Engerhafe (concentratiekamp)

Om de verandering tot concentratiekamp te kunnen voltooien, werd meer land in beslag genomen. Het kamp zou gaan bestaan uit zeven grote en een aantal kleinere barakken. Die barakken werden gecamoufleerd, zodat ze vanuit de lucht op agrarische gebouwen leken. Er waren vier wachttorens op de hoeken van het kamp. De eerste 400-500 gevangen kwamen op 21 oktober 1944 per trein aan, na een reis van tussen de 20 en 30 uur. In de tijd die volgde zouden nog meer mensen, meestal politieke gevangenen, met veewagons naar Georgsheil worden vervoerd. Vanaf daar was het dan nog drie kilometer naar Engerhafe. Het kamp werd geleid door de SS'er Erwin Seifert, die eerder in Sachsenhausen had gewerkt.

De omstandigheden waren slecht. Er was slechts één, volledig ontoereikende, wasruimte, waar men alleen handen en gezicht kon wassen. Een kuil in de grond met daarover een plank diende als toilet. Ziektes verspreidden zich gemakkelijk en medische hulp was absoluut niet toereikend, doordat de enige dokter die aanwezig was geen medicijnen of verbandmateriaal had. De slechte omstandigheden eisten al snel hun tol, op 6 november waren al 14 mensen omgekomen.

De gevangenen werden dagelijks om 4 uur 's ochtends gewekt door de bewakers, om vervolgens een mager ontbijt te krijgen. Daarop volgde het appel. Om op hun werkplaats te komen moesten de gevangenen vervolgens drie kilometer lopen naar het station van Georgsheil. Vanaf daar werden ze dan naar Aurich gebracht. De gevangenen moesten dan opnieuw lopen, in dit geval door Aurich naar de plek waar ze moesten werken. Aldaar kregen ze kolenschoppen die niet geschikt waren voor het werk, dat bestond uit het graven van 2,5 meter diepe geulen in de kleigrond. De verzwakte mannen moesten werken zolang het licht was, daartoe gedwongen door de gewelddadige bewakers. Dan volgde de terugweg, waarbij gevangen die te verzwakt waren om het tempo te volgen werden aangevallen door de bewakers. Eenmaal terug in Engerhafe kregen de gevangenen een waterige soep met kool en enkele aardappelen.

Op 15 december 1944 begon het terugsturen van 500 zeer zieke gevangen naar Neuengamme. Zeven dagen later werden de resterende gevangenen overgeplaatst, waarmee het kamp ophield te bestaan. In de korte tijd dat het kamp bestond stierven 188 mensen. De doodsoorzaak werd in de administratie van de kerk vastgelegd als 'bloederige diarree'.