Soest (Duitsland)

Al rond 5000 v.Chr. leefden hier dragers van de Bandkeramiek-cultuur. In het huidige stadscentrum zijn bij archeologisch onderzoek vanaf 1990 duidelijke sporen van een aardwerk van de neolithische Michelsbergcultuur ontdekt. In het dorpje Hiddingsen , 1 km buiten de stad, is een megalietgraf van ca. 3000 v.C. ontdekt, dat mogelijk van mensen uit de Trechterbekercultuur geweest is. Dit alles wijst op zeer oude menselijke activiteit. Het niet al te regenachtige klimaat, de aanwezigheid van zeer vruchtbare lössgrond (de zgn. Soester Börde ) en van natuurlijke bronnen, waarvan er enkele zouthoudend zijn, waren allemaal factoren, die vroege menselijke bewoning en landbouw begunstigden. De klassieke oudheid ging bijna geheel ongemerkt aan het door Germanen bewoonde gebied rondom Soest voorbij.

In de vroege middeleeuwen was Soest (Sosat, Latijn: Susatum), gelegen aan de Westfaalse hellweg, een belangrijke handelsroute van het westen naar het oosten van Duitsland, een van de belangrijkste steden van Duitsland. In 962 verkreeg Soest dankzij Bruno de Grote ook kerkelijk groot belang. Bruno had het gebeente van Patroclus van Troyes, een in die tijd veel vereerd heilige en martelaar, naar Soest laten overbrengen. Daarvoor werd de Patrokli-Dom, een zeer belangrijke in romaanse stijl gebouwde kerk, gesticht. De Keulse aartsbisschoppen verbleven regelmatig in Soest om er hun grote belangen in Westfalen te regelen. Al in de 11e of 12e eeuw was de handel -langs de Hellweg- van belang. Dat de stad over de mogelijkheid van zoutwinning en dus het conserveren van voedselproducten beschikte, was ook van groot voordeel. Kooplieden uit Soest zijn betrokken geweest bij de stichting van de stad Lübeck; het is dus logisch , dat ook Soest tot de, volgens sommige historici met de stadrechtsverlening van Lübeck in 1160 ontstane, Hanze toetrad.

Voor heel Duitsland belangrijk is het Soester Stadtrecht, het model van de stadsrechten, die Soest zeker al in het midden van de 12e eeuw bezat , en waarvan alleen exact bekend is, dat ze in 1252 met extra handelsprivileges zijn uitgebreid door de Rooms-Koning Willem II van Holland. Onder andere het in 1160 verleende stadsrecht van Lübeck, dat ook weer door andere steden is nagevolgd, is opgesteld naar het voorbeeld van het Soester Stadtrecht. Ook ca. 65 andere steden verkregen hun stadsrechten naar het Soester voorbeeld, o.a. Lippstadt, Siegen en Rostock. Details over de inhoud van het Soester stadsrecht kennen wij uit drie oude documenten: de Alte Kuhhaut, de Neue Kuhhaut en de Schrae (van oudnoords skrae = gedroogde huid met een wettekst erop). De stukken zijn dus genoemd naar het materiaal (huiden/ perkament) ,waarop geschreven werd. Van de Schrae is een aanvulling, het Nequam- of nietsnuttenboek, bewaard gebleven. Het is voorzien van bizarre, afschrikkend werkende illustraties van de draconische middeleeuwse straffen op landloperij, straatroof en andere misdrijven.

Omstreeks 1200 was Soest met 10.000 inwoners na Keulen en Regensburg de derde stad van Duitsland. In de steengroeve van het ca. 20 km ten oosten van Soest gelegen Anröchte werd de voor Soest typerende groenachtige zandsteen gewonnen, waaruit zoveel kerken en andere oude gebouwen in de stad zijn opgetrokken. In de late middeleeuwen steeg het inwonertal tot ca. 20.000, maar andere Duitse steden groeiden sneller, zodat Soest een heel eind daalde op de ranglijst van grote Duitse steden. Dit komt mede, doordat de stad tevergeefs had getracht, meer politieke en economische onafhankelijkheid af te dwingen van de landsheer, het aartsbisdom Keulen oftewel Keurvorstendom Keulen. Er werd na de zgn. Soester Fehde in 1449 wel een politieke overwinning behaald, maar de politieke eenheid met het Westfaalse achterland, en daarmee het handelsnetwerk, ging verloren. De stad , nu deel van het Hertogdom Kleef, was aangewezen op de (nog wel ruime) inkomsten uit het landbezit in de Soester Börde.

Vanaf 1531 was Soest, waar veel aanhangers van Philipp Melanchthon woonden, protestants. De inrichting van de meeste kerkgebouwen werd hieraan aangepast. Tussen 1570 en 1616 was Soest berucht om de vele heksenvervolgingen, er hebben 67 heksenprocessen plaatsgevonden . De slachtoffers hiervan weren overigens, postuum, in de 20e eeuw gerehabiliteerd. Na een stroperij-incident werd het Mariabeeld uit de Wiesenkirche in 1661 op last van de Keulse aartsbisschop naar het katholiek gebleven Werl overgebracht, waar de bedevaart opnieuw opbloeide.

In 1609 kwam de stad door vererving in de macht van Brandenburg-Pruisen. In de Dertigjarige Oorlog daalde de bevolking van de stad dramatisch, tot enkele duizenden. Er zou later wel een zeker herstel optreden, maar Soest zou voortaan een stad van slechts provinciale betekenis blijven. De Pruisen trokken in de 18e eeuw geleidelijk alle stadsprivileges in; in 1809 verloor Soest haar rechten in de Soester Börde en in de eerste helft van de 19e eeuw brokkelde de oude stad, ook letterlijk, steeds meer af.

In 1849 kreeg de stad een spoorwegstation. Maar pas eind 19e eeuw trad, o.a. door de komst van een groot goederentrein-rangeerstation en een suikerfabriek, economisch herstel van betekenis in. In de Tweede Wereldoorlog werd de buurt rond het station, dat van militair strategisch belang werd geacht, door de geallieerden meermalen gebombardeerd, wat de stad veel oorlogsschade bezorgde. Na 1945 werd de stad een garnizoensstad voor NAVO-troepen uit eerst Canada, later België. Kort na de bevrijding werd de stad met een nieuwe wijk uitgebreid om een groot aantal Duitse vluchtelingen uit het Pools geworden Silezië te huisvesten. Meer welvaart kwam door het herstel van werkgelegenheid, later vooral in de dienstensector, en later door de aanleg van de Autobahn A44 langs de stad.. De kazerne van de Belgische militairen is intussen vervangen door o.a. een universiteitscampus.