Paolo Bettini

Zijn grootste successen kende Bettini in de eendagswedstrijden. Aanvankelijk stond hij in de schaduw van zijn ploegmaat, de klassiekerspecialist Michele Bartoli. Door een aantal blessures van Bartoli kon hij echter doorbreken in 2000 door Luik-Bastenaken-Luik te winnen en een etappe-overwinning in de Tour te behalen. Het jaar daarop won hij het Kampioenschap van Zürich en werd hij op het WK in Lissabon tweede achter ploegmaat Óscar Freire.

Sinds Bettini's doorbraak was zijn relatie met Bartoli verslechterd. Na Bartoli's vertrek uit de Mapei-ploeg in 2002 werd Bettini kopman. Dat jaar won hij Luik-Bastenaken-Luik voor de tweede keer en behaalde hij ook de eindoverwinning in de Wereldbeker.

Zijn beste seizoen was ongetwijfeld 2003. Hij won toen Milaan-San Remo, de HEW Cyclassics, de Clásica San Sebastián en tussendoor werd hij ook nog nationaal kampioen van Italië. Mede door deze overwinningen stond hij eind 2003 nummer één op de UCI-ranglijst en won hij wederom de Wereldbeker.

In 2004 besloot hij zijn hele seizoen af te richten op de wegrit van de Olympische Spelen in Athene. Die won de vinnige Italiaan ook, door in de sprint de Portugees Sérgio Paulinho te kloppen. Daarnaast won hij weer de Wereldbeker, voor de derde keer op rij.

2005 begon voor Bettini met een blessure in het voorjaar, maar in de Ronde van Italië wist hij een etappe te winnen. Tijdens de wereldkampioenschappen wielrennen in Madrid leek hij op weg naar de overwinning in een groepje met o.a. Aleksandr Vinokoerov, Koos Moerenhout en Michael Boogerd. Uiteindelijk werden ze vlak voor de meet teruggepakt en won zijn ploegmaat Tom Boonen de sprint van de groep. In het najaar haalde hij zijn sportieve revanche door, na een epische solo in de regen voor de tweede maal het Kampioenschap van Zürich te winnen, een etappeoverwinning in de Ronde van Spanje te behalen en te winnen in de Ronde van Lombardije.

Op 24 september 2006 won de kleine Italiaan de wereldtitel op de weg in Salzburg. Hij versloeg de Duitser Erik Zabel en de Spanjaard Alejandro Valverde in de sprint. Een week later verloor hij zijn broer Sauro door een auto-ongeval. Op 14 oktober won hij op legendarische wijze de Ronde van Lombardije. Hij droeg deze zege op aan zijn overleden broer.

Op 30 september 2007 verlengde Bettini zijn wereldtitel in Stuttgart nadat hij eerst door de organisatie geweigerd werd, wat door een 'kort geding' werd teruggedraaid.[1] Bettini wilde het UCI-charter voor een zuivere wielersport niet ondertekenen en dat kon niet op sympathie van de organisatie rekenen.[2] Vlak daarvoor werd hij al volgens de ZDF door oud-ploegmaat Patrik Sinkewitz beschuldigd van het verstrekken van doping. Sinkewitz trok deze beschuldiging later weer in.[3] Op de meet rekende Bettini met zijn zegegebaar af met zijn critici.

In de Giro van 2008 was hij erop gebrand een etappe te winnen in de regenboogtrui. In de negende etappe kwam hij, nota bene in zijn eigen achtertuin, het dichtste in de buurt. Uiteindelijk scheidden Daniele Bennati en 15 cm hem van de overwinning. In de voorbereiding op het WK etaleerde Bettini zijn goede vorm door op indrukwekkende wijze twee etappes te winnen in de Vuelta. Aan de vooravond van het WK wielrennen in Varese kondigde hij zijn afscheid aan. Hij eindigde op het WK teleurstellend als 27e, nadat een groep met uiteindelijke winnaar Alessandro Ballan was weggereden uit het peloton en de favorieten naar Bettini bleven kijken. Na afloop bevestigde hij dat dit zijn laatste wegwedstrijd was. Wel nam hij in november nog deel aan de Zesdaagse van Milaan. Ondanks een val op de eerste dag wist hij de ploegkoers samen met Juan Llaneras winnend af te sluiten.

In juni 2010 werd Bettini bondscoach van Italië. Hij nam eind 2013 ontslag om aan de slag te gaan als ploegleider bij de nieuw op te richten wielerformatie van autocoureur Fernando Alonso. In 2015 werd duidelijk dat dit project, ondanks vergevorderde voorbereidingen niet van de grond zou komen.[4]. Tegenwoordig is hij werkzaam als analist en columnist voor de Italiaanse krant La Gazzetta dello Sport.

Paolo Bettini wordt gerekend tot de beste eendagsrenners van zijn generatie. In 2006 won hij dan ook de prestigieuze Vélo d'Or Mondial. In zijn streven om tot de besten aller tijden te behoren probeerde hij het ook meermaals in de Ronde van Vlaanderen. Met winst daarin zou zijn erelijst naar eigen zeggen pas echt compleet zijn.[5] Ondanks dat hij de koers meerdere malen kleur gaf slaagde hij nooit in zijn opzet.

• (en) (it) Officiële website

	Olympisch kampioen
Pictogram wielrennen Wielrennen: wegwedstrijd mannen 1896: Aristidis Konstantinidis · 1912: Rudolph Lewis · 1920: Harry Stenqvist · 1924: Armand Blanchonnet · 1928: Henry Hansen · 1932: Attilio Pavesi · 1936: Robert Charpentier · 1948: José Beyaert · 1952: André Noyelle · 1956: Ercole Baldini · 1960: Viktor Kapitonov · 1964: Mario Zanin · 1968: Pierfranco Vianelli · 1972: Hennie Kuiper · 1976: Bernt Johansson · 1980: Sergej Soechoroetsjenkov · 1984: Alexi Grewal · 1988: Olaf Ludwig · 1992: Fabio Casartelli · 1996: Pascal Richard · 2000: Jan Ullrich · 2004: Paolo Bettini · 2008: Samuel Sánchez · 2012: Aleksandr Vinokoerov · 2016: Greg Van Avermaet

Voorganger: Tom Boonen 2005

Wereldkampioen wielrennen 2006, 2007

Opvolger: Alessandro Ballan 2008

Voorganger: Enrico Gasparotto 2005	Italiaans kampioen wielrennen Paolo Bettini 2006	Opvolger: Giovanni Visconti 2007
Voorganger: Salvatore Commesso 2002	Italiaans kampioen wielrennen Paolo Bettini 2003	Opvolger: Cristian Moreni 2004

Zie de categorie Paolo Bettini van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.