Vliegend hert

Lichaamsdelen van een mannetje

Het vliegend hert is de grootste kever van Europa. De lichaamslengte is zeer variabel: bij de vrouwtjes varieert deze van 28 tot 45 millimeter en bij de mannetjes van 34 tot 86 mm.[3] Van een ondersoort uit Turkije (Lucanus cervus akbesianus) wordt vermeld dat deze een lengte van 10 centimeter kan bereiken.[4]

Het vliegend hert heeft een de typische bouw van een kever: met een kleine kop (A), een groot thorax of borststuk (B) en een relatief klein achterlijf of abdomen (C).

Het rechts afgebeelde exemplaar is een mannetje, wat te zien is aan de kaken of mandibels (1). De mandibels zijn niet alleen lang en breed, maar ook vertakt, waardoor ze op een gewei lijken. Ze vallen op door de roodbruine tot purperachtige kleur, die intenser is dan de eveneens roodbruine, maar donkerder gekleurde dekschilden. De mandibels hebben een glad oppervlak en zijn dik en van elkaar af gekromd. Ze eindigen in twee doornachtige uitsteeksels. Aan de binnenzijde van iedere mandibel is bij het einde een tandachtige vertakking aanwezig. Bij deze vertakking is de binnenzijde van de mandibel voorzien van kleine stekeltjes, de binnenzijde van de mandibel bij de kop is glad. De vorm van de mandibels is afhankelijk van de grootte van het mannetje. Zie ook onder de sectie imago.

Aan de voorzijde van de kop zijn aan weerszijden de kaaktasters aanwezig (2). Deze zien er uit als antennes en worden voortdurend vooruit gestoken. De bovenste kaaktasters zijn lang en goed zichtbaar. De onderste twee kaaktasters zijn kleiner (niet afgebeeld). Aan de voorzijde van de kop is een opvallende oranje structuur aanwezig die veel weg heeft van een pluk haar (3). Dit zijn de monddelen van de kever waarmee voedsel wordt opgenomen. Omdat de kever geen harde prooien eet, maar alleen vloeistoffen op likt zijn de monddelen omgevormd tot zachte, penseelachtige structuren. De zwarte ogen (4) zijn achter de kaken gelegen. Zij zijn klein en kraalachtig. Het gezichtsvermogen van het vliegend hert is bijzonder slecht: alleen voorwerpen die heel dicht bij zijn kunnen worden opgemerkt. De kever gebruikt met name zijn andere zintuigen die chemoreceptoren bevatten om voedsel en een partner te vinden.[2] Deze receptoren bevinden zich op de antennes en de poten. Net voor de ogen zijn de antennes (5) aanwezig, die voor kevers opvallend ver naar achteren geplaatst zijn. De gelobde uiteinden van de antennes vergroten het oppervlak wat de effectiviteit verhoogt.

Vrouwtje met gele beharing

Mannetje met gespreide vleugels

Net als andere kevers heeft het vliegend hert drie paar poten, deze zijn zwart van kleur. De poten zijn krachtig, zodat de relatief zware kever op boomstammen kan kruipen. Iedere poot is aan het lichaam gehecht door de heup of coxa, deze is op de afbeelding niet zichtbaar. Bij het voorste paar poten (6) is het tweede pootsegment aangeduid; de dij of femur. Dit segment is bij het vliegend hert rond en dik. Van de bovenzijde bezien is de dij grotendeels verborgen onder het lichaam. Bij het middelste potenpaar (7) is het derde pootsegment aangeduid; de scheen of tibia. Deze is sterk verbreed en draagt aan de buitenkant duidelijke stekels, die ook wel sporen worden genoemd. Bij het achterste potenpaar (8) ten slotte is de voet of tarsus aangegeven. De voetsegmenten worden tarsi genoemd en de uiteinden dragen drie haakjes waarvan de buitenste twee delen hard en enkelvoudig zijn en het middelste deel vertakt is. Deze binnenste klauwtjes zijn dun en roodachtig van kleur. De voorpoten hebben aan de binnenzijde van de heup een opvallende plek met goudgele beharing. Deze beharing speelt een grote rol bij de communicatie, zodat de mannetjes en vrouwtjes elkaar beter kunnen vinden.[2]

De bovenzijde van de kop wordt beschermd door het kopschild (9), dat zwart van kleur is en een korrelige textuur heeft. Bij het vrouwtje is dit plat, wat goed aansluit bij het gestroomlijnde lichaam. Bij het mannetje is het kopschild bijna vierkant en heeft duidelijk opstaande randen aan de voorzijde evenals twee doornachtige uitstulpingen voor de ogen.

Het borststuk ligt achter de kop en wordt aan de voorzijde beschermd door het halsschild of pronotum (10). Net als het kopschild heeft het halsschild een korrelige structuur en een zwarte kleur, zodat ze beide afsteken tegen de roodbruine kaken en de bruine dekschilden.

Tussen de dekschilden is aan de voorzijde een kleine plaat aanwezig, die het schildje of scutellum wordt genoemd (11).

De verharde dekschilden (12), ook wel voorvleugels of elytra genoemd dienen ter bescherming van de achterzijde van het borststuk en bedekken ook het gehele achterlijf van de kever. Ze zijn zeer licht in de lengte gegroefd, maar dit is moeilijk te zien. De dekschilden beschermen niet alleen het lichaam, maar ook de dunne, vliezige achtervleugels. Deze zijn kwetsbaar en worden gebruikt om te vliegen. Als de kever niet vliegt liggen ze opgevouwen onder de dekschilden. Zie de sectie levenswijze voor het gebruik van de vleugels.

Het vliegend hert is een Palearctische soort die voorkomt in zuidelijk, centraal en delen van noordelijk Europa. Het verspreidingsgebied strekt zich uit van west naar oost uit van noordelijk Spanje en delen van Portugal tot in oostelijk Rusland. Het zuidelijkste deel van het verspreidingsgebied bevindt zich in Turkije, het noordelijkste deel in Scandinavië.[5] Ook in Groot-Brittannië komt de kever voor, hoewel uitsluitend in het zuiden en voornamelijk in het zuidoosten. In Wales zijn de populaties zeer versnipperd. Slechts in enkele streken is de soort nog plaatselijk algemeen. In Duitsland komt het vliegend hert in het gehele land voor met uitzondering van hoger gelegen delen. Ook in andere landen binnen het verspreidingsgebied komt de kever vrij algemeen voor, al wordt hij niet vaak waargenomen. Langs de randen van het Europese verspreidingsgebied zijn de populaties versnipperd. De randen van het areaal worden bepaald door de wintertemperatuur, in te koude streken kan de larve zich niet ontwikkelen. Nederland is een van de landen die op de grens ligt; alleen in het oosten en zuiden komt de kever nog voor. Toch is de soort ook noordelijker te vinden zoals Denemarken en volgens een verspreidingskaart van Mario Franciscolo uit 1997 zelfs in zuidelijk Finland.[5]

Nederland

Kerngebieden in Nederland

De verspreiding van het vliegend hert in Nederland is onderwerp geweest van veel onderzoek. Hierdoor zijn de groottes en dichtheden van de verschillende populaties nauwgezet in kaart gebracht. Van alle populaties van het vliegend hert in Nederland zijn ook gedetailleerde beheersplannen gemaakt. Deze rapporten zijn online te bekijken, zie onder de externe links. In Nederland is het vliegend hert zeer zeldzaam; het areaal is de laatste decennia sterk achteruitgegaan. Het aantal waarnemingen is weliswaar groter dan vroeger, maar dit komt door intensiever onderzoek naar de kever en niet door een stijging van het aantal exemplaren.[3]

Bord bij Schinnen dat waarschuwt voor het vliegend hert

Tegenwoordig komt de soort voor in vier kerngebieden, in andere plaatsen is de kever uitgestorven.[9] Tot 1980 kwam de soort bijvoorbeeld nog voor rond Breda, maar hier is de kever sindsdien verdwenen. Van de populatie rond Maarheeze zijn geen waarnemingen meer na 1950, zodat aangenomen wordt dat de kever ook hier verdwenen is. In Noord-Brabant wordt de soort hierdoor beschouwd als uitgestorven en ook in Drenthe zijn al sinds 1980 geen exemplaren meer aangetroffen. Tegenwoordig zijn er slechts vier kerngebieden in drie provincies waar populaties van het vliegend hert voorkomen. In Overijssel bij Mander (1), in Gelderland op de Veluwe (2), ten oosten van Nijmegen (3) en ten slotte in het zuiden van Limburg (4).

De Overijsselse populaties komen voor rond de dorpskern Mander, onderdeel van de Twentse gemeente Tubbergen. Er zijn waarnemingen bekend van de Manderheide tot iets ten noorden van Tubbergen.[10] Op de Veluwe is het vliegend hert zowel in het centrale deel als het noordoosten te vinden en ook in de Veluwezoom is de soort rond 2004 nog aangetroffen.[11]

In Gelderland en Limburg zijn populaties gevonden bij respectievelijk Groesbeek en Mook, die tegen de grens met Duitsland liggen en waarschijnlijk doorlopen in het Reichswald. Dit is een bosgebied tussen Kleef en Goch in Noordrijn-Westfalen langs de Nederlandse grens.

Het grootste verspreidingsgebied van de kever binnen Nederland is gelegen in het zuiden van Limburg. Het is geen aaneengesloten gebied, maar betreft meerdere nabijgelegen populaties die verschillen in grootte. Bij Margraten zijn populaties bekend van de Heerderberg, de Juliana groeve, de Hondsberggrub, Noorbeek en rond Houthem. Rond Heerlen, Jabeek en Voerendaal zijn eveneens populaties bekend, evenals in de omgeving van Nuth. In Valkenburg aan de Geul zijn veertig vliegende herten aangetroffen in Schaelsberg, Schoonbron en Keutenberg.[12]

In Nederland en België is het vliegend hert voornamelijk in de maanden juni, juli en augustus te zien.[13]

Een holle weg in Cadier en Keer, Zuid-Limburg

Het vliegend hert komt vooral voor in eikenbossen en geldt als een typische bewoner van oude, nauwelijks door mensen beroerde loofbossen. Daar blijven voldoende omgevallen bomen liggen die door de larven gebruikt kunnen worden als voedsel. Dergelijke bossen komen in Nederland en België, maar ook elders in Europa, echter niet of nauwelijks voor.

Het vliegend hert is in Nederland en België voornamelijk te vinden in beboste gebieden, langs bosranden of op open plekken in het bos. Ook in zogenaamde spaartelgenbossen komt de kever voor. De bomen in dergelijke bossen worden gekapt waarbij enkele takken (spaartelgen) gespaard worden zodat deze weer uit kunnen groeien. Dergelijke bossen komen in Nederland onder andere voor op de Veluwe. Het spaartelgenbos is voor het vliegend hert een goede leefomgeving doordat het bos bestaat uit bomen die gekapt zijn maar waarvan een uitschieter van de stam tot een nieuwe boom is verworden. De oorspronkelijke stam is veel dikker en ouder dan de boom, en vaak deels verrot wat gunstig is voor de kansen van de larven.

De kever kan echter ook worden aangetroffen in sterk door de mens aangepaste landschappen zoals houtwallen, parken, boomgaarden en tuinen. De larven duiken soms op in tuinen in bielzen en in verzonken schuttingpalen. Ook zijn wel larven aangetroffen in zeer humeuze grond, in composthopen en in hopen houtsnippers.

Vrijwel altijd dienen eiken (Quercus) als voedsel voor de larve, voornamelijk de zomereik (Quercus robur) en wintereik (Quercus petraea). Sporadisch worden ook larven aangetroffen bij andere bomen, zoals de beuk (Fagus sylvatica), de iep (Ulmus) en de linde (Tilia).[14]

Een vliegend mannetje in een typische positie

Het vliegend hert is een grote soort die zich overdag meestal schuilhoudt in bomen, zoals op de schors tussen begroeiing of in de kruin. Ondanks zijn opvallende verschijning is de kever hierdoor moeilijk te zien. In de late middag, enige uren voor de schemering invalt, worden met name de mannetjes actief. Ze vliegen uit of kruipen over de takken en gaan op zoek naar een partner. Bij temperaturen onder de 16° Celsius kan de kever niet vliegen.[15] De vrouwtjes zijn niet zo actief; ze zijn vrij honkvast en vliegen minder vaak en over kortere afstanden dan de mannetjes. De vrouwtjes kunnen afstanden tot één kilometer afleggen, terwijl van de mannetjes bekend is dat ze tot drie kilometer kunnen vliegen.[7] Vrouwtjes worden vaker overdag gezien dan mannetjes.[2]

Het mannetje wordt in zijn doen en laten sterk beperkt door zijn grote en zware kaken. Tijdens het vliegen moet hierdoor een bijna verticale lichaamspositie worden aangenomen om het zwaartepunt op de juiste plaats te houden en in evenwicht te blijven.[16] In vlucht worden de poten gespreid wat een opmerkelijk gezicht is.[17] Als de kever gaat vliegen worden eerst de grote en dikke verharde voorvleugels (de dekschilden of elytra) naar de zijkant verplaatst. De voorvleugels zijn het tot beschermende schilden omgevormde voorste vleugelpaar. De kwetsbare achtervleugels zijn de vleugels waarmee gevlogen wordt; ze zijn dun en vliezig en hebben een oranjebruine kleur en bruine vleugeladering. Tijdens het vliegen worden de dekschilden omhoog gehouden, terwijl met de achtervleugels snelle bewegingen worden gemaakt. Bij het vliegen maken de vleugels een zacht brommend en voor de mens duidelijk hoorbaar geluid.

Levenscyclus van het vliegend hert

Het vliegend hert behoort net als alle kevers tot de Pterygota: de gevleugelde insecten. Deze zijn weer verdeeld in twee hoofdgroepen: de Exopterygota en de Endopterygota.

De Exopterygota kennen een onvolledige gedaanteverwisseling. Dit betekent dat ze in stapjes vervellen en als juveniel nog klein zijn, maar wel op de ouderdieren lijken en steeds groter worden. Bij iedere vervelling krijgen ze meer kenmerken van de volwassen dieren; een popstadium ontbreekt.

Kevers als het vliegend hert behoren tot de andere groep: de Endopterygota, die een volledige gedaanteverwisseling kennen. Deze insecten hebben een wormachtige larve, zoals de maden van vliegen. De larven moeten als ze zich volledig hebben ontwikkeld verpoppen waarna het volwassen dier of imago verschijnt.

Links is de levenscyclus van de kever schematisch weergegeven. Het vliegend hert begint zijn leven in een ei (A), waaruit de jonge larve (B) kruipt. Deze vervelt een aantal maal tot de larve volledig is ontwikkeld (C). Bij de laatste vervelling van de larve transformeert het lichaam in een pop (D). De mannelijke pop (links) is duidelijk te onderscheiden van de vrouwelijke (rechts), deze laatste is in de popkamer afgebeeld. Uit de pop verschijnt vervolgens de volwassen kever (de imago) (E), met links het mannetje en rechts het vrouwtje.

Het volwassen vliegend hert leeft relatief kort is voornamelijk bezig een partner te zoeken. De vrouwtjes scheiden feromonen af. Dit zijn geurstoffen die een sterke seksuele prikkeling hebben op de mannetjes. De mannetjes kunnen deze van grote afstand waarnemen en kilometers vliegen op zoek naar een partner. Om een vrouwtje te vinden vliegt het mannetje uit of loopt hij over boomstammen. Als hij een vrouwtje tegenkomt maakt hij deze het hof, maar als het een mannetje betreft, oftewel een concurrent, zal de kever een gevecht beginnen.

Balts

Vechtende mannetjes proberen elkaar omver te werpen met de kaken.

Paring waarbij het mannetje zijn kaken voor het vrouwtje houdt

De mannetjes voeren een krachtmeting uit, waarbij ze proberen elkaar omver te werpen. Niet zelden tilt een kever zijn rivaal hierbij op, waarbij het slachtoffer loskomt van de grond. Het borststuk van de agressor kan hierbij naar boven scharnieren. De krachtige poten worden gebruikt om zich daarbij stevig aan de ondergrond te ankeren. Het is echter een gevecht op punten; de kevers zijn vrij langzaam en het gevecht heeft veel weg van een worsteling. Doordat de kevers zich niet zelden op een tak bevinden, zal de verliezer naar beneden tuimelen en voorlopig buiten bereik blijven. De kever kan door de val gewond raken. Uiteindelijk blijft een enkel mannetje over dat met het vrouwtje kan paren.

Lange tijd werd gedacht dat de mannetjes uitsluitend met elkaar vechten om te kunnen paren. Uit waarnemingen blijkt echter dat de vrouwtjes, die met hun kaken vocht uit bomen kunnen oplikken, de mannetjes soms voeren met deze sappen. De mannetjes kunnen zelf moeilijk eten door hun buitenproportionele kaken, waardoor het opsporen van een vrouwtje niet alleen nageslacht, maar ook voedsel oplevert.[13]

Bij de paring klimt het mannetje op het vrouwtje en maakt met zijn achterlijfspunt contact met die van zijn partner. Opvallend is dat het mannetje zijn kaken hierbij als een soort hekwerk voor het vrouwtje houdt, zodat het geen kant meer op kan. De paring vindt meestal plaats in bomen en wordt zelden waargenomen. Er zijn waarnemingen bekend van mannetjes die probeerden te paren met een dood vrouwtje.

Larve

De larve lijkt op een engerling, de larve van de meikever of van een andere soort die tot de bladsprietkevers (Scarabaeidae) behoort. De larve van het vliegend hert is wit van kleur en enkele millimeters lang als het ei wordt verlaten. Het is een snelle groeier en na een jaar is de lave al enkele centimeters lang.

Afbeeldingen: Larven van andere kevers Meikever; behaarde achterlijfspunt Meikever; kromme kaken

Zowel de uiteindelijke grootte als de levensduur van de larve zijn in vergelijking met andere insecten sterk afhankelijk van het voedselaanbod en de klimatologische omstandigheden. De larve kan in uitzonderlijke gevallen een lengte van tien centimeter en een leeftijd van acht jaar bereiken voordat de verpopping plaatsvindt. Dit gebeurt in drie ontwikkelingsstadia.[18]

De larve heeft drie paar oranje, gelede en verharde poten en een rond en zeer stevig kopschild. Zowel de poten als het kopschild zijn oranje van kleur en steken af tegen het witte lichaam. Het kopschild van de larve bestaat uit een helmachtig chitinepantser en bevat de monddelen. Opvallend zijn de naast de monddelen gelegen antennes.

Het lichaam van de larve bestaat, naast de kop, uit het borststuk en het achterlijf, welke in het larvestadium moeilijk te onderscheiden zijn. Het lichaam is gesegmenteerd en bestaat uit een tiendelig achterste deel, een driedelig deel dat ieder een potenpaar draagt in het midden en een voorste deel dat bestaat uit de kop. Het achterste deel van de larve wordt na de metamorfose het achterlijf, de drie potendragende delen verworden na de gedaanteverwisseling tot het borststuk.

Larven van het vliegend hert

Aan de zijkant is op ieder lichaamssegment een opening of stigma zichtbaar. Deze openingen zijn onderdeel van de lichaamsademhaling van de larve. Net als alle insecten hebben zowel de larven als de kevers openingen waardoor de zuurstof direct naar de cellen wordt gevoerd middels een tracheeënstelsel. Bij de volwassen kevers zijn de openingen niet zichtbaar, doordat ze onder de dekschilden zijn gelegen.

De larve van het vliegend hert is vaak te vinden op een diepte van 15 tot 40 centimeter. De larve leeft vaak op de grens tussen de grond waar het hout zich in bevindt en het aangetaste hout. Jongere larven graven zich soms in in het hout, waarbij het hout wordt verlaten als de larve aan verpopping toe is. Dan trekt de larve de grond in.

De larve kan geluiden maken die worden voortgebracht door lichaamsdelen tegen elkaar te strijken, de zogenaamde stridulatie. Hiertoe heeft de larve verharde en geribbelde structuren die langs elkaar gestreken worden en zo geluid produceren om te communiceren. Dergelijke lichaamsaanpassingen vinden we ook bij de sprinkhanen en krekels en de cicaden. Bij deze twee groepen dient stridulatie om het andere geslacht te lokken. De larve van het vliegend hert kan zich echter nog niet voortplanten, waardoor niet geheel duidelijk is wat de functie is van het vermogen tot stridulatie. Het stridulatie-orgaan bestaat uit een opstaande verharde rand aan de heup of coxa aan het middelste potenpaar van de larve. De coxa is hiertoe duidelijk vergroot. Aan de trochanter van de achterpoot is een serie verharde knobbels aanwezig die langs de rand aan de coxa wordt gestreken. Dit geeft een knarsend geluid dat een frequentie heeft van 11 kilohertz en soms wordt herhaald.[19][20]

Imago

Drie mannetjes van het vliegend hert

De volwassen kever wordt de imago genoemd en zowel mannetjes als vrouwtjes kennen een aanzienlijke variatie in lichaamslengte. De grootte van de volwassen kever staat in direct verband met de levensomstandigheden van de larve. De omgevingstemperatuur en andere klimatologische omstandigheden spelen hierbij eveneens een rol.[21] De belangrijkste factoren zijn de omgevingstemperatuur gedurende de ontwikkeling en het aanbod van geschikt voedsel. Met name dit laatste komt bij het vliegend hert erg nauw; alleen door bepaalde schimmels aangetast hout is geschikt als voedsel. Als tijdens de ontwikkeling de schimmels verdwijnen, moet de larve letterlijk op een houtje bijten en blijft veel kleiner dan exemplaren die een onbeperkt voedselaanbod hebben gehad.

Larven die het slecht hebben gehad groeien uit tot kleine kevers, larven die onder optimale omstandigheden hebben geleefd worden grote exemplaren, zie ook onder het kopje ontwikkeling. Kleine mannetjes hebben een onderontwikkeld 'gewei' dat niet alleen kleiner, maar ook smaller en minder vertakt is met hooguit enkele stekels aan het einde. Op de afbeelding rechts is dit goed te zien. Het linker en het rechterexemplaar lijken totaal niet op elkaar. Het zijn echter drie vormen van de mannetjes van het vliegend hert, het linker exemplaar is de dwergvorm (forma minor), het middelste exemplaar is de tussenvorm (forma media) en het rechterexemplaar is de grote vorm (forma major). Ook de kleinste mannetjes zijn ondanks het ontbreken van gewei-achtige kaken nog steeds makkelijk te onderscheiden van de vrouwtjes door de duidelijk verlengde mandibels.

De kleine exemplaren van het vliegend hert werden vroeger als een aparte soort beschouwd. De bioloog J. T. Clark beschreef de kleinere vormen van het vliegend hert als Lucanus capreolus, maar dit is achterhaald.[3] De naam capreolus betekent 'ree', het is een metonymie voor de kleinere mandibels van de mannetjes en slaat op het kleine gewei van de ree in vergelijking met het hert.

Een vliegend hert leeft eenmaal volwassen niet erg lang, de mannetjes leven slechts enkele weken, terwijl de vrouwtjes hooguit één tot twee maanden in leven blijven.[7]

Het voedsel van de larven bestaat uit rottend hout.

De kever voedt zich uitsluitend met suikerrijke goedjes als plantensappen van de beuk en de eik. Het vliegend hert snoept van de wondsappen, waarbij die van oude eiken een voorkeur lijken te hebben. Er is weleens waargenomen dat een vliegend hert een bijennest probeerde binnen te dringen, maar de kevers worden niet zo sterk aangetrokken door honing als bijvoorbeeld de doodshoofdvlinder.

Van vrouwtjes is beschreven dat ze de bast open kunnen knagen om een sapstroom van wondvocht te veroorzaken, dat vervolgens wordt opgelikt. De mannetjes kunnen moeilijk eten, doordat de enorme kaken dat verhinderen. De mannetjes van het vliegend hert likken met hun penseelachtige monddelen weleens aan overrijp fruit. Er zijn verschillende waarnemingen gedaan van exemplaren die aan kersen likten.[10]

De larve van het vliegend hert leeft uitsluitend van hout. Dit bevat niet veel voedingsstoffen, terwijl een larve erg groot moet worden om te kunnen verpoppen. Daarom bepaalt de hoeveelheid voedsel sterk de lengte van het larvale stadium. Bij optimale omstandigheden verpopt de larve al na vier jaar, bij slechtere omstandigheden na tot wel acht jaar. Deze lange ontwikkelingsduur is een nadeel; de larve leeft in rottend materiaal, maar moet het hier jarenlang mee doen.

Bij keversoorten waarvan de larven uitsluitend van hout leven is er altijd sprake van voorkeuren. Een voorkeur voor een bepaalde boomtype bijvoorbeeld, zoals naald- of loofhout, maar ook kan de larve levend hout verkiezen boven dood hout. Binnen de groep kevers die als larve van dood hout leven, is er daarnaast een verdere specialisatie. Sommige keverlarven leven van pas geveld hout, andere van dood hout dat al wat langer geleden is afgestorven. Er zijn ook larven die leven van hout dat al verrot is.

De larve van het vliegend hert behoort tot de laatste groep en leeft van vermolmd, vochtig hout dat al enige tijd is afgestorven, waardoor het is aangetast door schimmels. Meer specifiek moet het hout zijn aangetast door witrotschimmels, zoals eikenrot, die het hout deels afbreken.[12] Hierbij wordt de cellulose en de stof lignine afgebroken, waarbij de in het hout aanwezige suikers ongemoeid worden gelaten.[9] Het zijn deze suikers waar de larve van leeft, maar het spijsverteringskanaal kan deze omzetting zelf niet uitvoeren en laat de schimmels het hout 'voorverteren'. Er zijn ook schimmels die het hout omzetten en hierbij zelf de suikers verbruiken, de zogenaamde bruinrotschimmels. Hout dat door dergelijke schimmels is aangetast is dan ook ongeschikt voor de larve.[12]

Het hout mag niet uitdrogen; in droog hout kunnen de larven van het vliegend hert niet overleven. Het mag niet te nat zijn, maar moet wel enig vocht bevatten. Uit veldstudies blijkt dat eierleggende vrouwtjes een grote voorkeur hebben voor eikenstronken die langs het water staan.

Een probleem van de specifieke voedselvoorkeur van de larve is de duur van de ontwikkeling. De larve kan de eerste tijd in perfecte omstandigheden leven, maar de ontwikkeling duurt minstens vier jaar en de omstandigheden kunnen gedurende deze tijd drastisch veranderen. Dit heeft een grote invloed op de ontwikkeling. Dit uit zich onder andere in de lichaamsgrootte van de kever en ook in bijvoorbeeld de lengte en vorm van de kaken van de volwassen kever. De variabele larvale omstandigheden verklaren de grote variatie in verschijningsvormen bij zowel mannetjes als vrouwtjes.

Een aangevreten vliegend hert

De oostelijke dolkwesp (Megascolia maculata, syn. Scolia flavifrons) is een belangrijke vijand.

De kever wordt door vele dieren belaagd. Het is een sloom dier dat niet snel weg kan rennen of snel de vleugels uit kan slaan om te vluchten. Als de kever zich op de grond bevindt en door een mogelijke vijand wordt bedreigd blijft het dier zelfs doodstil zitten. Het vliegend hert is een slechte vlieger en niet erg behendig in de lucht. De kever vertoont geen dreiggedrag, zoals sissende of piepende geluiden en ook scheidt hij geen stinkende of bijtende lichaamsvloeistoffen uit, zoals verschillende andere insecten. Wel is bij mannetjes beschreven dat wordt getracht een vijand te imponeren met de kaken.[7] De kaken van de mannetjes zijn, ondanks hun grootte, niet erg krachtig en daardoor volledig ongeschikt om van zich af te bijten. Het mannetje is hierdoor volkomen weerloos en een gemakkelijke prooi. De vrouwtjes hebben wel krachtige, scherpe kaken en kunnen hier hard mee bijten en de huid van een mens tot bloedens toe doorboren.[22]

Een belangrijke vijand van de larven zijn verschillende vliesvleugelige insecten. Voorbeelden van dergelijke wespen zijn de dolkwespen (Scoliidae), zoals de Zuid-Europese oostelijke dolkwesp (Megascolia maculata, syn.Scolia flavifrons). Deze tot 50 millimeter lange wesp komt niet voor in Nederland en België, maar wordt tot in zuidelijk Duitsland gevonden.[23] Ze zetten hun eitjes af op het lichaam van de larve. De larve van de wesp eet vervolgens de larve van het vliegend hert van binnenuit op. De dolkwesp jaagt ook op andere keverlarven, zoals die van de neushoornkever.[24]
Vogels als spechten en gaaien boren met hun snavel in het hout op zoek naar de larven. Ook wilde zwijnen graven de larven en poppen op, al is niet precies bekend welke invloed dit heeft op de populaties.[3]

De volwassen kever wordt vooral belaagd door vogels, bijvoorbeeld de ekster. Deze kan een ware slachting aanrichten onder de kevers. De ekster draait de kever om, pikt het achterlijf open en begint hier met eten.[2] Uit onderzoek blijkt dat met name in Groot-Brittannië de ekster voor een zeer hoge predatiedruk zorgt.[1] Andere bekende vijanden van de volwassen kever zijn grotere kikkers en rovende zoogdieren als vleermuizen, vossen, dassen, marters en zwijnen. Kikkers slikken de kever in één keer door, van vossen en dassen is bekend dat ze de gehele kever eten waarna de verharde delen zoals de kaken in de fecaliën worden teruggevonden.[2]

Waterverftekening van een mannetje uit 1505 door Albrecht Dürer

Het vliegend hert speelt een rol in verschillende culturen. Hierbij moet wel aangemerkt worden dat de term 'vliegend hert' in deze sectie in algemene zin gebruikt wordt. Het betreft dus niet alleen de soort Lucanus cervus, maar alle soorten grotere vliegende herten waarvan de mannetjes gewei-achtige kaken hebben.

Het vliegend hert heeft door de grote kaken een afschrikwekkend uiterlijk, maar is volkomen onschuldig. Hierdoor is het dier lange tijd onbegrepen. De meeste dieren met grote kaken worden immers vermeden, omdat ze hiermee kunnen bijten. De kever is bekend uit de oudheid en speelt een rol in een gedicht van de Griekse dichter Sophocles die leefde van 496 tot 406 v.Chr.[25]

Er zijn verschillende namen bekend voor deze soort, die meestal slaan op de grootte en de opvallende kaken. In bijvoorbeeld de Engelse taal wordt de kever oak-ox (eiken-os), horse pincher (paardenknijper) en thunderbeetle (donderkever) genoemd.

Net als andere vreemd gevormde dieren werden aan de kever in het verleden soms magische krachten toegeschreven. In middeleeuws Engeland werd het vliegend hert bijvoorbeeld gevreesd door boeren die dachten dat het dier stormen kon veroorzaken. Uit de streek Kent is bekend dat boeren de kevers bekogelden met stenen om hun gewassen te beschermen.[26]

Het vliegend hert wordt gezien als erg decoratief en is door verschillende schilders vereeuwigd. De zeventiende-eeuwse Nederlandse schilder Otto Marseus van Schrieck was een bekende schilder van stillevens met insecten en andere dieren. Van Schrieck heeft verschillende vliegende herten afgebeeld.

Door de Romeinen werd de kop van het vliegend hert om de nek gehangen en gebruikt als amulet tegen onheil, ook werd geloofd dat het dragen van de kever bepaalde ziektes zou kunnen genezen.[16]

Bescherming in België en Nederland

Het vliegend hert, hier een vrouwtje, neemt soms een zonnebad op geasfalteerde wegen.

Het vliegend hert geniet niet alleen in België en Nederland wettelijke bescherming, maar heeft ook in de rest van Europa een beschermde status. Het vliegend hert is bijvoorbeeld opgenomen in de Europese Habitatrichtlijn en de Conventie van Bern uit 1979.[28] Niet alleen het dier zelf, maar ook zijn biotoop wordt zo in heel Europa beschermd.

In Nederland is de kever opgenomen als beschermde soort in de Natuurbeschermingswet. In België wordt de soort beschermd volgens het Koninklijk Besluit op de beschermde diersoorten uit 1980.[8] Het is hierdoor wettelijk verboden om exemplaren te vangen of te houden. Dit verbod geldt ook voor het bezit van dode (opgezette) exemplaren. Het vangen van de kevers door verzamelaars is echter in België en Nederland waarschijnlijk geen belangrijke oorzaak voor de achteruitgang van de soort.

Bescherming van het vliegend hert gebeurt op verschillende manieren, zoals de aanleg of uitbreiding van ecologische verbindingszones tussen verschillende natuurgebieden in de vorm van holle wegen en houtwallen om de migratiemogelijkheden van de kever te vergroten. Ook laten bosbeheerders rottend hout in het bos liggen om zo het voedselaanbod van de larven te verhogen. Met hetzelfde doel worden de laatste jaren steeds vaker eikenstammen op open plekken half begraven, waarna de bodem bedekt wordt met houtsnippers. Deze kunstmatige leefomgeving wordt wel aangeduid als broedstoven of hertenstoven.[10] In 2007 is hiermee een vierjarig project gestart op de Sint-Jansberg in de Limburgse plaats Mook.[29] Het geven van voorlichting aan de plaatselijke bevolking vergroot het draagvlak van de bescherming van de kever. De kever komt ook voor in particuliere tuinen zoals in bielzen of in houten afscheidingen.[12] Een bijzondere maatregel is het afsluiten, of met waarschuwingsborden markeren van verkeerswegen, om verkeersslachtoffers te voorkomen.

In Nederland wordt de bescherming ondersteund met onderzoek naar het voorkomen van de kever. Door een regelmatige monitoring kan inzicht worden verkregen in de effectiviteit van getroffen beschermingsmaatregelen.

Het beschermen van het vliegend hert kan ook andere soorten met dezelfde biotoop een steun in de rug geven. Voorbeelden zijn vogels, bijvoorbeeld de geelgors (Emberiza citrinella) en de braamsluiper, (Sylvia curruca) en ongewervelde dieren zoals de andoornbij (Anthophora furcata) en de tuinbaldakijnspin (Linyphia hortensis).[30]

De bescherming van het vliegend hert heeft zelfs de Nederlandse Tweede Kamer gehaald. In 2007 toonde de Kamer zich bezorgd over het kappen van oude eikenbomen en het exporteren van eikenhout waarin larven zouden kunnen leven.[31]

De wetenschappelijke geslachtsnaam Lucanus is waarschijnlijk afgeleid van de Italiaanse streek Lucania, het tegenwoordige Basilicata. Plinius de Oudere beschrijft in zijn boek Naturalis Historia dat de kever door Nigidius lucani worden genoemd en dat ze als een amulet om de nek van kinderen worden gedragen.[32] Deze naam is door Carolus Linnaeus overgenomen als geslachtsnaam. Overigens is ook de naam van Nigidius zelf als geslachtnaam gebruikt van kevers uit de familie vliegende herten; Nigidius (W.S. MacLeay, 1819). De soortnaam cervus betekent 'hert' en verwijst naar het gewei, Cervus is een geslacht van herten.

De mannetjes van de soorten die behoren tot het geslacht Lucanus zijn voorzien van sterk, tot een gewei vergrote kaken en zijn dan ook de bekendste vertegenwoordigers. In totaal zijn er ruim 60 soorten waarvan er vier in Europa voorkomen. De meeste soorten zijn te vinden in delen van Azië. Het vliegend hert heeft de noordelijkste verspreiding, in het zuiden van Europa wordt de soort vertegenwoordigd door andere Lucanus- soorten.[3]

Het vliegend hert behoort tot de familie van Lucanidae of vliegende herten. Deze keverfamilie telt ongeveer 900 soorten die wereldwijd, maar voornamelijk in de tropen, voorkomen. Slechts enkele soorten komen noordelijker voor, zoals in west Europa. Bij veel soorten ontbreekt een gewei, zodat de naam vliegende herten maar bij een deel van de soorten uit deze familie toepasselijk is. Sommige tropische soorten hebben een gele kleur of zijn metaalachtig glanzend, waardoor ze ook qua kleur niet lijken op de meer bekende soorten.

De familie van vliegende herten behoort tot de groep Scarabaeiformia, net als de bladsprietkevers en de mestkevers.

• (nl) Naturalis - Vliegend hert - Uitgebreide beschrijving, achtergrondinformatie en afbeeldingen
• (nl) Naturalis - Vliegend hert downloads - Download verschillende rapporten over het vliegend hert in Nederland (onderaan)
• (en) Maria Fremlin - Stag beetles - All they need is love and wood - Zeer uitgebreide Engelstalige site over het vliegend hert.