Getto van Lemberg

In september 1939 leefden er circa 200.000 Joden in Lvov, in Zuidoost-Polen. Ongeveer de helft daarvan was vanuit het door Duitsland veroverde deel van Polen gevlucht naar de stad. Na de invasie van de Sovjet-Unie in juni 1941, kwam Lvov in Duitse handen.

Aangemoedigd door Duitse troepen in de stad, vermoordden de Oekraïense nationalisten begin juli 1941 ongeveer 4.000 Joden in Lvov.[1] Een andere pogrom, beter bekend als de Petliura Dagen, werd aan het einde van diezelfde maand georganiseerd. De pogrom, genoemd naar Simon Petliura die na de Eerste Wereldoorlog anti-Joodse pogroms had georganiseerd in Oekraïne, duurde drie dagen. Meer dan tweeduizend Joden kwam hierbij om het leven en nog eens duizenden raakten gewond.[1]

In november 1941 waren de Duitsers bezig met het opzetten van een getto in het noorden van de stad. De Joden werden vanuit alle delen van de stad naar het noorden verplaatst. Op de weg erheen werden duizenden ouderen en kinderen door de Duitsers doodgeschoten.[1] Nadat de Duitsers de Joden in het getto hadden opgesloten, bedroeg het inwoneraantal ongeveer 120.000.[2] Vanaf maart 1942 begonnen de Duitsers deportaties te organiseren naar het vernietigingskamp Bełżec.[1]

In augustus 1942 was het aantal gedeporteerden naar Bełżec opgelopen naar 65.000 Joden.[1] Daarnaast werden nog eens duizenden gedeporteerd naar het concentratiekamp Janovska om daar dwangarbeid te verrichten. Begin juni 1943 werd het getto met veel geweld ontruimd. Duizenden Joden werden door de Duitsers vermoord, die tevens grote schade aan het getto zelf aanrichtten.[1] De Joden die dit ontruimingsproces overleefden werden gedeporteerd naar Bełżec of Janovska.

Zie de categorie Lemberg Ghetto van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.