Michael Rogers (wielrenner)

Rogers werd prof in 2001 bij Mapei. Al in zijn eerste jaar bewees hij een buitengewoon goed tijdrijder te zijn en werd hij onder meer tweede in de Grote Prijs Eddy Merckx, samen met ploeggenoot Fabian Cancellara. Ook in 2002 behaalde hij diverse ereplaatsen in tijdritten en won bovendien de Tour Down Under in eigen land, waar hij ook een rit in lijn won. Het voorjaar van 2003 brak Rogers definitief door toen hij binnen iets meer dan een maand de Ronde van België, de Route du Sud en de Ronde van Duitsland wist te winnen. Zijn debuut in de Ronde van Frankrijk viel enigszins tegen, maar hij sloot het seizoen af met een tweede plaats op het wereldkampioenschap tijdrijden. Lance Armstrong noemde Rogers dan ook als één van zijn mogelijke opvolgers. Rogers werd door zijn goede prestaties verkozen tot Australisch wielrenner van 2003.

In 2004 stokte Rogers' opmars een beetje, hij behaalde vooral enkele ereplaatsen in tijdritten, maar tijdens het wereldkampioenschap pakte hij wel de gouden medaille. En niet alleen dat: omdat de winnaar van het jaar daarvoor David Millar had bekend doping te hebben gebruikt, kreeg Rogers in diezelfde week ook de gouden medaille van het jaar ervoor uitgereikt. In 2005 won Rogers voor de derde keer op rij de wereldtitel tijdrijden in Madrid, een record. Rogers reed in 2006 een sterke Ronde van Frankrijk, waarin hij negende werd in het eindklassement. Daarnaast wist hij eindelijk weer eens een wedstrijd te winnen: een etappe in de Regio Tour. Het wereldkampioenschap tijdrijden liep uit op een grote teleurstelling en Rogers wist zijn titel niet te prolongeren. Voor de Ronde van Frankrijk van 2007 werd Rogers opnieuw een top-10 plaats toegedicht. De kopman van T-Mobile kwam echter tijdens de achtste etappe ten val in een afdaling. Rogers klom weer op de fiets maar moest enige tijd later, zwaar geëmotioneerd, opgeven.

In 2008 zou Rogers opnieuw een gooi naar het podium van de Tour doen, maar door de ziekte van Pfeiffer werden zijn deelnames aan Tour en Giro 2008 onmogelijk gemaakt.

In 2011 ruilde hij Team HTC-Columbia in voor Team Sky.[1] Hier vertrok hij weer na twee seizoenen waarna hij voor Team Saxo-Tinkoff ging rijden.[2]

In 2012 raakte Tyler Hamilton, de olympisch kampioen tijdrijden van 2004, zijn olympische titel kwijt. Rogers, die als vierde was geëindigd, schoof hierdoor een plekje op in het klassement en krijgt alsnog een bronzen medaille.[3]

Na het winnen van de Japan Cup eind 2013 testte Rogers positief op clenbuterol. Hij ontkende opzettelijk gebruik en stelde dat deze positieve test het gevolg was van het eten van vervuild vlees. Rogers werd voorlopig geschorst, maar de UCI sprak hem in april 2014 vrij.[4] Hij maakte zijn rentree enkele dagen later tijdens Luik-Bastenaken-Luik. Zijn tweede wedstrijd was de Ronde van Italië. Hier won hij twee etappes, waaronder de twintigste etappe met aankomst op de Monte Zoncolan.

In april 2016 beëindigde Rogers zijn loopbaan als wielrenner nadat hartritmestoornissen bij hem waren geconstateerd.[5]

• 2000 – Mapei-Quick Step (stagiair vanaf 1-9)
• 2001 – Mapei-Quick Step
• 2002 – Mapei-Quick Step-Latexco (tot 29-8)
• 2002 – Mapei-Quick Step (vanaf 30-8)
• 2003 – Quick Step-Davitamon
• 2004 – Quick Step-Innergetic
• 2005 – Quick Step-Innergetic
• 2006 – T-Mobile Team
• 2007 – T-Mobile Team
• 2008 – Team Columbia[6]
• 2009 – Team Columbia-HTC[7]
• 2010 – Team HTC-Columbia
• 2011 – Sky ProCycling
• 2012 – Sky ProCycling
• 2013 – Team Saxo-Tinkoff
• 2014 – Tinkoff-Saxo
• 2015 – Tinkoff-Saxo
• 2016 – Tinkoff

Voorganger: Santiago Botero

Wereldkampioen tijdrijden 2003, 2004, 2005

Opvolger: Fabian Cancellara

Zie de categorie Michael Rogers van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.