse club werd in de laatste voorronde van de UEFA Europa League verrassend uitgeschakeld door Slovan Bratislava, na een 1-0 nederlaag in Slowakije en een 1-1 gelijkspel in het Stadio Olimpico. Ook in de Serie A haalde Roma niet het gewenste succes. De club werd zevende en greep zo naast een Europees ticket. Na het seizoen bevestigde sportief directeur Franco Baldini dat de club op zoek ging naar een nieuwe coach, hoewel Luis Enrique nog een contract voor een jaar had.[6]

Na het Italiaans avontuur keerde Luis Enrique terug naar Spanje. Op 8 juni 2013 werd hij door Celta de Vigo aangenomen als hoofdcoach. Hij haalde onder meer Andreu Fontàs en Rafinha naar Vigo. Met de twee ex-spelers van Barcelona had hij als jeugdtrainer al eens samengewerkt. Zowel Fontàs, die door de concurrentie met Gerard Piqué, Carles Puyol, Javier Mascherano en Marc Bartra amper speelkansen kreeg bij Barcelona, als Rafinha groeide onder Luis Enrique uit tot een vaste waarde in het elftal van Celta de Vigo. De club sloot het seizoen 2013/14 af op de negende plaats.

Op 16 mei 2014 stapte Luis Enrique op bij Celta de Vigo. De pers suggereerde toen al dat hij de nieuwe coach van FC Barcelona zou worden.[7] Toen Barcelona een dag later in de laatste competitiewedstrijd 1-1 gelijkspeelde tegen Atlético Madrid en zo naast de titel greep, besloot ook coach Gerardo Martino om ontslag te nemen. Op 19 mei 2014 werd Luis Enrique voorgesteld als de opvolger van Martino.[8] In zijn kielzog keerde ook Rafinha terug naar Camp Nou. Luis Enrique won in zijn eerste jaar als trainer van FC Barcelona zowel de landstitel, de Spaanse beker als de UEFA Champions League. Enkele dagen na de Champions League-finale verlengde Enrique zijn contract tot 30 juni 2017.[9] Ook in zijn tweede jaar loodste hij FC Barcelona naar de landstitel. Zijn ploeg stelde het kampioenschap veilig door op de slotdag van de competitie (14 mei 2016) met 3-0 te winnen bij Granada. Daardoor bleef Barca de aartsrivaal Real Madrid één punt voor in de eindrangschikking. Daarnaast haalde FC Barcelona dit seizoen de finale van de Copa del Rey.

Aan het einde van het seizoen 2016/17 stapte Luis Enrique op bij Barcelona, dat de titel had moeten afstaan aan aartsrivaal Real Madrid. Hij zwaaide af met winst van de Copa del Rey op zaterdag 27 mei 2017. In de finale won zijn ploeg met 3-1 van Alavés. Na afloop was Luis Enrique openhartig over zijn toekomstplannen: "Ik weet nog niet wat ik ga doen, maar ik sta eigenlijk overal voor open. Ik sluit niet eens uit dat ik binnen een andere sport ga werken. Alles hangt af van de aanbiedingen die ik krijg. Ik zie mezelf wel bij een andere club werken, ik denk dat ik dan ook goed kan presteren."[10]

Luis Enrique werd op maandag 9 juli 2018 aangesteld als bondscoach van Spanje.[11] Zijn benoeming volgde op de uitschakeling van het Zuid-Europese land op het WK 2018 in Rusland, waar de nationale ploeg in de achtste finales werd geëlimineerd door het gastland. Spanje stond bij dat toernooi onder leiding van Fernando Hierro, die als technisch directeur twee dagen voor de start van het toernooi de leiding kreeg nadat de bond zich had ontdaan van coach Julen Lopetegui.

In de eerste wedstrijd van Luis Enrique als bondscoach werd er gewonnen in de Nations League tegen Engeland, ondanks de vroege achterstand. In de tweede wedstrijd werd er voor dezelfde competitie gespeeld. WK-finalist Kroatië kwam op bezoek en er werd met 6-0 gewonnen, het grootste verlies in de historie van het Kroatische voetbal.[12] In speelronde vier van de Nations League verloor Enrique voor het eerst met Spanje. De Engelsen scoorden driemaal. Het was voor het eerst dat Spanje zoveel doelpunten tegen kreeg in een thuiswedstrijd en het eerste verlies in eigen huis sinds juni 2003.[13] Doordat Spanje een maand later met dezelfde cijfers (3-2) verloor van Kroatië, waren 'La Roja' afhankelijk van de wedstrijd tussen Engeland en Kroatië of ze groepswinnaar worden of niet en dus of ze mogen deelnemen aan 'the Final Four'. Engeland zegevierde in die wedstrijd, en dus haalde de ploeg van Luis Enrique het niet.