nominativus
Latijn
Uitspraak
- Geluid: Bestand bestaat nog niet. Aanmaken?
- IPA: /noː.mi.naːˈtiː.wus/
Bijvoeglijk naamwoord
nominatīvus
- die een naam geeft, benoemend
- (grammatica) nominatief, vaak zelfstandig gebruikt als aanduiding van de eerste naamval in het Latijn en Grieks, die toegepast wordt op het zelfstandig naamwoord en daarop betrekking hebbende bijvoeglijke naamwoorden: de nominativus wordt gebruikt voor het onderwerp en het naamwoordelijk deel van het gezegde
Verbuiging
| enkelvoud | meervoud | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| mannelijk | vrouwelijk | onzijdig | mannelijk | vrouwelijk | onzijdig | |
| nominatief | nominativus | nominativa | nominativum | nominativī | nominativae | nominativa |
| genitief | nominativī | nominativae | nominativī | nominativōrum | nominativārum | nominativōrum |
| datief | nominativō | nominativae | nominativō | nominativīs | nominativīs | nominativīs |
| accusatief | nominativum | nominativam | nominativum | nominativōs | nominativās | nominativa |
| ablatief | nominativō | nominativā | nominativō | nominativīs | nominativīs | nominativīs |
| vocatief | nominative | nominativa | nominativum | nominativī | nominativae | nominativa |
| Vergrotende trap (comparatief) (nom. m. enk.): nominativior | ||||||
| Overtreffende trap (superlatief) (nom. m. enk.): nominativissimus | ||||||
This article is issued from
Wiktionary.
The text is licensed under Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Additional terms may apply for the media files.