beschuldigen

• Geluid:  beschuldigen    (hulp, bestand)
• IPA: /bəˈsxʌldəgə/

• be·schul·di·gen

• In de betekenis van ‘ten laste leggen’ voor het eerst aangetroffen in 1256 [1]
• Afgeleid van schuld met het voorvoegsel be-, met het achtervoegsel -ig en met het achtervoegsel -en

beschuldigen

1. overgankelijk iemand de schuld geven van iets

1. • Ik beschuldig hem van deze misdaad. 

1. • Hij beschuldigde iedereen behalve zichzelf van de ellende die hem overkwam. 

• beschuldiging

• aantijgen, belasteren, betichten

• Het woord beschuldigen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'beschuldigen' herkend door:

• Geluid:  beschuldigen    (hulp, bestand)
• IPA: / bəˈʃʊldɪgən /

• be·schul·di·gen

• Ontleend aan het Middelhoogduitse werkwoord beschuldigen met Oudhoogduitse bron
• Afleiding van het Duitse bijvoeglijke naamwoord schuldig met het voorvoegsel be-, met het achtervoegsel -ig en met het achtervoegsel -en

beschuldigen (met accusatief: iemand beschuldigen / met accusatief en genitief: iemand van iets beschuldigen)

1. overgankelijk aanklagen, beschuldigen, betichten, schuld geven aan

1. «Die USA beschuldigen den russischen Geheimdienst, hinter dem Angriff zu stecken.»

   De Verenigde Staten beschuldigen de Russische geheime dienst achter de aanslag te steken.

• vorwerfen

• anklagen
• anschuldigen
• bezichtigen
• inkriminieren

• der Beschuldigte, m
• ein Beschuldigter, m
• die/eine Beschuldigte, v
• die Beschuldigung, v

• fälschlich beschuldigen

• öffentlich beschuldigen

• sich gegenseitig beschuldigen

«Die Konfliktparteien beschuldigen sich gegenseitig.»

De strijdende partijen beschuldigen elkaar.