Saba

• Gezaghebber: Jonathan Johnson
• Gedeputeerde: Rolando Wilson – WIPM
• Gedeputeerde: Bruce Zagers – WIPM
• Eilandsecretaris: Tim Muller

De Rijksministerraad stemde er medio juni 2008 mee in om Jonathan Johnson, directeur van de middelbare school van Saba en een neef van Will Johnson, voor te dragen voor benoeming tot nieuwe gezaghebber van het eilandgebied, als opvolger van Sydney Sorton. Johnson werd op 2 juli 2008 beëdigd. In 2007 was hij al tot waarnemend gezaghebber benoemd.[5]

De bevolking van Saba koos op 5 november 2004 in een referendum voor rechtstreekse banden met Nederland.

Uiteindelijk bereikte Saba (samen met Bonaire en Sint Eustatius) op 11 oktober 2006 overeenstemming met Nederland over een nieuwe status als openbaar lichaam (een soort bijzondere gemeente) van Nederland. Deze is op 10 oktober 2010 ingegaan. Bij het bezoek van een parlementaire delegatie in oktober 2011 lieten de inwoners duidelijk hun onvrede merken met de betutteling door Den Haag.[6]

Zowel de provincie Noord-Holland als de provincie Zeeland hebben voorgesteld dat Bonaire, Saba en Sint-Eustatius tot de betreffende provincie zouden gaan behoren. Een ander voorstel was dat de drie eilanden een aparte provincie zouden gaan vormen. Ze zijn echter niet ingedeeld bij een bestaande of nieuwe provincie. De taken die normaal de provincie heeft, zullen deels door het rijk, deels door de openbare lichamen zelf worden uitgevoerd.

Toerisme is erg belangrijk en wordt gezien als de economische pilaar. Na de orkanen Matthew (september 2016) en Irma (september 2017) nam in 2019 het aantal bezoekers weer toe; er kwamen 8,900 bezoekers per vliegtuig, 6,500 bezoekers per ferry vanuit Sint Maarten en nog 1,600 bezoekers aan boord van kleinere cruises. De meeste bezoekers per vliegtuig zijn afkomstig uit Aruba, Curaçao en Sint Maarten (28 procent), de Verenigde Staten (25%) en het Europees deel van Nederland (18%).[7] Saba beschikt over diverse hotels en een internationale luchthaven; de mogelijkheden voor het opstijgen en landen zijn echter beperkt tot kleine vliegtuigen. De meeste toeristen zijn dagjesmensen die 's ochtends aankomen vanuit Sint Maarten, de vulkaan beklimmen (1064 treden) en 's middags weer vertrekken. Daarnaast zijn op Saba enkele duikscholen gevestigd. Tevens is sinds 1988 een medische faculteit, de Saba University School of Medicine, op het eiland gevestigd die veel studenten uit de Verenigde Staten trekt.

Gedurende de jaren tachtig was het op Saba bijzonder makkelijk een rijbewijs te verkrijgen, dat in Nederland kon worden omgewisseld voor een Nederlands rijbewijs. Tot 1993 waren er zeven rijscholen, die garandeerden dat men er binnen een week een rijbewijs kon halen. Toen Nederland in 1993 een eind maakte aan deze mogelijkheid, kreeg de economie van Saba een flinke klap.

De Nederlandse ingenieur Frans Brugman heeft in vijf jaar tijd alle authentieke hutjes van Saba in kaart gebracht en in de computer ingevoerd. Hij ontdekte dat de Engelsen een soort prefab huisjes lieten maken in Canada, die vervolgens naar Saba werden verscheept. De hutjes voldoen niet meer aan de eisen van de huidige bewoners en de traditionele wijze van bouwen staat onder druk. Het eilandbestuur wil dat Saba op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO komt.

Juancho E. Yrausquin Airport is het vliegveld op het eiland. Het is een gevaarlijk vliegveld, omdat aan de ene kant hoge rotsen zijn, aan de andere kant de startbaan eindigt met een hoge klif in zee en piloten last kunnen hebben van stevige windvlagen. Tevens is de slechts 400 meter lange startbaan samen met vliegveld Matekane in Lesotho de kortste voor commerciële luchtvaart ter wereld.

In Fort Bay bevindt zich de enige haven van het eiland. Zowel vrachtschepen als veerboten verbinden Saba van hieruit op regelmatige basis met het nabijgelegen Sint Maarten. De tweede, kleinere pier van de haven wordt gebruikt voor vissersboten. Ook jachten en cruiseschepen doen de haven aan, maar de laatste moeten buiten de (kleine) haven voor anker gaan. Een weg verbindt Fort Bay met de hoofdplaats The Bottom.

Ondanks zijn kleine omvang herbergt Saba een relatief groot aantal vleermuizen. De soorten die er voorkomen, zijn Monophyllus plethodon, de Jamaicavruchtenvampier (Artibeus jamaicensis), Ardops nichollsi, Brachyphylla cavernarum, Natalus stramineus, de guanovleermuis (Tadarida brasiliensis) en Molossus molossus.[8] Er is ook een uitgestorven rijstrat bekend, maar de identiteit daarvan is nog onduidelijk.[9] De steile rotskust van het eiland, dat deels binnen het Saba National Land Park valt, is een belangrijk nestgebied voor de roodsnavelkeerkringvogel (Phaethon aethereus).[10] Uit een uitgebreid onderzoek op grond van waarnemingen tussen 2010 en 2012 blijkt dat in totaal 107 vogelsoorten op Saba voorkomen.[11] De nationale vogel van Saba is de Audubons pijlstormvogel. Saba heeft een endemische soort Anolis de Anolis sabanus.

Het Saba National Marine Park is een zeereservaat en nationaal park rond Saba. Het zee reservaat bevat 1300 hectare rond de gehele kust van het eiland Saba tot een diepte van 60 meter. Door de regering van de Nederlandse Antillen werd het gebied in 1987 als nationaal park aangewezen en het wordt beheerd door de Saba Conservation Foundation. Er zijn meerdere koraalriffen in het gebied en naast natuurbescherming staat ook toerisme centraal in het gebied. Het Saba National Marine Park is geliefd bij duikers, die alleen onder begeleiding mogen duiken.

Het Saba National Land Park beslaat 43 hectare. Het grootste deel, 35 hectare, ligt in het noorden van het eiland Saba en is in 1999 aan de Saba Conservation Foundation, die de natuurgebieden op Saba beheert, geschonken. In het bergachtige gebied ligt een voormalige zwavelmijn en er komen verschillende beschermde vogelsoorten voor. Het overige deel van het park beslaat Mount Scenery boven de 550 meter – waar niet gebouwd mag worden – en veertien wandelroutes op privéterrein.