conjunctief

• Geluid:  conjunctief    (hulp, bestand)

• con·junc·tief

• Leenwoord uit het Latijn, in de betekenis van ‘aanvoegende wijs’ voor het eerst aangetroffen in 1576 [1]
• afgeleid van conjunctie (met het voorvoegsel con-) met het achtervoegsel -ief
• afgeleid van het Latijnse 'coniunctivus'

conjunctief m

1. (taalkunde) een werkwoordswijs waarmee men een wens, onzekerheid of mogelijkheid tot uitdrukking kan brengen

1. • Lang leve de koningin! 

• aanvoegende wijs, bijvoegende wijs, subjunctief

• aantonende wijs

• conjunctie, conjunctuur

_{Niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie als bijvoeglijk naamwoord}

conjunctief

1. zonder bepaalde aspecten uit te sluiten (verbindend)

• conjunctiviteit

• Zie Wikipedia voor meer informatie.

• Het woord conjunctief staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.