Anna van der Breggen

Van der Breggen (uiterst rechts) met de Nederlandse ploeg op het WK 2012 in Valkenburg aan de Geul.

2012

Van der Breggen werd in 2012 Europees kampioene tijdrijden (onder 23 jaar) en finishte als vijfde op het wereldkampioenschap wielrennen van 2012 in Valkenburg bij de elite, nadat ze veel kopwerk had gedaan voor winnares Marianne Vos.

2013

Eind augustus 2013 werd bekend dat Van der Breggen overstapte van het Sengers Ladies Cycling Team (dat na de ploegentijdrit van het WK 2013 ophield te bestaan) naar Rabobank-Liv/Giant. Op het wereldkampioenschap 2013 in Florence werd ze vierde nadat ze Marianne Vos wederom aan de wereldtitel had geholpen.[2]

2014

Tijdens de ploegentijdrit op het wereldkampioenschap 2014 in Ponferrada kwam Van der Breggen zwaar ten val en liep een bekkenbreuk op.[3]

2015

In 2015 won ze de Giro Rosa en de tweede editie van La Course, een wedstrijd die op de laatste dag van de Ronde van Frankrijk wordt georganiseerd. Op het wereldkampioenschap 2015 in Richmond won ze zilver op de weg, zilver bij het tijdrijden en brons bij de ploegentijdrit met haar team Rabo-Liv.

2016

Op 7 augustus 2016 won Van der Breggen olympisch goud bij de wegwedstrijd in Rio de Janeiro, na een hectische wedstrijd waarin ze werd bijgestaan door Ellen van Dijk en uittredend kampioene Vos en waarin ze de op kop rijdende Annemiek van Vleuten in de laatste afdaling op de grond zag liggen.[4] Na haar overwinning was haar eerste vraag dan ook hoe Van Vleuten eraan toe was.[5] Drie dagen later won ze een bronzen medaille in de tijdrit, slechts 11 seconden achter Kristin Armstrong en 11 seconden voor Van Dijk die door een stuurfout vierde werd.[6] Op 24 augustus 2016 werd ze benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Op 25 augustus 2016 werd ze gehuldigd in haar woonplaats Hasselt.

Eindzege in Women's World Tour.

2017

Vanaf 2017 rijdt ze voor Boels Dolmans Cycling Team.[7] Ze begon in januari van dat jaar in de Costa Blanca mountainbikewedstrijd, waarin ze samen met Margot Moschetti alle etappes en het eindklassement met 30 minuten voorsprong won. In februari nam ze ook deel aan de Cyprus Sunshine Cup samen met Gunn-Rita Dahle-Flesjaa, Sabine Spitz en Jaroslav Kulhavý.[8] In april werd ze geklopt in de Groningse Healthy Ageing Tour door Ellen van Dijk, één week later won ze de eerste editie van de heringevoerde Amstel Gold Race.[9] Op de woensdag erna won ze voor de derde keer de Waalse Pijl[10] en ook de eerste vrouweneditie van Luik-Bastenaken-Luik schreef ze op haar naam, waarmee ze een hattrick scoorde in het eerste Ardense drieluik voor vrouwen.[11] In alle drie de wedstrijden werd haar ploeggenote Elizabeth Deignan tweede. Eén week later waren de rollen omgedraaid, toen ze Deignan naar de overwinning hielp in de Ronde van Yorkshire.[12] In mei hielp ze haar andere ploeggenote Megan Guarnier naar winst in de eerste etappe van de Ronde van Californië en werd zelf tweede. In de tweede etappe werd ze eveneens tweede en stond hierdoor tweede in het klassement op slechts drie seconden achter Katie Hall. In de laatste twee etappes wist ze in de tussensprints genoeg bonificatieseconden te sprokkelen om het eindklassement met één seconde voorsprong te winnen.[13] Door deze zege wist ze ook de leiding in de World Tour over te nemen van haar landgenote Annemiek van Vleuten.

In juli van hetzelfde jaar won Van der Breggen voor de tweede keer de Giro Rosa. Ze won met haar ploeg Boels Dolmans de openingsetappe, een ploegentijdrit. In de tweede etappe reed ze naar de roze leiderstrui, die ze niet meer afstond. Bijzonder is dat ze het klassement won zonder (individuele) etappeoverwinningen. Extra memorabel is dat het voor het eerst gebeurt dat een grote ronde in hetzelfde jaar zowel door een Nederlandse vrouw als Nederlandse man (Tom Dumoulin) werd gewonnen.[14] Door haar Girozege heroverde Van der Breggen tevens de leiding in de World Tour. In augustus won ze brons in de tijdrit op het Europees kampioenschap in het Deense Herning;[15] op de weg werd ze opgevolgd door Marianne Vos.[16] Een week later won ze met haar ploeg Boels Dolmans de ploegentijdrit in Vårgårda, Zweden.[17] In de Boels Ladies Tour werd ze vierde in zowel de proloog als de tijdrit, beide werden gewonnen door Annemiek van Vleuten. In de voorlaatste etappe naar Vaals demarreerde ze in het Vijlenerbos en alleen Van Vleuten kon haar volgen. Ze kwamen overeen dat ze samen zouden werken tot de finish: "Anna wilde alleen met mij rijden als ze de etappe zou krijgen" aldus Van Vleuten.[18] Met haar tweede plaats in het eindklassement verzekerde Van der Breggen zich van de eindzege in de World Tour.[19] Op het wereldkampioenschap in het Noorse Bergen greep ze in alle onderdelen naast de prijzen: in de ploegentijdrit werd Boels Dolmans onttroond door Sunweb,[20] in de individuele tijdrit was Van Vleuten twaalf seconde sneller[21] en in de wegrit reed haar ploeg- en landgenote Chantal Blaak solo naar de regenboogtrui.[22] Op het UCI-gala op 24 oktober werd Van der Breggen gehuldigd als eindwinnares van de World Tour.[23]

In de regenboogtrui in Innsbruck.

2018

Van der Breggen reed in de winter enkele veldritten, zoals in Surhuisterveen waar ze elk jaar rijdt, die deze keer dienst deed als het NK veldrijden.[24] Ze finishte als zesde, achter winnares Lucinda Brand.[25] Net als het jaar ervoor was ze ook actief op de mountainbike;[26] ze won in februari de Cyprus Sunshine Cup.[27]

Haar eerste wegwedstrijd, Strade Bianche, won ze na een solo in de stromende regen, waardoor ze tevens leidster werd in de World Tour, die ze vorig jaar won.[28] Een maand later won ze de Ronde van Vlaanderen eveneens met een lange solo; ze vertrok op 25 kilometer van de streep, op dezelfde plek waar later die dag ook Niki Terpstra zijn winnende solo zou beginnen.[29] In de week erna won ze zowel de openingstijdrit in Heerenveen,[30] als de ploegentijdrit in Stadskanaal,[31] waardoor ze vierde werd in het eindklassement van de Healthy Ageing Tour, achter haar ploeggenoten Pieters, Blaak en Majerus. De Amstel Gold Race ging naar een andere ploeggenote: wereldkampioene Blaak won vanuit een kopgroep. In de Waalse Pijl wist Van der Breggen haar vierde zege op rij te pakken. Ze droeg deze zege op aan haar mechanieker die twee dagen eerder een hartaanval kreeg en vlak voor de start uit een kunstmatige coma ontwaakte.[32] Vier dagen later wist ze ook haar titel in Luik-Bastenaken-Luik te prolongeren.[33]

Na een maand rust zette ze haar zegereeks voort door de Spaans-Baskische Emakumeen Saria op haar naam te schrijven.[34] In de hieropvolgende etappekoers Emakumeen Bira werd ze tweede in de tijdrit achter Van Vleuten, maar wist ze wel de puntentrui te winnen. Tijdens het Nederlands kampioenschap wielrennen in Bergen op Zoom werd ze achtste in de wegrit en tweede in de tijdrit, op zes seconde achter Ellen van Dijk. Op 17 juli 2018 werd Anna van der Breggen tweede in La Course; in de finale in Le Grand Bornand werd ze, na vijftien kilometer lang als enige op kop gereden te hebben, enkele meters voor de eindstreep achterhaald door Annemiek van Vleuten, die twee dagen eerder de Giro Rosa op haar naam schreef. Titelverdediger Van der Breggen deed niet mee aan de Giro Rosa (die ze al negen keer reed en in 2015 en 2017 won)[35] en in plaats daarvan reed ze een wereldbeker mountainbike in het Italiaanse Val di Sole, waar ze op de 30e plek eindigde.[36] Ook na La Course deed ze, op zoek naar een andere prikkel, mee aan het NK mountainbike. Hier eindigde ze tweede achter Anne Terpstra.[37]

In augustus tijdens de Europese kampioenschappen wielrennen in Glasgow reed Van der Breggen aan kop in de wegwedstrijd samen met de Italiaanse Elisa Longo Borghini. Door miscommunicatie werden ze echter teruggepakt in de laatste kilometer door het peloton aangevoerd door de Nederlandse ploeg. In de sprint won Marta Bastianelli, Van der Breggen werd achtste.[38] Net als tijdens het NK werd ze in de tijdrit tweede, wederom achter Van Dijk, op slechts twee seconde.[39] Later die maand won ze met Boels Dolmans de ploegentijdrit in Vårgårda. In de Boels Ladies Tour wist ze niet te winnen, maar stond ze wel op het podium tijdens beide tijdritten en werd ze derde in het eindklassement.[40] Op 25 september werd Anna van der Breggen wederom tweede (op ruim 28 seconden) achter Annemiek van Vleuten tijdens het wereldkampioenschap tijdrijden in Innsbruck. Vier dagen later behaalde zij tijdens hetzelfde kampioenschap voor de eerste maal de wereldtitel op de weg met een voorsprong van bijna vier minuten op de Australische Amanda Spratt, na een solo van 40 kilometer.[41] In december werd ze voor de derde keer verkozen tot beste wielrenster van het jaar.[42]

Voor de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart 2018 was Anna van der Breggen ambassadrice van de ChristenUnie in de gemeente Zwartewaterland.

	Olympisch kampioen
Pictogram wielrennen Wielrennen: wegwedstrijd vrouwen 1984: Connie Carpenter-Phinney · 1988: Monique Knol · 1992: Kathy Watt · 1996: Jeannie Longo · 2000: Leontien van Moorsel · 2004: Sara Carrigan · 2008: Nicole Cooke · 2012: Marianne Vos · 2016: Anna van der Breggen

Voorganger: Marianne Vos 2012

1 Olympisch kampioene wegwedstrijd 2016

Opvolger: - 2020

Voorganger: Chantal Blaak 2017

Wereldkampioene op de weg 2018

Opvolger: Annemiek van Vleuten 2019

Voorganger: Mélodie Lesueur 2011	Europees kampioene tijdrijden (onder-23) 2012	Opvolger: Hanna Solovej 2013
Voorganger: -	Europees kampioen op de weg 2016	Opvolger: Marianne Vos 2017

Voorganger: Annemiek van Vleuten 2014

Nederlands kampioene tijdrijden 2015

Opvolger: Annemiek van Vleuten 2016