Konjunktiv

Duits
Uitspraak
  • IPA: /'kɔnjʊŋktiːf/
Woordafbreking
  • Kon·junk·tiv

Zelfstandig naamwoord

Konjunktiv m

  1. (taalkunde) aanvoegende wijs, conjunctief
Verbuiging
enkelvoud meervoud
nominatief der Konjunktivdie Konjunktive
genitief des Konjunktivsder Konjunktive
datief dem Konjunktivden Konjunktiven
accusatief den Konjunktivdie Konjunktive
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.